به گزارش مشرق به نقل از تهران امروز، این تنها نتیجه ملموس نشست بغداد است. بنابراین نمی توان گفت مذاکرات بغداد نتیجه ای نداشت. حداقل دستاورد این بود که مذاکرات ادامه پیدا کرد.
گروه ۱+۵ بخصوص تیم غربی آن تمایلی ندارند که زنجیره اتصال با ایران پاره شود چون شانس آن را دارند که راه های جدیدی را جست‌وجو کنند. ایران نیز به ادامه گفت‌وگوها علاقه نشان می دهد زیرا خواهان بیرون کشیدن حق خود از دایره بسته ۱+۵ در زمینه غنی سازی است.
ایران در این مدت توانسته غرب را از میزبانی مذاکرات خارج کند. مسکو اگر چه تفاوت‌های بسیاری با استانبول و بغداد دارد اما از این جهت که کشوری شرقی در قیاس با چهار کشور دیگر گروه ۱+۵ است از اهمیت خاصی برخوردار است. سرگئي لاوروف ۲۲ تیر سال ۱۳۹۰ طرح «گام به گام» را برای حل اختلافات هسته‌ای بین دو طرف پیشنهاد داد که صرف‌نظر از جزئیات از منطق قابل قبولی برخوردار بود.
انتظار می رفت که در دور جدید مذاکرات این طرح روی میز قرار بگیرد اما اجرای این طرح نمی توانست خوشایند آمریکا باشد به این دلیل که دیپلماسی میانجیگر و تاثیرگذار روسیه را به شدت در عرصه بین المللی تقویت می کرد. بنابراین هیلاری کلینتون از طرح «اقدام در برابر اقدام» صحبت به میان آورد. نباید فراموش کرد که ارائه هر طرح جدید به پیچیدگی های مذاکرات خواهد افزود. مثل طرح جدید کلینتون که ایران و روسیه را با پرسش های جدیدی مواجه کرد.
حال ادامه مذاکرات در مسکو از این حیث قابل اهمیت است که روسیه می تواند از طرح خود دفاع کرده و برای به نتیجه رساندن آن تلاش کند. این مسئله وزن سیاسی روسیه را به شدت افزایش خواهد داد که آمریکا کاملا از آن گریزان است. مسئله مهم این است که نوع نگاه ایران، روسیه و چین در قبال تحریم های تهران شبیه به هم هستند.
این تیم در اجرای طرح گام به گام خواهان برداشته شدن تحریم‌ها در برابر اعتمادسازی ایران هستند اما آمریکا با انتخاب رویکرد «دیپلماسی و فشار» می‌گوید در مقابل عقب‌نشینی ایران بخصوص در زمینه غنی‌سازی «تحرم‌های جدید» را اعمال نخواهد کرد. این رویکرد غیرمنطقی آمریکا به همراه ترس از معرفی شدن روسیه به عنوان حلال مشکلات کلان نظام بین الملل، آمریکا را متقاعد می کند که برای یافتن راه حل به روسیه نرود.
این مسئله می‌تواند شکاف بین روسیه و آمریکا را افزایش دهد. مسئله دیگر این است که ایران و آمریکا در رویارویی با یکدیگر از «سیاست قدرت افزایی» برای تقویت چانه زنی استفاده می‌کنند. آمریکا به همان اندازه که تحریم‌ها را افزایش می‌دهد تا در گام های احتمالی توافق، نسبت به ماه‌های گذشته کمتر عقب نشینی کند، ایران نیز فعالیت هسته‌ای خود را غنا می‌بخشد تا در صورت تعهد به عقب‌نشینی گام‌هايی بردارد که تا تعلیق، فاصله زیادی داشته باشد.
گروه ۱+۵ بخصوص تیم غربی آن تمایلی ندارند که زنجیره اتصال با ایران پاره شود چون شانس آن را دارند که راه های جدیدی را جست‌وجو کنند. ایران نیز به ادامه گفت‌وگوها علاقه نشان می دهد زیرا خواهان بیرون کشیدن حق خود از دایره بسته ۱+۵ در زمینه غنی سازی است.
ایران در این مدت توانسته غرب را از میزبانی مذاکرات خارج کند. مسکو اگر چه تفاوت‌های بسیاری با استانبول و بغداد دارد اما از این جهت که کشوری شرقی در قیاس با چهار کشور دیگر گروه ۱+۵ است از اهمیت خاصی برخوردار است. سرگئي لاوروف ۲۲ تیر سال ۱۳۹۰ طرح «گام به گام» را برای حل اختلافات هسته‌ای بین دو طرف پیشنهاد داد که صرف‌نظر از جزئیات از منطق قابل قبولی برخوردار بود.
انتظار می رفت که در دور جدید مذاکرات این طرح روی میز قرار بگیرد اما اجرای این طرح نمی توانست خوشایند آمریکا باشد به این دلیل که دیپلماسی میانجیگر و تاثیرگذار روسیه را به شدت در عرصه بین المللی تقویت می کرد. بنابراین هیلاری کلینتون از طرح «اقدام در برابر اقدام» صحبت به میان آورد. نباید فراموش کرد که ارائه هر طرح جدید به پیچیدگی های مذاکرات خواهد افزود. مثل طرح جدید کلینتون که ایران و روسیه را با پرسش های جدیدی مواجه کرد.
حال ادامه مذاکرات در مسکو از این حیث قابل اهمیت است که روسیه می تواند از طرح خود دفاع کرده و برای به نتیجه رساندن آن تلاش کند. این مسئله وزن سیاسی روسیه را به شدت افزایش خواهد داد که آمریکا کاملا از آن گریزان است. مسئله مهم این است که نوع نگاه ایران، روسیه و چین در قبال تحریم های تهران شبیه به هم هستند.
این تیم در اجرای طرح گام به گام خواهان برداشته شدن تحریم‌ها در برابر اعتمادسازی ایران هستند اما آمریکا با انتخاب رویکرد «دیپلماسی و فشار» می‌گوید در مقابل عقب‌نشینی ایران بخصوص در زمینه غنی‌سازی «تحرم‌های جدید» را اعمال نخواهد کرد. این رویکرد غیرمنطقی آمریکا به همراه ترس از معرفی شدن روسیه به عنوان حلال مشکلات کلان نظام بین الملل، آمریکا را متقاعد می کند که برای یافتن راه حل به روسیه نرود.
این مسئله می‌تواند شکاف بین روسیه و آمریکا را افزایش دهد. مسئله دیگر این است که ایران و آمریکا در رویارویی با یکدیگر از «سیاست قدرت افزایی» برای تقویت چانه زنی استفاده می‌کنند. آمریکا به همان اندازه که تحریم‌ها را افزایش می‌دهد تا در گام های احتمالی توافق، نسبت به ماه‌های گذشته کمتر عقب نشینی کند، ایران نیز فعالیت هسته‌ای خود را غنا می‌بخشد تا در صورت تعهد به عقب‌نشینی گام‌هايی بردارد که تا تعلیق، فاصله زیادی داشته باشد.