به گزارش مشرق، غارت پادگان «مهاباد» آغاز یورش گروهک‌های آشوب‌طلب به شهرهای مهمی چون: سنندج، سقز، بانه، بوکان و مریوان بود؛ در این راستا، گروهک‌های ضد انقلاب در صدد اشغال شهر پاوه برآمدند تا با حمایت ارتش بعث عراق، این شهر را به پایگاهی علیه منافع ملی تبدیل کنند.

۲۲ مرداد سال ۱۳۵۸، پیامی با مضمون این‌که «پاوه به دست مهاجمان در شرف سقوط است» توسط پاسگاه‌های ژاندارمری و سپاه پاسداران انقلاب اسلامی منتشر شد و در پی اعلام این خبر، هیأتی مرکب از دکتر «مصطفی چمران» معاون نخست‌وزیر، امیر سرتیپ «فلاحی» فرمانده وقت نیروی زمینی ارتش و «ابوشریف» فرمانده عملیات سپاه با سه فروند هلی‌کوپتر و مهمات راهی این شهر شدند.

۲۵ مرداد یعنی سه‌روز بعد، گروهک‌های مسلح به بخش‌هایی از شهر پاوه نفوذ کرده و حدود ۶۰ نفر از جمله ۱۸ عضو سپاه را که در بیمارستان این شهر بستری بودند، به شهادت رساندند؛ بنابراین در چنین شرایطی بود که امام خمینی در پیامی شدیدالحن، خواهان اعزام نیرو به این شهر شد:

بسم الله الرحمن الرحیم

از اطراف ایران گروه‌های مختلف ارتش و پاسداران و مردم غیرتمند تقاضا کرده‌اند که من دستور بدهم به‌سوی پاوه رفته، غائله را ختم کنند. من از آنان تشکر می‌کنم و به دولت و ارتش و ژاندارمری اخطار می‌کنم، اگر با توپ‌ها و تانک‌ها و قوای مجهز تا ۲۴ ساعت دیگر حرکت به‌سوی پاوه نشود، من همه را مسئول می‌دانم. من به‌عنوان ریاست کل قوا به رییس ستاد ارتش دستور می‌دهم که بی‌انتظار دستور دیگر و بدون فوت وقت با تمام تجهیزات به سوی پاوه حرکت کند و به دولت دستور می‌دهم وسایل حرکت پاسداران را فوراً فراهم کند. تا دستور ثانوی، من مسئول این کشتار وحشیانه را قوای انتظامی می‌دانم و در صورتی‌که تخلف از این دستور نمایند، با آنان عمل انقلابی می‌کنم. مکرر از منطقه اطلاع می‌دهند که دولت و ارتش کاری انجام نداده‌اند. من اگر تا ۲۴ ساعت دیگر عمل مثبت انجام نگیرد، سران ارتش و ژاندارمری را مسئول می‌دانم.

والسلام
روح‌الله الموسوی الخمینی

بر این اساس، نیروهای ارتش و سپاه و داوطلبان غیرنظامی خود را به پاوه رساندند و پس چند ساعت، در ۲۶ مرداد، شهر پاوه از دست مهاجمان آزاد شد.