به گزارش گروه جهاد و مقاومت مشرق، به دنبال نزدیک به چهل سال کشاکش و توطئه چینی قدرت های اروپایی و متحدان یهودی شان، به تاریخ ۲۴ اردیبهشت ۱۳۲۷ شمسی، در شهر تازه تاسیس «تل آویو»، سرانِ تشکیلاتِ موسوم به «آژانس یهود»، با صدور بیانیه‌ای، تاسیس کشوری به نام «اسرائیل» را اعلام کردند. رژیم مزبور در محدوده‌ای جفرافیایی برپا شد که مسلمانان به نام «فلسطین» می شناختند. بلافاصله، آمریکا و شوروی و سپس تمامی متحدان جهانی این دو ابرقدرت، موجودیت این به اصطلاح کشور را به رسمیت شناختند و مرحله‌ی جدیدی از تاریخ منطقه ی «آسیای جنوب غربی» آغاز شد.

این موجودیتِ سیاسی که از سوی ملت‌های مسلمان، به هیچ عنوان مشروعیت نداشت، در طول حیات خود، شش بار با کشورهای همجوارش، وارد جنگ های تمام عیار شد و با تکیه بر سه عاملِ «حمایت بی چون و چرای آمریکا در عرصه ی دیپلماسی بین المللی»، «پشتیبانی سخاوتمندانه و بی محودیت تسلیحاتی از سوی قدرت های غربی» و «زد و بند های سیاسی با رهبرانِ دست نشانده ی منطقه ای، خصوصا کشورهای هم جوارش» موفق شد عمدتا در تمامی آن ها به پیروزی رسید. شاید سرنوشت سازترینِ این جنگ ها، سومینِ شان یا همان «جنگ شش روزه» باشد. رژیم صهیونیستی در این جنگ، اراضی تحت اشغال خود را تا سه برابر توسعه داد و وحشتی مرگ‌بار را بر جهان اسلام حاکم نمود. از جمله مناطق اشغال شده در این جنگ، بخشی از خاک تاریخی فلسطین، موسوم به «کرانه‌ی باختری رود اردن» است. شهر «بیت المقدس» قلب این منطقه‌ی استراتژیک به شمار می رود که «مسجدالاقصی» دومین عبادتگاه مقدسِ مسلمانان، در این شهر قرار دارد. اشغال کامل «بیت المقدس»، ضربه ی روحی دردناکی بر تمامی مسلمانان وارد ساخت که البته به دلیل وجود رهبرانِ مرعوب و مشکوک در جهان عرب، هیچ مرهمی بر این زخم گذاشته نشد.

پس از  «جنگ شش روزه»، رژیم صهیونیستی به قدری از لحاظ روانی احساس قدرت می ‏کرد که دیگر هیچ ملاحظه‌ی سیاسی را در برابر اعراب برنمی‌‏تافت؛ تا جایی که وزیر جنگ این رژیم، ژنرال «موشه دایان» در سخنان خود، آشکارا اعلام کرد: «فلسطین کارش تمام است».

دو سال پس از پایان این جنگ، یک زن صهیونیست تندرو و متعصب به نام «گلدا مایر» به نخست‌‏وزیری اسرائیل رسید. هم زمان با قدرت گرفتن «گلدا مایر»، یک شهروندِ استرالیای تبارِ رژیم صهیونیستی، به نام «مایکل دنیس روهان» به تاریخ ۳۰ مرداد ۱۳۴۸ شمسی، با همدستی عناصر امنیتی رژیم صهیونیستی، «مسجدالاقصی»  را به آتش ‏کشید. با تعلل اشغالگران و ممانعت عامدانه از دخالت مردم، آتش به سرعت گسترش پیدا کرد و هنگامی که نمازگزاران سرانجام توانستند وارد عمل شوند، منبر تاریخی این مسجد به کلی در آتش سوخته بود. این عمل دیوانه‏‌وار نشان‏گر این بود که نتایج جنگ شش روزه، ابعاد مذهبی نهفته‌‏ای نیز دارد و یهودیان احساس کرده‌اند پیروزی نهایی‏‌شان بر مسلمانان حادث شده است و باید به فکر تجدید بنای «معبد سلیمان» به جای «مسجدالاقصی» باشند. صهیونیست ها، پس از دستگیری و برگزاری دادگاهی نمایشی برای «مایکل دنیس روهان»، به اعلام دیوانگی او واخراجش اکتفا کردند که بیشتر به منظور حفظ جانش از گزند مسلمانان خشمگین بود).

از آن روز تاکنون، مسلمانان فلسطینی، فارغ از رکود و خمودی رهبرانِ عربی و اسلامی، با حساسیت و دقت فراوان، تحرکات صهیونیست ها درباره محوطه ی «حرم شریف» را زیر نظر دارند و گرچه «مسجدالاقصی» طی نیم قرنِ گذشته،  بارها مورد تعرض صهیونیست ها قرار گرفت اما هر بار آتشی در میان فلسطینیان برافروخته شد که اشغالگران را به پشیمانی واداشت و امروز سیاستمدارانِ «تل آویو» به خوبی می دانند که «مسجدالاقصی» خط قرمزی که که تعرض به آن، هزینه های سنگینی در پی خواهد داشت. بی شک این حرمِ شریف الهی، بزنگاهی است که مسلمانان و صهیونیست ها، تنها با تعیین تکلیف نهایی آن است که می توانند سرنوشت تاریخی خود را رقم بزنند.

در پنجاه یکمین سال‌گشتِ فاجعه‌ی به آتش کشیدن «مسجدالاقصی» فیلمی کمتر دیده شده از آن جنایت دردناک را به کاربران تقدیم می کنیم. در فیلم، سرانِ وقت رژیم صهیونیستی «گلدا مایر»، «موشه دایان»، «اسحاق رابین» و «ایگال آلون» دیده می شوند که روز بعد از حادثه در محل حاضر شدند :