سرویس جهان مشرق - پایگاه تحلیلی ضدجنگ آمریکا (آنتی‌وار) در گزارشی به قلم جاناتان کوک به بررسی عوامل اصلی افزایش تنش‌ها در قدس اشغالی و دست‌های پشت‌پرده رژیم صهیونیستی که باعث اعتراضات گسترده فلسطینیان شد پرداخت و نوشت: یک چهارم یهودیان اسرائیلی حاکمیت خود بر فلسطینی‌ها را به مثابه «آپارتاید» می‌دانند. سؤال این است که آنها چنین چیزی را بد می‌دانند یا نه؟
نیروهای یهودبرترپندار در داخل پارلمان اسرائیل و در خیابان‌های بیت‌المقدس به تکاپو افتاده‌اند. بزالل اسموتریچ رهبر جناح راست افراطی صهیونیسم مذهبی هفته گذشته اقلیت بزرگ فلسطینی‌های ساکن اسرائیل را آشکارا تهدید کرد. اسموتریچ یک شریک مهم و حیاتی برای بنیامین نتانیاهو به شمار می‌رود. سخنان اسموتریچ از دورنمای اخراج حدود ۲ میلیون فلسطینی حکایت داشتند. این فلسطینی‌ها یک پنجم جمعیت اسرائیل را تشکیل می‌دهند و از وضعیت شهروندی بسیار تنزل‌یافته‌ای برخوردارند. او خطاب به اعضای حزب خود اظهار داشت: «اعراب ــ حداقل در حال حاضر ــ شهروند اسرائیل هستند. آنها ــ حداقل در حال حاضر ــ در کنست دارای نماینده هستند.» بعلاوه، او قانونگذاران فلسطینی ــ نمایندگان منتخب اقلیت فلسطینی ساکن اسرائیل ــ را «دشمنان حاضر در کنست» نامید.
نژادپرستی بی‌شرمانه یهودی از نوع نژادپرستی اسموتریچ
پس از کسب شش کرسی از ۱۲۰ کرسی پارلمان توسط حزب اسموتریچ در ماه مارس، نژادپرستی بی‌شرمانه یهودی از نوع نژادپرستی اسموتریچ رو به افزایش گذاشته است. یکی از این کرسی‌ها متعلق به ایتمار بن گویر رئیس حزب نئوفاشیستی قدرت یهودی است.
حامیان بن گویر اکنون در موضع تهاجمی قرار دارند. آنها ماه گذشته در اطراف شهر قدیم در قدس اشغالی به خیابان‌ها ریختند و شعار «مرگ بر اعراب» سر دادند. آنها در عمل به وعده‌هایی که در چت واتسپ داده بودند، به فلسطینی‌ها حمله کردند و «سروصورت آنها را شکستند».
این دارودسته‌های یهودی که اعضایشان را عمدتاً جوانان تشکیل می‌دهند، طی روزهای متمادی به خشونت و بی‌قانونی در مرکز بیت‌المقدس دامن زده‌اند. این خشونت و بی‌قانونی عمدتاً از انظار ساکنان کرانه باختری دور مانده است. این بار، حملات نه در قالب تصاویر ویدئوییِ پر از تکان و لرزش در وب‌سایت یوتیوب، بلکه در ساعات پربیننده تلویزیون اسرائیل پخش شدند. یک نکته حائز اهمیت دیگر این است که اراذل و اوباش یهودی اقدامات وحشیانه خود را در ماه رمضان که ماه روزه‌داری مسلمانان است، به اجرا گذاشته‌اند.
حملات در قالب آتش‌افروزی
این پایگاه آمریکایی می‌نویسد: در معرض دید بودن و قصد قبلیِ ورای خشونت‌های دارودسته‌های یهودی موجب شرمساری بسیاری از اسرائیلی‌ها شده است. اما در عین حال، این موارد بازتاب‌دهنده یک تصویر بزرگ است که نشان می‌دهد دکترین‌های خشونت‌بار و ضدعرب میر کاهان خاخام فقید تا چه حد نزد بخش قابل توجهی از جوانان یهود در اسرائیل جذابیت دارد. این افراط‌گرایان یهودی بطور مرتب باغ‌های زیتون، مساجد، خودروها، و خانه‌ها را به آتش می‌کشند. آنها مدعی‌اند که سرزمین‌های فلسطینی بر اساس کتاب مقدس متعلق به آنهاست.
یک مصاحبه‌شونده در پاسخ به سؤالات اظهار داشت: «من نمی‌گویم که یک روستای فلسطینی باید سوزانده شود، بلکه باید روستا را ترک کنند تا ما برویم آنجا زندگی کنیم.» او و دیگران اکنون بی‌صبرانه منتظر روز «خروج» فلسطینی‌ها هستند.
ماشین سرکوب اسرائیل
این احساسات در داخل پارلمان و در خیابان‌ها بی‌مقدمه شکل نگرفته‌اند. احساسات مزبور به قدمت صهیونیزم هستند، یعنی زمانی که نخستین رهبران اسرائیل پاکسازی قومی فلسطینی‌ها در بخش اعظم زادگاهشان در سال ۱۹۴۸ را به نظاره نشستند. فلسطینی‌ها این مصادره دسته‌جمعی را «نکبت» (مصیبت) خود نامیدند.
اعمال خشونت به منظور بیرون راندن فلسطینی‌ها از آن زمان تاکنون همواره در کانون پروژه کشورسازی یهودی‌ها قرار داشته است. اقدام اراذل و اوباش در کتک زدن فلسطینی‌ها در بیت‌المقدس شرقی اشغالی دلیلش در واقع همان اقداماتی است که دولت اسرائیل از طریق نیروهای امنیتی، متولیان اشغال، و دادگاه‌های خود به صورت بوروکراتیک‌تر دنبال می‌کند.
اثبات جرم آپارتاید اسرائیل
هفته گذشته، این ماشین سرکوب در قالب گزارش ۲۱۳ صفحه‌ای دیدبان حقوق بشر بطور مفصل مورد بررسی و موشکافی قرار گرفت. این گروه برجسته حقوق بشر بین‌المللی اعلام کرد که اسرائیل طبق حقوق بین‌الملل مرتکب آپارتاید شده است.
در گزارش مزبور استدلال شده بود که اقدامات اسرائیل دربرگیرنده سه شرط آپارتاید مندرج در اساسنامه رم هستند. این سه شرط عبارتند از سلطه یک گروه نژادی بر دیگری، سرکوب نمادین گروه به حاشیه رانده شده، و اعمال غیرانسانی. این اعمال شامل انتقال اجباری، مصادره املاک، ایجاد مناطق و محله‌های جداگانه، سلب حق بازگشت به موطن، و سلب حق تابعیت می‌شوند.
وجود تنها یکی از این اعمال برای اثبات جرم آپارتاید کافی است، اما همانگونه که دیدبان حقوق بشر روشنگری کرده است، اسرائیل همه این اعمال را مرتکب شده است.
بیرون کشیدن از رختخواب
در ادامه این گزارش آمده است: آنچه دیدبان حقوق بشر و دیگر گروه‌های حقوق بشری مستند ساخته‌اند، برای باندهایی که در بیت‌المقدس پرسه می‌زنند نیز به همین اندازه آشکار و مشهود است. اقدامات رسمی اسرائیل هدف مشترکی را دنبال می‌کنند. هدف مذکور حاوی پیام روشنی است برای این جوانان در خصوص آنچه اسرائیل ــ و ایدئولوژی ملی صهیونیزم ــ به دنبال تحقق آن است.
آنها شاهد طبقه‌بندی سرزمین فلسطینی‌ها به‌عنوان «سرزمین کشوری» یهودی‌ها و بسط و گسترش مداوم شهرک‌های یهودی‌نشین هستند، شهرک‌هایی که با قوانین بین‌المللی مغایرت دارند. آنها شاهد آن هستند که فلسطینی‌ها از مجوز ساخت خانه در روستاهایشان محروم می‌شوند. آنها شاهد صدور حکم تخریب منازل فلسطینی‌ها و حتی کل مناطق محل سکونت آنها هستند. آنها شاهد آن هستند که خانواده‌های ازهم‌گسسته فلسطینی یا فرزندان آنها از حق زندگی در کنار یکدیگر محروم می‌شوند.
در همین حال، سربازان اسرائیلی مصون از هر مجازاتی به سمت فلسطینی‌ها شلیک می‌کنند و فرزندان آنها را نیمه‌شب از رختخواب بیرون می‌کشند. آنها ایست‌های بازرسی در سرتاسر کرانه باختری اشغالی برپا می‌کنند و حرکت و جابجایی فلسطینی‌ها را محدود می‌سازند. آنها بر روی فلسطینی‌هایی که تلاش دارند در خارج از محله‌های محصور تحمیل‌شده از طرف اسرائیلی‌ها به دنبال کار بگردند، آتش می‌گشایند و آنها را «بازداشت» می‌کنند. هنگامی که شهرک‌نشینان دچار جنون می‌شوند و به فلسطینی‌ها در خانه‌ها یا مزارعشان یورش می‌برند، سربازان نگهبانی می‌دهند یا به آنها کمک می‌کنند.
دادگاه‌های اسرائیل همه این اقدامات را مطلقاً «قانونی» می‌دانند. پس جای تعجب ندارد اگر شمار فزاینده‌ای از جوانان اسرائیلی این سؤال را مطرح کنند که چرا همه این تشریفات نظامی، حقوقی، و اداری واقعاً ضروری است. چرا نباید فلسطینی‌ها را آنقدر کتک بزنیم و «صورتشان را خرد کنیم» تا آنکه بفهمند که باید آنجا را ترک کنند؟
اعتراضات بر سر دروازه دمشق است
جبهه نبرد در بیت‌المقدس طی روزهای اخیر ـ که در اکثر رسانه‌ها به نحو گمراه‌کننده‌ای محل «درگیری‌ها» توصیف شده ـمیدان جلوی «دروازه دمشق» است که یکی از ورودی‌های اصلی شهر قدیم و اماکن مقدسه مسلمانان و مسیحیان در داخل آن به شمار می‌رود.
این دروازه شاید آخرین مکان عمومی برجسته در مرکز بیت‌المقدس باشد که فلسطینی‌ها قادرند آن را متعلق به خود بدانند، آنهم پس از دهه‌ها که طی آن اشغالگران اسرائیلی به‌تدریج محله‌های فلسطینی‌ها را محاصره کردند و آنها را از شهر قدیم جدا کردند. دروازه دمشق در طول ماه رمضان یک مکان پرطرفدار است و فلسطینی‌ها شامگاهان پس از یک روز روزه‌داری در آنجا جمع می‌شوند.
این پلیس اسرائیل بود که با نصب موانع در محل دروازه دمشق و محصورسازی آن با آغاز ماه رمضان به فضای ملتهب کنونی در بیت‌المقدس دامن زد. بهانه آنها جلوگیری از تجمع بیش از حد جمعیت بود، اما فلسطینی‌ها ــ با توجه به تجارب دیرین خود در خصوص اشغال ــ می‌دانستند که موانع نصب‌شده یک اقدام «موقت» دیگر است که به سرعت دائمی می‌شود و دسترسی آنها به شهر قدیم و اماکن مقدسه آن را دشوارتر از همیشه می‌سازد. دیگر دروازه‌های اصلی شهر قدیم پیشاپیش عملاً «یهودی‌سازی» شده‌اند.
تصمیم پلیس اسرائیل در خصوص برپاسازی موانع را نمی‌توان از یک وضعیت فراگیرتر برای فلسطینی‌ها مجزا دانست: این وضعیت همانا تلاش‌ها مداوم مقامات اسرائیلی به منظور بیرون راندن فلسطینی‌ها از داخل و پیرامون شهر قدیم است. طی هفته‌های اخیر، موج جدیدی از شهرک‌نشینان مسلح اسرائیلی روانه منطقه فلسطینی‌نشین سیلوان در مجاورت مسجدالاقصی شده‌اند. این در حالی است که اسرائیل آماده می‌شود یک محله فلسطینی‌نشین را در آنجا بطور کامل تخریب کند. اسرائیل در این خصوص از کنترل مطلق خود بر امور مربوط به برنامه‌ریزی بهره می‌گیرد.
به همین نحو، دادگاه‌های اسرائیل اخراج فلسطینی‌های ساکن منطقه شیخ جراح را تائید کرده‌اند. شیخ جراح یک محله دیگر تحت اشغال در نزدیکی شهر قدیم است که شهرک‌نشینان از دیرباز با حمایت دولت به دنبال تصرف آن هستند. ماه پیش، مسئولان بیت‌المقدس نمک بر زخم فلسطینی‌ها پاشیدند و طرحی را جهت ساخت بنای یادبود سربازان اسرائیلی کشته‌شده در مرکز این منطقه فلسطینی‌نشین تصویب کردند.
بنابراین، تصمیم در خصوص محصورسازی دروازه دمشق مقاومت فلسطینی‌ها را برانگیخت و فلسطینی‌ها برای پایین کشیدن موانع با پلیس درگیر شدند. پلیس در پاسخ از گاز اشک‌آور، نارنجک‌های بی‌حس‌کننده، و ماشین آب‌پاش استفاده کرد.
این صحنه‌ها از جمله عللی بودند که موجب شدند اراذل و اوباش یهودی برای نشان دادن قدرت خود به خیابان بیایند. پلیس به جماعت اجازه داد تا دست به وحشیگری بزنند و جوانان به سمت فلسطینی‌ها سنگ و بطری پرتاب کردند و آنها را مورد حمله قرار دادند.
این احتمالاً پایان کار نیست
صحنه پرسه‌زنی باندهای اسرائیلی به منظور آسیب زدن به فلسطینی‌ها به‌عنوان «برنامه» ای از طرف برخی گروه‌های یهودی آمریکایی مترقی توصیف شده است. اما تفاوت میان جناح راست افراطی و دولت اسرائیل در خصوص اجرای برنامه‌های خشونت‌بار بیشتر جنبه ظاهری دارد.
سیاستمداران اسرائیلی از طیف چپ و راست اقدامات نژادپرستانه و کریه خود را به بهانه اتخاذ تدابیر «امنیتی» فراگیر توجیه کرده‌اند، اما جناح راست افراطی نیازی به تائیدیه جامعه بین‌المللی ندارد. آنها بی‌صبرانه منتظر آن هستند که بیش از هفت دهه پاکسازی قومی به سرانجام برسد.
تعداد طرفداران راست افراطی احتمالاً روز به روز بیشتر می‌شود، چرا که شمار بزرگ‌تری از نسل جدید جامعه اولترا ارتدوکس جذب این جناح می‌شوند. جامعه اولترا ارتدوکس در میان یهودیان اسرائیل از سریع‌ترین رشد برخوردار است. جوانان ملی‌گرای حریدی برای نخستین بار به شیوه رهبری محتاطانه خاخامی پشت می‌کنند.
این احتمالاً پایان کار نیست. روزهای پایانی ماه رمضان امسال با رژه روز بیت‌المقدس مصادف است که در قالب آن ملی‌گرایان تندرو یهودی هر ساله در خیابان‌های تحت محاصره شهر قدیم راهپیمایی می‌کنند و فریاد تهدید علیه فلسطینی‌ها سر می‌دهند و به هر کسی که جرأت عرض اندام کند، هجوم می‌برند.
چشم بستن دولت‌های غربی بر روی حقایق
دیدبان حقوق بشر در گزارش مشروح خود جمع‌بندی کرده که دولت‌های غربی چشمان خود را بر روی بدرفتاری‌های طولانی مدت اسرائیل با فلسطینی‌ها بسته‌اند و در عوض بر روی یک روند صلح تمرکز کرده‌اند که وجود خارجی ندارد و بدین ترتیب اجازه داده‌اند تا «آپارتاید بیش از حد گسترش یابد و تقویت شود.»
یافته‌های گزارش مزبور بازتاب‌دهنده یافته‌های مسازمان حقوق بشری اسرائیل موسوم به بتسلم هستند. در ماه ژانویه، این سازمان نیز اعلام کرد که اسرائیل به مثابه یک حکومت آپارتاید است و در سرزمین‌های اشغالی و در داخل اسرائیل با شهروندان فلسطینی خویش چنین رفتاری دارد.
علیرغم آنکه سیاستمداران و رسانه‌های آمریکایی و اروپایی در چنین مواردی علاقه‌ای به صحبت درباره اسرائیل ندارند، نظرسنجی جدید سازمان بتسلم نشان می‌دهد که یک نفر از هر چهار یهودی اسرائیلی واژه «آپارتاید» را عبارت دقیقی برای توصیف حاکمیت اسرائیل بر فلسطینی‌ها می‌داند.
آنتی‌وار در پایان گزارش خود عنوان کرد: جماعت اراذل و اوباش یهودی بیت‌المقدس اکنون از اینکه آپارتاید اسرائیل را به امید تسریع روند اخراج به اجرا می‌گذارد، خرسند است. اما دیگر اسرائیلی‌ها همچنان پرده‌پوشی می‌کنند. آنها ترجیح می‌دهند تظاهر کنند که آپارتاید هنوز اتفاق نیفتاده است، به این امید که وجدان خود را اندکی بیشتر آسوده سازند.