به گزارش مشرق، زمین های خشک، چاه های خشک، دست های پینه بسته و گالون های گازوئیل، پشت نخلستان روستاها، بیش از آنکه بوی آفتاب خورده رطب‌های سرخ به مشام برسد، بوی گازوئیل از دیوارهای گلی روستاها بالا می‌رود.نه افزایش نرخ بنزین، نه افت و خیز دلار و نه شلیک‌های شبانه، مانعی برای کسب وکار خانوادگی قاچاق گازوئیل نمی‌شود.
گرچه اهالی روستاها خود را دامدار و کشاورز می‌خوانند، اما با خشکسالی‌های پی‌درپی، بیکاری و غیاب هر شکلی از زیرساخت های اشتغال، تنها منبع تامین معاش اهالی روستاها حالا وابسته به قاچاق گازوئیل است، امری که گرچه مشکلات و دشواری های زیادی برای اهالی روستا بوجود آورده است، اما در غیاب فرصت های قانونی اشتغال و از بین رفتن کشاورزی منطقه بر اثر خشک شدن هامون، حالا مردم زنده‌اند به بوی گازوئیل و اسکناس‌هایی که از این طریق برای سفره آنها نان و نمک می‌شود.