به گزارش مشرق، کانال تلگرامی جنس اول با اشاره به ایجاد بازار رقابتی جلوه‌گری در عرصه اجتماع برای زنان این واقعه را نوعی از آزار جنسی بانوان نامید که متاسفانه در ایجاد آن خودشان سهیم می‌باشند.
دختری که به خاطر آزار جنسی جانش را از دست داد؛ برای پریسا تو راسته ۷حوض، میون جمعیت گذرا، مثل یک برجِ چراغانی، به چشم میومد. ردّ صافکاری و بنّایی روی تنش پیدا بود، برآمدگی‌هاش رو با پروتز یا هرچی برجسته‌تر کرده بود. فرورفتگی‌هاش رو داده بود تراشیده بودند. کفشهای ۱۲ سانتیش چند طبقه برده بود روی قدّش. پشت چشمش برق میزد، عین چراغ‌های نئونیِ روی دیوارِ برج که میگه «مَن. من. منو نیگا چه رخی دارم!»
برج بود واقعا. همونقدر چشمگیر و همونقدر دلگیر به پله برقی که رسیدم او ایستاده بود. با خودم گفتم: پریچهر! شهروند بی‌تفاوتی نباش! صداش زدم گفتم: تیپت خیلی جذابه، میدونی؟ تعجب کرد،خندید،تشکر کرد ادامه دادم: ولی من دلم برای دخترهای کوچیک و بزرگی میسوزه که بدن تو رو ندارند، وقت و پول زیادی هم ندارند تا مثل تو خودشون رو بکوبند و از نو بسازند. دخترهایی که علیرغم هنر و توانایی‌شون به حاشیه رانده میشن [مگر اینکه برج بشن مث تو...] جوابش تکراری بود: دلم میخواد! به تو ربط نداره... البته که به من ربط داشت، به من ربط داشت که خیابان های شهرم استیج مد وفشن نباشه تا دخترای شهر برای حضور در اون، مجبور به مانکن شدن باشند. به من ربط داره که رسانه‌هامون تبدیل نشن به محل پمپاژ معیارهای زیبایی. به من ربط داره که «به تو ربط ندارهٔ» امثال تو باعث میشن دخترهای این سرزمین رنگ آرامش نبینند پریسای جوان، پریسای هنرمند!
من با این نُت‌ها گریه کردم برای تو که زیر عمل لاغری جان دادی برای تو که قربانی زیاده‌خواهی‌ها شدی زیاده‌خواهی سیستمی که بخاطر پول، برات تعیین تکلیف می‌کنه که چجوری زیبا باشی و قربانی آدم‌های سیستم‌پسندی که خودخواهانه زیبایی‌شون رو در چشم تو و دخترهای دیگه کردند تا به همه بگن که خوشگل‌ترن، تا فکر کنی که کافی نیستی، زیبا نیستی تو قربانی چشم‌های طمع‌کاری شدی که برای کیفوری خودشون خواستند عوضت کنند و قربانی جهل آدمایی که از خودشون نپرسیدند: کی گفته پریسا باید این شکلی باشه؟ اون شکلی نباشه؟ آدمایی که هنرت رو ندیدند اما چند کیلو اضافه وزنت رو دیدند اما امروز کی خونخواه توعه؟
کی براش مهمه چند دختر در دنیا از آمبولی و عفونت و خونریزی بعد از عمل رنج می‌کشند یا می‌میرند؟ ما جماعتی هستیم که با «میخواست نکنه» وجدانمون رو آروم میکنیم و از کنارت رد میشیم. ما نمی‌خواهیم از خودمون بپرسیم در پر پر شدن پریساها چقدر سهم داشتیم چقدر با جمله «دلم میخواد، بدن خودمه» برج شدیم و سایه انداختیم رو اعتماد به نفس دیگران؟ چقدر دامن زدیم به این رقابت‌های مسموم زن‌ستیز؟