به گزارش گروه خواندنی های مشرق، این سوال که چگونه پرنده ها با استفاده از میدان مغناطیسی- در میان دیگر سیگنال ها- راه خود را می یابند موضوع بحث های فراوانی در بین دانشمندان بوده است.

به نظر می رسد این نورون های GPS دار نشان می دهند که چگونه اطلاعات مغناطیسی به مغز پرنده ها ارسال می شود.

هر چند، مطالعه ای که توسط مجله ساینس منتشر شده این سوال را باقی می گذارد که چطور آنها به راستی میدان مغناطیسی را احساس می کنند.

"دیوید دیکمن" از کالج پزشکی "بیلور" در آمریکا تجربه ای را در مورد کبوترها اجرا کرد، در حالی که میدان مغناطیسی اطراف آنها در طول و جهت تغییر می کرد.

پروفسور دیکمن و همکارش"لو کینگ وو" بر این باور بودند که 53 نورون مسئول این سنسورها هستند، بنابراین آنها توسط سیگنال های الکترونیکی که هر کدام به عنوان میدان مغناطیسی تغییر می یافنتد اندازه گیری می شوند.

هر نورون واکنش شخصیتی مخصوص به خود را در میدان مغناطیسی دارد، که هر کدام توانایی خواندن نوعی از قطب نمای سه بعدی در امتداد شمال و جنوب را همانند خواندن بالا و پایین را داشتند.

در زندگی پرندگان ، این بحث می تواند برای مشخص کردن نه تنها به عنوان عملکرد یک قطب نما، بلکه همچنین برای نشان دادن موقعیت تقربی کمک کننده باشد.

هر سلول همچنین حساسیت به قدرت میدان را با حداکثر حساسیت مربوط به قدرت میدان طبیعی زمین نشان می دهد. و مانند قطب نما، نورون ها واکنش های مخالفی به زمینه های مختلف قطب داشتند- میدان مغناطیسی شمال و جنوب که تعجب محققان را بیش از حد به همراه داشت.

در نسخه ای که مربوط به سال 1972 است که در مجله ساینس چاپ شده است، مردم می گفتند به نظر نمی رسد پرندگان نسبت به قطب میدان مغناطیسی واکنش نشان دهند. پروفسور دیکمن گفت : اکنون ما نورون هایی را داریم که در حقیقت این کار را می کنند،
این یکی از جنبه های زیبایی است که ما مشخص کردیم، چون نشان می دهد چطور سیگنال سلولهای مغز می توانند خواص متعدد و ویژگی های پیچیده ای از یک راه ساده را ضبط کنند متحیر و متعجب می شوید.
فرضیه های متعددی بر این باورند که ناوبری مغناطیسی پرندگان ناشی از سلولهایی است که شامل تکه های کوچک فلز در بینی، منقار پرنده یا احتمالاً در اندام گوش داخلی هستند.

هرچند، به طور گسترده این سوال تکرار می شود زمانی که محققان یافتند که ادعای سلولهای قطب نما و منقار پرندگان در حقیقت نوعی از عملکرد سلولهای سفید خون است.

فرضیه دیگر می گوید که حس مغناطیسی به گیرنده های چشم پرندگان ایجاد می شود وقتی در مواجهه با نور قرار می گیرند، این فرضیه می گوید مولکولهایی که "کریپتوکرومز" خوانده می شوند در آرایش اتمی تغییر زودگذر ایجاد می کند.

تحقیق جدید این احتمال اخیر را با پرسش مواجه می کند، چرا که می تواند به خوبی به طور برابر در جهت میدان شامل و جنوب کار کند.

این پرسش که چه چیزی یک پرنده بیگانه را جهت می دهد، جواب نتیجه اخیر با دو توضیح محتمل برای پرنده ها است که توانایی ناوبری قابل توجه اب به آنها می دهد. پروفسور دیکمن گفت متحیر و متعجب می شوید چون من شدم.

ما با گیرنده سومی در گوش داخلی آشنا شدیم، و سعی کردیم تجربه کنیم و مشخص کنیم آیا در حقیقت این یک گیرنده هست یا نه.

"هنریک موریتسن" از دانشگاه "اولدن برگ" در آلمان نتایج را با تردید نگریست. (نورون های حساس به مغناطیس) باید در چندین نقطه مغز وجود داشته باشند ... و شاید دکتر دیکمن آنها را یافته باشد. اگر او چنین یافته ای داشته باشد، یافته خیلی خیلی مهمی است چرا که به گفته خودش زمان آن را اثبات خواهد کرد.

ادعاهای بسیار مشابه این چنینی وجود دارد، و تاکنون برای هر کسی مشخص شده که به طور مستقل تکثیرپذیر هستند.

هر دو محقق تایید کردند که بیش از یک مکانیزم ممکن است در عملکرد ناوبری پرنده فعال باشد- در چشمان، منقار و گوش- و پرفسور دیکمن گفت او مشتاقانه در جستجوی رسیدن به پاسخ نهایی است.

این همان چیزی است که این میدان را هیجان انگیز می کند، چون این ایده های رقابتی از قبل هم وجود داشته از زمانی که مناطق مغزی که واقعاً به میدان مغناطیسی واکنش نشان می دهند فعال بودند. این، تحقیق ما در مورد گیرنده و اینکه چطور کار می کند را تشدید می کند.
ترجمه : وحید موسوی