به گزارش مشرق، فرض کنید در مقابل شما قراردادی برای همکاری با یک مجموعه می‌گذارند که در این قرارداد عنوان شده که شما علاوه بر حقوق ماهانه برای ساعات حضور در مجموعه هم دریافتی خواهید داشت و اگر کاری را که از شما توقع می‌رود انجام دهید، به ازای آن پاداشی برای شما در نظر گرفته می‌شود. چند بند دیگر نظیر اینها؛ آیا پای قرارداد را امضا نمی‌کنید؟ آیا در دلتان به این همه نابلدی و اهمال نمی‌خندید و تا گرفتن ریال آخر از این قرارداد جلو نمی‌روید؟
داستان تلخ قراردادهای فوتبال باشگاهی در ایران درست همین چند خط بالاست. تفاوتی هم نمی‌کند بازیکن خارجی باشد یا داخلی، پس بیهوده به دنبال گزینه‌های خارجی نروید که در قراردادهای بازیکنان داخلی آپشن‌هایی به مراتب بدتر از آنچه در قراردادهای خارجی‌ها وجود دارد را می‌توانید پیداکنید. مدیران باشگاهی با هزار وعده و وعید فلان بازیکن را جذب می‌کنند، شما تصور کنید در مفاد قرارداد یک مهاجم می‌آید که در ازای مثلاً هر ۱۰ گل اینقدر پاداش می‌گیرد. آیا این سؤال مطرح نمی‌شود که کار این مهاجم چیزی جز گلزنی است و هدف باشگاه و تیم از جذب این بازیکن مگر هدفی جز گلزنی است که برای انجام آن پاداش وپژه در نظر گرفته می‌شود یا جالب‌تر اینکه تیم و باشگاه بازیکن جذب می‌کند برای بازی، ولی در قرارداد لحاظ می‌شود که مثلاً اگر در این تعداد بازی جزو لیست ۱۸ نفره باشد اینقدر پاداش می‌گیرد! خب مگر بازیکن غیر از بازی کردن و تلاش برای رسیدن به ترکیب اصلی کار دیگری باید انجام دهد یا اینکه او را برای نیمکت‌نشینی جذب کرده‌اید که با حضورش در بازی کار خارق‌العاده‌ای انجام داده باشد؟
بیشتر بخوانید:
نقش همسر ویلموتس در شکست سنگین ایران
واقعیت این است که مقصر اصلی در این جریان مدیران ناکارآمد، بی‌سواد و نابلد هستند که فقط سعی دارند با شلوغ‌بازی و ایجاد سروصدا در جذب بازیکنان نامدار برای خودشان رزومه‌ای جمع و جور کنند. واقعیت این است که آن‌ها برای جذب بازیکنانی که بتوانند سوءمدیریت‌شان را پشت نام آن‌ها پنهان کنند، چنین قراردادهایی را نهایی می‌کنند و طبیعی است که هر بازیکن و حتی نابازیکنی با اشتیاق پای این قراردادها را امضا می‌کند و بعد هم خود را محق دریافت مبالغ درج شده در قرارداد می‌داند. قراردادها و مبالغی که همه خوب می‌دانیم در اکثر قریب به اتفاق آن‌ها بازیکن طرف قرارداد حتی ذره‌ای مستحق دریافت آنچه باشگاه تعهد داده نیست. واقعیت این است که آقایان مدیر با خیال راحت این کار را می‌کنند، چون ناچار به پاسخگویی نیستند.
به عقب که برگردیم می‌توانیم موارد زیادی را پیدا کنیم که اینگونه قراردادها باعث هدررفت پول بیت‌المال شده و حتی باعث بی‌آبرویی و از دست رفتن حیثیت ورزش ایران در مجامع بین‌المللی نیز شده است. اما هر بار که این اتفاق رخ داده همه بلافاصله به جای اینکه سراغ مدیران ناکارآمد بروند و از آن‌ها برای عقد چنین قراردادهایی پاسخ بخواهند بازیکن را زیاده‌خواه قلمداد کرده‌اند و به او تاخته‌اند. یک اشتباه که حتی همین حالا هم که بحث آپشن‌های قراردادهای بازیکنان فوتبال داغ شده در حال تکرار شدن است.
واقعیت این است که مقصران اصلی این اتفاق بد باید پاسخگو باشند، والا بازیکن پای قرارداد را امضا می‌کند. قراردادی که در فوتبال ایران تاکنون فقط برای باشگاه‌ها و در موضوع خارجی‌ها فقط برای ایران تعهدآور بوده و هر قاضی عادلی هم طرف بازیکن را می‌گیرد، نه مدیران باشگاهی را. بنابراین باید کار را ریشه‌ای درست کرد. باید با مدیران متخلف، ناآشنا به قوانین و زیاده‌خواه برخورد کرد تا دیگر شاهد چنین قراردادهایی نباشیم، چراکه تا وقتی که چنین مدیرانی در فوتبال ایران حضور دارند تا سال‌های سال باید شاهد عقد چنین قراردادهایی آن هم با آپشن‌های آنچنانی بود.
* فریدون حسن (روزنامه جوان آنلاین)