به گزارش مشرق، با انتشار خبر مصاحبه «مهناز محمدی» که به عنوان محکوم امنیتی در سال ۱۳۸۸ شناخته شده بود با رادیوفردا، نگاه‌های اصحاب رسانه جلب این نکته شد که چگونه یکی از کارگردانان محکوم امنیتی کشور توانسته است فیلمی که سرشار از ترسیم فضای کدر و مفلوک از ایران است را بسازد و راهی جشنواره‌های خارجی کند؟ جواب این پرسش یک جمله است: خواب زدگی مدیران سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی.
مهناز محمدی ۳ بار سابقه بازداشت و محکومیت دارد که در دومین بار به جرم حضور فعال در فتنه ۱۳۸۸ و تبلیغ و اجتماع و تبانی علیه نظام به ۵ سال حبس قطعی محکوم شد.
بیشتر بخوانید:
ریحانه پارسا تهدید به افشاگری علیه پشت پرده سینما کرد
اینطور که گزارش‌ها نشان می‌دهد همراه با این کارگردان «احسان رسول‌اف» یکی دیگر از محکومین امنیتی نیز همکاری کرده است و با این حساب یک تیمی که علناً علیه نظام جمهوری اسلامی ایران به فعالیت‌های فرهنگی دست زده‌اند، بار دیگر فیلم ساختند و آن را به فضای فرهنگی خارجی منتقل کردند.
اما چند نکته مهم در اینجا لازم بذکر است. اول اینکه فیلم وی با عنوان «مادر-پسر» معرفی شده است در حالی که در رسانه‌ها فیلمی به این نام که پروانه ساخت و نمایش گرفته باشد معرفی نشده است. آخرین پروانه نمایشی که برای این کارگردان صادر شده است فیلمی به عوان «سکوت طولانی» است که با پیگیری خبرنگار تسنیم از سازمان سینمایی معلوم شد که فیلم مذکور همین فیلم «سکوت طولانی» است که در پروانه صادره از سوی سازمان نام قبلی آن در پرانتز اعلام شده است.
حالا کارگردان فیلم «مادر-پسر» یا «سکوت طولانی» در گفتگوی خود با رادیو فردا، پروانه ساخت و نمایش همین سازمان که برای فیلمش صادر شده است را فاقد ارزش خوانده است. این نکته مایه آبروریزی برای سازمانی است که از در عطوفت بیجا با چنین افرادی وارد می‌شود و بعد هم همین افراد بعد از آنکه خرشان از پل رد شد، با پوزخندی به وزارت فرهنگ و ارشاد جمهوری اسلامی ایران علیه نظام مواضع صریح می‌گیرند و با رادیوهای وابسته به گفتگو می‌پردازند و در حقیقت به ریش وزارت فرهنگ و ارشاد جمهوری اسلامی ایران می‌خندند.
نکته دیگر که البته باید در گزارش مفصلی و به صورت جداگانه به آن پرداخت این است که سازوکار حضور فیلم‌های ایرانی در جشنواره‌های خارجی چگونه است که هر فیلمی که به صرف اینکه در ایران ساخته شده باشد و جواز ساخت داشته باشد، با هر محتوا و مضمونی می‌تواند در هر جشنواره‌ای که دلش خواست حاضر شود؟ آیا وزارت ارشاد اجازه حضور این فیلم را در جشنواره‌های خارجی داده است؟ با فرض اینکه فیلم «مادر-پسر» هنگام تولید با فیلمنامه‌ای متفاوت از آنچه ساخته شده است فیلم خود را تولید کرده باشد، اثر مذکور بعد از یکبار دیدن روشن می‌شود که از چه محتوا و مضمونی برخوردار است پس چطور پروانه نمایش برای آن صادر شده و در عین حال اجازه حضور در جشنواره‌های خارجی را پیدا کرده است؟
آیا سازمان سینمایی برای این مسأله بسیار مهم که در فضای بین‌المللی و فرهنگی جهان نقش بسزایی در معرفی تصویر درست و مثبت از ایران دارد تصمیمی گرفته است؟
جا دارد که هنرمندانی که هر فیلمی که از طرف ایران وارد جشنواره‌های خارجی می‌شود را نماینده و سفیر فرهنگی ایران معرفی می‌کنند، اینجا پاسخگو باشند که آیا فیلمی که تصویری لجن و چرک از کشور را نشان می‌دهد، واقعاً نماینده آبرو و حیثیت کشور است؟