به گزارش مشرق، بحران مهاجرت و پناهجویی در اروپا، بحرانی است که نباید با مقیاس عددی مورد بررسی قرار بگیرد؛ درست‌ترین مسیر بررسی این بحران، تعصب و تبعیض نژادی سیستماتیک در اروپاست.
بیشتر بخوانید:
به گزارش «گاردین و سی ان ان»، با وجود گذشت چند هفته از تخریب تراژیک اردوگاه پناهجویان در جزیره «لسبوس» یونان، نباید از کشورهای اروپایی انتظار تغییرات سریع در رویکرد مهاجرتی را داشت.
تمرکز کشورهای اروپایی، بر رویه‌های مدیریت مرزی ناکارآمد، کُند و غیرانسانی منجر به اردوگاه‌های پر ازدحام و شلوغی مانند «موریا» می‌شود که می‌تواند سال‌ها افراد را در بلاتکلیفی نگه دارد.
داده‌های اتحادیه اروپا نشان می‌دهد که سالانه به طور متوسط ۳۷۰ هزار درخواست پناهجویی رد می‌شوند، اما تنها یک سوم افراد اخراج می‌شوند.
بی تفاوتی کشورهای شرق اروپا به موضوع پناهجویان و زیر بار سیستم سهمیه بندی نرفتن مهاجران در ۲۷ کشور که تا حد زیادی از تبعیض نژادی سرچشمه می‌گیرد، مهم‌ترین دلیل این موضوع است.
با وجود کاهش شمار پناهجویان، بحران مهاجرت و پناهجویی برای کشورهای اروپایی ادامه دارد.
این امر نشان می‌دهد که موضوع واقعا هرگز در مورد اعداد نبوده و بحث‌های بی پایان اروپایی‌ها در مورد کنترل مرزها و درخواست‌های پناهجویی، با هدف پنهان کردن شکاف عمیق‌تر است؛ نژادپرستی، تعصب نژادی، افزایش احساسات ضد مسلمانان و روابط پیچیده پسا استعماری قاره اروپا با همسایگان جنوبی به ویژه آفریقایی‌هاست که مانع تدوین سیاست مهاجرتی اتحادیه اروپا شده اند.
اروپا برای پایان دادن به بحران مهاجرت باید نخست تعصبات نژادی، مذهبی و قومی خود را اصلاح کند؛ و دوم، بحثی صادقانه در مورد ارزش‌ها و هویت اروپایی داشته باشد و سوم، روابط خود با کشورهای آفریقایی را بازتعریف کند.
وعده اتحادیه اروپا پس از بحران اعتراض‌های ضد نژادپرستی جهانی متعاقب قتل «جورج فلوید»، شهروند سیاه پوست آمریکایی توسط پلیس این کشور، مبنی بر اصلاح سیستم نژادپرستی ساختاری نیز تاکنون جامه عمل نپوشیده و به شکل بحرانی‌تر در رفتارها و اظهارات انتقاد برانگیز «ویکتور اوربان»، نخست وزیر مجارستان و «امانوئل مکرون»، رییس جمهور فرانسه و البته تلاش اتحادیه اروپا برای ترویج سبک زندگی اروپایی خود را نشان می‌دهد.
همین امر سبب شده تا کشورهای اروپایی حتی از پذیرش کودکان پناهجویی که در «موریا» بی خانمان شده اند، سرباز بزنند.
باید توجه داشت که شیوع کرونا بر ابعاد و وخامت بحران پناهجویی افزوده است؛ چراکه این چالش بهداشتی سبب بروز و تشدید مشکلات اقتصادی در کشورهای مختلف به ویژه کشورهای آفریقایی مانند تونس و لیبی شده است.
تجسم واقعی این بحران را می‌توان در افزایش شمار سفرهای خطرناک پناهجویان برای ورود به اروپا دید که نسبت به سال ۲۰۱۹ تقریبا ۲ برابر شده است.
پاسخ‌های اروپا به این بحران غالبا بی رحمانه بوده و تلفیق این بی رحمی با مخاطرات ناشی از باندهای قاچاق مواد مخدر، قاچاق انسان، شکنجه، آزار و اذیت و تجاوز و محدودیت‌های کرونایی، چالش پناهجویی را تا مرز فاجعه انسانی پیش برده است.
روند رویدادها نشان می‌دهد توافق بر سر سیستم مهاجرتی جدید توسط اروپا بسیار بعید خواهد بود.