به گزارش مشرق، مرداد ماه سال ۹۸ بود که رهبر معظم انقلاب در دیدار با جمعی از ورزشکاران فرمودند: «من همواره معتقد بوده‌ام که مجموعه‌های ورزشی کشور شایسته است، سرمربی ایرانی داشته باشند.» این صحبت‌ها نشان می‌دهد که ورزش ایران با مربیان ایرانی نتایج خوبی را کسب کرده و مقام معظم رهبری نیز از آنها رضایت دارند اما متاسفانه مشخص نیست چرا برخی فدراسیون‌ها مانند دوومیدانی مربیان بی کیفیت خارجی را استخدام می‌کنند و ارز کشور را به هدر می‌روند.
دوومیدانی مربی خوب کم ندارد و این موضوع نیز بارها ثابت شده است. حسن تفتیان با مربی ایرانی به رکورد و نتایج خوبی دست یافت. بهنام شیری و حسین رسولی هم با هادی سپهرزاد قهرمان و نایب قهرمان آسیا شدند. رضا قاسمی در گذشته با حامد احمدپور در آسیا نایب قهرمان شد و به المپیک رسید و حالا نیز مهدی پیرجهان در آستانه کسب ورودی المپیک با ایوب دادروان است. همه اینها نشان می‌دهد که مربی ایرانی توانایی بالایی دارد اما اصرار فدراسیون برای حضور خارجی‌ها برای چیست.
اکنون یک مربی بلاروسی برای حسین رسولی در پرتاب دیسک استخدام شده که هیچ تاثیری در عملکرد او نداشته و رکوردهای او نشان می‌دهد دلارهایی که برای این مربی هزینه می‌شود، هدر دادن ارز کشور است. وقتی یک مربی خارجی تاثیری در عملکرد یک ورزشکار ندارد، چرا باید به ایران بیاید؟ چرا باید اینطور باشد که ورزشکار هر مربی‌ای که دلش خواست را به فدراسیون تحمیل کند و نظارت و بررسی روی وی صورت نگیرد؟
بیشتر بخوانید:
آقای تفتیان! دیگر بهانه قبول نیست؛ حتی سرقت کفش!
جورجی کولنوچنکو مربی بلاروسی چند ماهی است در ایران حضور دارد و به دلار هم حقوق می‌گیرد، اما در چند مسابقه گذشته، رسولی عملکرد بسیار ضعیفی داشته؛ به طوری که حدود ۸ متر با رکورد ورودی المپیک فاصله دارد. اگر این مربی مطرح است و سطح بالایی دارد، چرا در همان بلاروس خواهان ندارد؟
البته این تنها مورد نیست و حسن تفتیان نیز چند سالی است یک مربی فرانسوی در اختیارش است که تاثیری در عملکرد او نداشته و نتایجش همان نتایج با مربی ایرانی است. اگر بخواهیم به صورت کلان تر نگاه کنیم، مربی آمریکایی احسان حدادی هم دیگر برای او چاره ساز نیست و نتوانسته در ۲، ۳ سال گذشته خودش را ثابت کند و در مسابقات جهانی و المپیک نتایج خوبی را نگرفته است.
به هرحال این شرایط نشان می‌دهد که مرغ همسایه برای فداسیون دوومیدانی و برخی ورزشکارانش غاز است و بی محلی به مربیان داخلی و پشت کردن به توانمندی آنها ادامه دارد. یکی از بزرگان دوومیدانی می‌گفت: "برخی ورزشکاران فکر می‌کنند داشتن مربی خارجی کلاس دارد و آنها می‌توانند خودشان را مطرح‌تر کنند." واقعیتی تلخ که این روزها بر فدراسیون دوومیدانی حاکم است.