به گزارش مشرق، کاظم اولیایی در مورد تخصیص بودجه ۱۰۰میلیارد تومانی به دو باشگاه استقلال و پرسپولیس با نظر مجلس شورای اسلامی، اظهار داشت: متأسفانه سورنا را از ته گشاد آن فوت می‌کنند. مجلس محترم فکر می‌کند بهترین تخصص‌های دنیا را دارد اما با تصمیماتی که می‌گیرد روز به روز وضعیت فوتبال را بدتر می‌کند.
وی افزود: بیش از ۱۰ سال است قانون جامع باشگاهداری از طرف مرکز پژوهش‌ها در مجلس مطرح شده، بیش از ۲۰ سال است فوتبال ما حرفه‌ای شده یعنی یک شغل است ولی یک خط قانون در این مورد نداریم. مجلس یکبار تصویب می‌کند یک درصد از درآمدها وزارتخانه‌ها و شرکت‌های دولتی را خرج ورزش کنید و ورزش نیمه جان بخش خصوصی را هم دولتی می‌کند. الان هم اجازه می دهد بدهی‌های انباشته باشگاه‌ها را از بیت المال تامین کنند.
مدیرعامل اسبق باشگاه استقلال عنوان کرد: عقب مانده‌ترین کشورهای دنیا هم چنین کاری نمی‌کنند که اجازه بدهند یک مقوله چند وجهی که می‌تواند درآمد داشته باشد و به بهترین وجه خودش را اداره کند با پول صدقه‌ای دولت اداره شود. در صورتیکه برای این پول‌ها هزار سوراخ داریم. متاسفم که بدترین نوع تصمیم را می‌گیریم. مجلس که قرار است در راس امور باشد عقب مانده‌ترین تصمیمات را برای فوتبال می‌گیرد.
اولیایی در پاسخ به این سوال که چرا تا به امروز ذره‌ای از آوارسازی مدیران قبلی کم نشده، گفت: چون آدم‌هایی به عنوان کارمندان خودمان را در این باشگاه‌ها می‌گذاریم تا هرچه بگوییم عمل کنند. ما که هستیم؟ دولت و وزیر.
بیشتر بخوانید:
اختصاص ۲۰۰ میلیارد تومان به استقلال و پرسپولیس برای پرداخت بدهی‌ها
وی در مورد این که آیا او نیز زمان مدیرعاملی استقلال کارمند بوده اظهار داشت: خیر، اولین اساسنامه استقلال و پرسپولیس سال ۶۹-۶۸ بود که تعدادی از مدیران مستقل در زمان غفوری‌فرد آن را تهیه کردند و حاصلش هم قهرمانی استقلال در آسیا شد. من آمادگی دارم از دوران ۷ سال خودم که موفق‌ترین دوران باشگاه استقلال طی ۷۵ سال بوده به استناد آمار و جایگاه دفاع کنم. وقتی باشگاه را تحویل دادم هیچ بدهی نداشت.
مدیرعامل اسبق باشگاه استقلال در گفت‌وگو با رادیو جوان در مورد این که اصل مدیریت باشگاه‌ها به سمت حاضری‌خور می‌رود، گفت: حتماً این طور است. از اعتبارات دولت و پول بیت المال می‌خواهند به شهرت برسند. خرج که از کیسه میهمان بود حاتم طایی شدن آسان بود. می‌خواهند به مردم بگویند ما خوبیم و خوب پول خرج می‌کنیم. وقتی می‌خواهیم با پول برای خودمان موقعیت بخریم و دستمان در جیب بیت المال است همینطور می‌شود.
کارشناس فوتبال در پاسخ به این سوال که آیا با اختصاص ۱۰۰ میلیارد تومان استقلال و پرسپولیس سروسامان می‌گیرند، عنوان کرد: یکی از بزرگ‌ترین مشکلاتی که در چندسال گذشته به وجود آوردیم؛ با پول‌های بیت المال و جدول مندلیفی که درست کردیم دست بخش خصوصی را از فوتبال بریدیم. آلومینیوم، مس و فولاد، همه پول ها به صورت مستقیم و غیر مستقیم از جیب ملت می‌رود. روزی حسین فرکی در دربی صنعتی بین پیکان و سایپا گفت مادربی سکوت برگزار می‌کنیم. کجای دنیا پول از جیب ملت داده می شود و یک تماشاچی نیست؟
اولیایی افزود: چه دلیلی دارد بنگاه‌های صنعتی که باید با حداقل قیمت تولیداتشان را در اختیار ملت بگذارند، هزینه بالاسری درست کنند و از جیب ملت خرج کنند.
وی در پاسخ به این سوال که با اختصاص دو بودجه ۱۰۰میلیاردتومانی بحث واگذاری زیر سوال نمی‌رود، گفت: اصلا بحث واگذاری را خود آقایان می‌دانند مسیری که می‌روند شدنی نیست. اگر از مسیر رهاسازی بروند باید عده زیادی بیایند در آینده آواربرداری کنند. هنوز تعریف سهامدار با هوادار برای آقایان روشن نیست. انقدر فوتبال را نمی‌شناسند که بدانند هوادار حاضر است از جیب خودش برای باشگاه و بلاعوض خرج کند اما سهامدار که می‌شود به دنبال سود است.
اولیایی تصریح کرد: باشگاهی که نیاز دارد به مجلس التماس کند، مجلس هم ترحم کند و ۲۰۰میلیارد برای بدهی ها بدهد چطور سهامش را می خواهند به مردم بدهند. سهامدار می‌خواهد سهام بخرد و بخش از زندگی‌اش را اداره کند. این‌ها اشتباهات جبران‌ناپذیر است. آیا شورای ارزش‌گذاری در بورس یا فرابورس دقت لازم را در این زمینه دارد؟ مدت‌هاست مجمع که وزارت ورزش است از نظر خودش بسته و داده به خصوصی سازی و این سازمان هم دست و پا می‌زند. به این سازمان گفتیم این‌ها مشکلات مالی و حقوقی دارند، گفتند نه مدیرعاملشان امضا کردند و مسئولیتش با آن‌هاست. مدیران عاملی که هر ۶ماه یکبار معلوم نیست از کجا می‌آیند. گفتند همه صورتجلساتی که امضا شده سودآور است و هیچ مشکل مالی و حقوقی ندارند. با این تصور می‌خواهند باشگاه‌ها را وارد بورس کنند.
وی در مورد اینکه نقش مدیران باشگاه‌های استقلال و پرسپولیس در چند سال اخیر چه بوده، گفت: آنها نقش کارمندان مطیع وزارت ورزش را دارند. فضای موجود اجازه کارایی به آقایان نمی‌دهد. وقتی تصمیم در اتاق دربسته توسط دیگران گرفته می‌شود. شاید خود آقایان توانمند باشند اما اجازه نمی‌دهند آزاد کار کنند و باید در چارچوبی که بالاسری تصمیم می‌گیرد کار کنند.