به گزارش مشرق، اندیشکده راهبردی تبین در کانال تلگرامی خود نوشت: شب گذشته جنگنده‌های رژیم صهیونیستی برای چندمین بار در هفته‌های اخیر، مناطقی از سوریه را مورد حمله قرار دادند. حملاتی که تقریباً به عادت صهیونیست‌ها تبدیل شده است. اما دمشق برای پاسخ به این حملات، با چه موانعی روبه‌روست؟
کانون‌های منازعه: بخش مهمی از استان ادلب در اختیار تروریست‌ها قرار دارد و هیئت تحریرالشام با استقرار «دولت نجات» در آن، عملاً حکمرانی می‌کند. در شمال حلب و مناطق عملیاتی ترکیه نیز، معارضان با تشکیل «دولت موقت»، بخشی از خاک سوریه را در اختیار دارند. محدوده رأس العین تا تل ابیض در شرق فرات، التنف و درعا را نیز می‌توان سایر نقاط بحرانی دانست.
تعارضات بازیگران خارجی: روسیه به دلایل مختلف، با ایجاد هرگونه ناامنی برای رژیم صهیونیستی مخالف است. ترکیه حداقل تاکنون نشان داده به دنبال استقرار نیروهای همپیمان خود در تمام نوار شمالی سوریه است. آمریکا نیز برای تسلط بر مرزهای عراق و سوریه و با حمایت عربستان و امارات، در حال تقویت کردها و ممانعت از دسترسی دمشق به منابع نفتی شرق فرات است. ایران هم اولویت‌هایی متفاوت از سایر بازیگران را دنبال می‌کند.
بحران اقتصادی: تحریم‌های خارجی، فساد داخلی و توان پایین متحدان دمشق برای سرمایه‌گذاری اقتصادی در سوریه، دولت مرکزی را حتی از ارائه کامل خدمات اولیه مانند انرژی نیز ناتوان کرده است. کاهش شدید ارزش پول ملی، کمبود سوخت و ناتوانی دولت در کسب درآمد، می‌تواند آغاز دوباره نارضایتی‌های گسترده به‌ویژه در نواحی جنوبی را به دنبال داشته باشد.
دمشق احتمالاً تصور می‌کند واکنش متناسب به حملات تل‌آویو، معضلات سه‌گانه بالا را افزایش می‌دهد. اما آیا پیش‌بینی زمانیِ مشخصی برای تضعیف موانع پیش‌گفته وجود دارد که دمشق پاسخ‌گویی را منوط به آن زمان کند؟ و اساساً آیا این موانع سه‌گانه برطرف‌شدنی هستند؟