به گزارش مشرق،مطلبی که در ادامه می‌خوانید، متن یکی از سخنرانی‌های حجت‌الاسلام انصاریان، محقق، مفسر و پژوهشگر قرآنی در محرم سال‌های گذشته است که در حسینیه هدایت انجام شده. متن کامل این سخنرانی به شرح ذیل است:

خروج دسته‌های عزاداری از خانه‌ها و حسینیه‌ها در روزهای عاشورا بدون شک جایز است، اشکالی در سینه زدن و زنجیر زدن، حتی اگر موجب کبودی بدن شود، نیست؛ همچنین اگر موجب زخم‌شدن یا خونریزی شود، جایز است. این فتوای بزرگترین مرجع صد ساله اخیر است و پای این فتوا را ۵۰ نفر از مراجع امضا ‌کردند که عاشورا به بیرون از خانه بیایید، سینه و زنجیر بزنید تا بدن‌تان کبود شود.

این روزها صداهایی شنیده شد که دل وهابیت را شاد کرد، سخنانی چون «به مردم نگویید از محرم استقبال کنند» یا «گریه موجب رشد آنان نمی‌شود» یا «خود را عبد حسین (ع) ندانند»؛ همه این موارد با مدرک ثابت شده است؛ امیدوارم صاحبان این صداها سری به عرفان، روایات و معارف ناب اهل بیت بزنند. یک شیعه واقعی وقتی در محرم این شور عظیم، عزاداری فوق‌العاده و زحمات سنگینی که برای حضرت سیدالشهدا (ع)کشیده می‌شود را می‌بیند، به نظرش می‌آید که مظلومیت حضرت ابی‌عبدالله‌الحسین (ع) کم یا تمام شده، اما اینطور نیست؛ تقریباً در این سال‌هایی که به یاد داریم، چند روز مانده به محرم، صداهایی بلند می‌شود که سود این صداها فقط خوشحال ‌کردن دشمنان به‌خصوص وهابیت است.

 

اشکالی در سینه زدن و زنجیر زدن، حتی اگر موجب کبودی بدن شود، نیست؛ همچنین اگر موجب زخم‌شدن یا خونریزی شود، جایز است. این فتوای بزرگترین مرجع صد ساله اخیر است و پای این فتوا را ۵۰ نفر از مراجع امضا ‌کردند که عاشورا به بیرون از خانه بیایید، سینه و زنجیر بزنید تا بدن‌تان کبود شود.

عشق به اهل بیت (عهم) رزق و روزی است

به نظر می‌آید که این صداها از گلوی کسانی درمی‌آید که از عرفان و معارف اهل بیت (ع)بی‌خبر و بی‌اطلاع هستند و انگار این روایت که از رسول خدا نقل شده است، شامل حال آنها نشده که فرمودند: عشق به اهل بیت (ع) روزی و رزق است، امیدوار هستم صاحبان این صداها سری به عرفان، روایات و معارف ناب اهل بیت بزنند و نسبت به این مساله‌ای که منکر شدند و به مردم هم سفارش ‌کردند که اینگونه نباشید، آگاه شوند؛ البته معنویت ابی‌عبدالله (ع) در حدی است که یک نفر هم به این صداها گوش نمی‌دهد. این صداها کمبود دیگری که دارند این است که جامعه‌شناس نیستند، جامعه ایرانی که پیغمبر و امیرالمومنین(ع) از آنها به شدت تعریف کرده را نمی‌شناسند؛ خبر این عزاداری‌ها را پیغمبر و ائمه به این ملت دادند. به راستی این صداها کدام‌یک از ما را می‌تواند از محبوب‌مان، معشوق‌مان، حتی از نام ایشان دور کند؟!

اهل این صدا، مگر این روایت اهل سنت که راوی آن عایشه هست را نخواندند که می‌گوید: از پیغمبر شنیدم عشق به ابی‌عبدالله را خدا در دل هر مومنی با قلم خود ثبت کرده است. این صداها دل وهابیت را خوشحال کرد چون گسترده پخش شد و حداقل قلب امام زمان را رنجاند، یکی از آن صداها این بود که نگویید یا حسین ما نوکر، غلام و عبد تو هستیم، بگویید ما عبد خدا هستیم! این حرف‌ها را نزنید.
 
 

معانی متفاوت عبد

عبد در لغت به معنای پرستش و در یک مرحله دیگر به معنی اطاعت است، هیچ‌وقت ما غیر از خدا را معبود خود نمی‌گیریم که به غیر خدا بگوییم عبد تو هستیم؛ عبد یعنی مطیع، من به شما می‌گویم که با یقین و کمال افتخار و سرافرازی هر جا دل‌تان خواست بگویید من عبد، نوکر و غلام حسین هستم. در کتاب شریف، باارزش و باعظمت اصول کافی از وجود مبارک امیرالمومنین(ع)سوال ‌کردند که نسبت شما با پیغمبر چیست؟ حضرت علی (ع)فرمودند: انا عبد من عبید محمد، حال چرا ما نگوییم عبد حسین هستیم؟! کسی ما را عبد ابی‌عبدالله نکرده بلکه خداوند این سمت را به ما داده است.

بیشتر بخوانید:

فلسفه عزاداری حضرت سیدالشهدا (ع) چیست؟

روز سوم شعبان امام زمان (عج) نامه‌ای از ناحیه مقدسه‌شان صادر ‌کردند و می‌گویند: امروز که روز سوم شعبان است، روز تولد مولای ما ابی‌عبدالله‌الحسین است، این اقرار امام زمان است که می‌گوید من غلام حسین هستم، این اقرار کتبی در مفاتیح موجود است، پس چرا بی‌توجه به معارف قرآن و الهیات اهل بیت؟عهم؟ حرف می‌زنید!؟ مدرک دیگر، وجود مبارک حضرت صادق (ع) است، امام بحق ناطق وقتی به زیارت امیرالمومنین می‌آید، می‌فرمایند: طوبی لی ان کنتم موالی؛ خوش به حال منِ امام صادق اگر شما مولاهای من باشید و من غلام شما و طوبی لی ان قبلتمونی عبدا؛ خوش به حالم اگر قبول کنی من غلامت هستم. چند سال است که ما را به غلامی قبول ‌کردند و خوش به حال‌مان. مدرک دیگر اینکه امام به امام زمان(عج) می‌گویند: مولا و آقای من، ان ادرکت ایامک الظاهره و اعلامک الباهره؛ اگر من زنده بمانم و ظهور تو را ببینم و نشانه‌های آشکار الهی را در تو ببینم، من آن زمان غلام تو هستم، هر امر و نهی‌ای که می‌خواهی بکن، غلام در مقابل مولایش حرفی ندارد.

مدرک دیگر زیارت مطلقه ابی‌عبدالله است؛ السلام علیک یا ابی‌عبدالله، السلام علیک یابن رسول‌الله عبدک؛ منی که به زیارت تو آمدم، عبد و نوکر تو هستم و ابن عبدک، یعنی پدرم هم نوکرت بود. در زیارت امیرالمومنین می‌گوییم: من بنده تو هستم و ابن عبدک و ابن امتک جاءک مستجی را بذمتک؛ پناهی در عالم غیر از تو ندارم یا در زیارت عید فطر و عید قربان برای ابی عبدالله می‌گوییم: یا مولای یا ابی عبدالله یابن رسول الله عبدک و ابن امتک الذلیل بین یدیک؛ با این حساب ما مدرک شرعی کامل داریم که بگوییم ما نوکر امام حسینیم. از این آیه قرآن در سوره مبارکه مائده خبر ندارید که علناً پروردگار می‌گوید: وَ إِذا سَمِعُوا ما أُنْزِلَ إِلَی اَلرَّسُولِ. وقتی آیات قرآن به پیغمبرم نازل می‌شود: تَری أَعْیُنَهُمْ تَفِیضُ مِنَ اَلدَّمْعِ مِمّا عَرَفُوا مِنَ اَلْحَقِّ؛ یعنی حبیب من چشم‌هایشان را می‌بینی؟ پر از اشک است، به خاطر اینکه حق را شناختند، یعنی اول حق را شناختند و حال گریه می‌کنند؛ رشد از این بالاتر؟ چرا گریه رشد نمی‌آورد؟!

قبل از گریه رشد ایجاد می‌شود و بعد از گریه هم رشد مقول به تشکیک است؛ یک رشد برای انبیا است، یک رشد برای ائمه است، یک رشد برای اولیاست، یک رشد هم برای ما؛ ما ابتدا نسبت به شناخت ابی‌عبدالله رشد پیدا کردیم که حال گریه می‌کنیم، برای مجهول که گریه نمی‌کنیم. قرآن می‌فرماید: مما عرفوا من الحق؛ حسین حق است. ما اول حق را شناختیم که وقتی کسی آرام می‌گوید سرش را بریدند، دل‌مان ناله می‌زند. رشد است که مردم گریه می‌کنند، رشد است که مردم از جان، مال و عمرشان مایه می‌گذارند. رشد است که این همه جلسه برپا می‌کنند. رشد است که جوان‌ها از سر شب تا صبح سیاهی می‌کوبند و گاهی سرشان را به سیاهی می‌گذارند و گریه می‌کنند.

تمام انبیا برای ابی عبدالله گریه ‌کردند، تمام درختان، تمام ماهیان دریا، تمام پرندگان هوا گریه ‌کردند، امام حسین (ع)تازه به دنیا آمده بود، پیغمبر و زهرا و علی دور قنداق نشستند و گریه ‌کردند؛ حال چرا به استقبال از محرم نرویم؟ 
چرا می‌گویید محرم استقبال ندارد؟

چرا می‌گویید محرم استقبال ندارد و استقبال از محرم مدرک ندارد؛ مدارک را نمی‌بینید؟! پس از اینکه محرم عاشورا در سال ۶۱ هجری اتفاق افتاد، اولین کسی که به استقبال محرم آمده پروردگار است. چند هزار سال قبل از اینکه محرم ایجاد شود، او به استقبال آمد و به جبرئیل گفت برو به آدم بگو این اسمی که دلت را لرزاند، این را با لب تشنه می‌کشند، فرزندانش از تشنگی می‌میرند، پوست بدن بزرگ‌هایشان از تشنگی جمع می‌شود و همه اینها مدارکی در استقبال از محرم است.

دوم اینکه تمام انبیا برای ابی عبدالله گریه ‌کردند، تمام درختان، تمام ماهیان دریا، تمام پرندگان هوا گریه ‌کردند، امام حسین (ع)تازه به دنیا آمده بود، پیغمبر و زهرا و علی دور قنداق نشستند و گریه ‌کردند؛ حال چرا به استقبال از محرم نرویم؟

چرا حرف‌هایی را می‌زنید که دل دشمن را شاد کند؛ دل اهل بیت(ع)را شاد کنید. در مراسمی شاعر می‌خواند و امام صادق (ع) که در اوج گریه بودند، اصحاب را تماشا می‌کردند، به یکی از اصحاب گفتند، چرا گریه نمی‌کنی؟ آن شخص که دستش روی صورتش بود و ناله نداشت، دستش را برداشت و گفت: آقا ببینید اشکم را، گریه می‌کنم؛ حضرت فرمودند: ما این گریه را قبول نداریم، سرخه بزن، یعنی هر چی فشار به سینه‌ات می‌توانی بیاور؛ کسانی که می‌گویند آرام‌آرام گریه کنید، این روایات را ندیدید؟! امام صادق (ع) فرمودند: خدا رحمت کند هر کسی که در گریه برای حسین ما فریاد و ناله بزند.

بزرگترین مجتهد صد سال اخیر، بزرگترین مجتهد که استاد تمام مراجع بعد از خودش بود و شاگردهای باعظمتی از مراجع عظامی چون حکیم، خوئی و شیخ موسی خوانساری را تربیت کرده بود و بزرگترین فقیه شیعه است، یعنی مرحوم نائینی، گفتند که خروج دسته‌های عزاداری از خانه‌ها و حسینیه‌ها در روزهای عاشورا بدون شک جایز است، اشکالی در سینه زدن و زنجیر زدن، حتی اگر موجب کبودی بدن شود، نیست؛ همچنین اگر موجب زخم‌شدن یا خونریزی شود، جایز است. این فتوای بزرگترین مرجع صد ساله اخیر است و پای این فتوا را ۵۰ نفر از مراجع امضا ‌کردند که عاشورا به بیرون از خانه بیایید، سینه و زنجیر بزنید تا بدن‌تان کبود شود.

منبع: صبح نو