به گزارش مشرق، روزنامه جوان نوشت: هالیوود، قلب مرکز فیلمسازی در امریکاست؛ جایی که سالانه چندصد فیلم سینمایی در آن تولید و به واسطه شرکت‌های بزرگ توزیع فیلم در سراسر جهان توزیع می‌شود، منطقه‌ای در لس‌آنجلس کالیفرنیا که بخش عمده‌ای از شرکت‌های فیلمسازی امریکایی در آن مستقر هستند.
کارشناسان فرهنگی جایگاه هالیوود را در سلطه‌طلبی امریکا همچون پنتاگون می‌دانند و حتی نقشی فراتر از قوه نظامی برای آن قائل هستند. مدت‌ها است که سیاست‌های ضد ایرانی دولت امریکا در بخش‌های فرهنگی نیز خودنمایی می‌کند، اما تصور اشتباه این است، دشمنی‌ای که هالیوود با ایران و مردم ایران در پیش گرفته معطوف به سال‌های بعد از انقلاب است.
برخی از کارشناسان حتی تا پیش از ساخته‌شدن «بدون دخترم هرگز» هیچ سابقه ضدایرانی را در هالیوود متصور نیستند، اما روایت یک ایرانی از هالیوود در دهه ۲۰ و ۳۰ شمسی نشان از یک دشمنی طولانی دارد.
جمشید شیبانی، خبرنگار سینمایی ایرانی که از سال ۱۳۲۶ به امریکا می‌رود و در آنجا فیلمسازی می‌خواند، در سال ۱۳۳۱، گزارشی از سینمای امریکا با تأکید بر اینکه اغلب فیلم‌های امریکایی فاقد ارزش هنری است، می‌نویسد: «در حالی که کشورها همیشه مهم‌ترین و بهترین فیلم‌های خود را به خارج می‌فرستند، ولی امریکایی‌ها، چون بازار فروش دارند تمام فیلم‌های خود را به خارج می‌فرستند، اما فیلم‌های درجه اول خود را غالباً به پاره‌ای از کشورهای خارجی از جمله ایران که حاضر نیستند پول زیادی برای خرید فیلم بپردازند، نمی‌آورند.»
این نویسنده به رفتار مدیران و رؤسای سینماهای ایران نیز ایراد می‌گیرد که فیلم‌های درجه دو و سه امریکایی را به ایران می‌آورند تا بتوانند سود صددرصدی از اکران آن‌ها داشته‌باشند، اما نکته مهم در گزارش شیبانی تأیید وجود نگاه اهانت‌آمیز سینمای امریکا به مردم شرق از جمله ایران در فیلم‌های امریکایی است.
وی با مثال زدن فیلم «سمرقند» که در دهه ۵۰ میلادی تولید شده‌است، نداشتن اطلاعات صحیح از ایران و اینکه حتی حاضر نیستند از ایرانی‌ها برای ساخت فیلم درباره ایران مشاوره بگیرند را عامل ساخت چنین فیلم‌هایی عنوان می‌کند. این بی‌اطلاعی حتی در تولیدات اخیر ضد ایرانی در سینمای غرب دیده می‌شود، جایی که ایرانی‌ها شبیه اعراب و فضای شهرهای ایرانی شبیه کشورهای عربی به تصویر کشیده‌می‌شود.