افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ حساسیت کمتری نسبت به انسولین دارند، به این معنی که بدن آنها به اندازه نیاز انسولین نمی سازد و یا به اندازه  لازم از انسولین تولید شده استفاده نمی کند.

مدیریت دیابت نوع ۲

در حال حاضر ، برای یک فرد درمان دیابت نوع ۲ راحت تر از برطرف کردن دیابت نوع ۱ است.

این امر به این دلیل است که دیابت نوع ۲یک بیماری خود ایمنی نیست و طیف وسیعی از عوامل بیرونی و عادات  و سبک زندگی می تواند آن را بدتر کند.

اگرچه این بدان معناست که دیابت نوع ۲ بسیار گسترده تر از دیابت نوع ۱ است ، اما همچنین به این معنی است که فرد مبتلا به دیابت نوع ۲ می تواند شیوه زندگی و عادتهای غذایی نسبتاً ساده ای برای خود ایجاد کند تا قند خون خود را به حد طبیعی برگرداند.

رژیم غذایی مورد مصرف و ابتلا چاقی هر دو نقش اساسی در ایجاد دیابت نوع ۲ دارند. به این ترتیب ، افراد می توانند علائم دیابت نوع ۲ را با رعایت تغییرات خاصی در شیوه زندگی شان که شامل بهبود رژیم غذایی و برنامه  ورزشی است ، کنترل کنند.

داروها

در حالی که تنظیمات سبک زندگی می تواند به کاهش تأثیر دیابت نوع ۲ کمک کند ، بسیاری از مبتلایان به این بیماری برای کاهش قند خون و افزایش تولید و حساسیت بدن به انسولین باید داروهایی را مصرف کنند.

این داروها شامل:

مهار کننده های آلفا گلوکزیداز: این داروها از تجزیه نشاسته جلوگیری می کنند و به کاهش قند خون کمک می کنند. افراد باید آنها را در کنار اولین قاشق شان ازیک وعده غذایی میل کنند. آکاربوز و میگللیتول مهار کننده های متداول آلفا گلوکزیداز برای مبتلایان به دیابت هستند.

بیگوانیدها: این دسته از داروها شامل متفورمین هستند که یک داروی متداول برای دیابت است. بیگوانیدها به کبد دستور می دهند گلوکز کمتری تولید کند و حساسیت به انسولین را در عضلات افزایش دهد.

گیرنده اسیدهای صفراوی (BAS)  Colesevelam: یک BAS است که کلسترول مضر و همچنین قند خون را کاهش می دهد. این داروها وارد جریان خون نمی شوند ، بنابراین افرادی که مشکل کبدی دارند می توانند با خیال راحت از این داروها استفاده کنند.

آگونیست های دوپامین -2: این داروها قند خون را بعد از وعده غذایی کاهش می دهند. نمونه های آن شامل بروموکریپتین است.

مهار کننده های DPP-4 : این داروها به مدیریت طولانی مدت گلوکز کمک می کنند بدون اینکه منجر به هیپوگلیسمی شود. آنها به ترکیباتی بنام GLP-1 کمک می کنند تا به مدت طولانی تری دربدن بمانند و این باعث کاهش سطح گلوکز می شود. آلوگلیپتین ، لیناگلیپتین ، ساکساگلیپتینو sitagliptin مهارکننده های DPP-4 هستند که در حال حاضر در دسترس هستند.

مگلیتینیدها: این داروها سلول های بتا موجود در لوزالمعده را تحریک می کنند تا انسولین آزاد کنند. نگاتلینید و رپاگلینید مگلیتینید هستند که در حال حاضر در دسترس هستند.

مهار کننده های SGLT2 : این داروها مسیر واکنش های پروتئین بنام SGLT2 را که باعث جذب مجدد گلوکزدر کلیه ها می شوند ، مسدود می کنند.و این کار به نوبه خود باعث می شود که بدن گلوکز موجود در خون را از طریق ادرار آزاد کند که این نیز باعث کاهش سطح قند خون می شود. این ها یک دسته ی جدید از داروها است که شامل کاناگلیفلوزین ، داپاگلیفلوزین ، و امپاگلایفلوزین هستند.

Sulfonylureas: این داروها باعث آزاد شدن بیشتر انسولین از سلولهای بتا می شوند. سولفونیل اوره ها یک گروه قدیمی از داروها هستند و اما  تنها سولفونیل اوره نسل اول که هنوز هم در حال استفاده است کلرپروپامید است. گلیمپیرید ، گلیپیزید و گلیبورید داروهای جدیدتری هستند که باعث عوارض جانبی کمتری می شوند.

بسته به شدت و بروز دیابت ، پزشکان ممکن است یکی از این داروها یا ترکیبی از آنها را تجویز کنند. درمان ترکیبی گران تر است و خطر عوارض جانبی بیشتری دارد اما اغلب تأثیر مهار کننده تری بر گلوکز دارد.

افراد مبتلا به دیابت نوع ۲ اغلب نیازی به انسولین اضافی ندارند. از آنجا که بر خلاف تولید انسولین ، حساسیت به انسولین، مسئله اصلی برای مبتلایان به دیابت  نوع ۲ است ، داروها بر کاهش قند خون و بهبود جذب انسولین تمرکز می کنند.

**این محتوا صرفا تبلیغاتی است