به گزارش مشرق، گوش انسان در سیر تکامل، برخی قابلیت‌های خود را از دست داده است. فیل‌ها اما قادرند فرکانس‌های پایین را بشنوند و خفاش‌ها فرکانسن‌های بالا را.

حالات گوش خرگوش‌ها نیز نکات جالبی را بازگو می‌کند. اگر هر دو گوش او برافراشته باشد، یعنی خرگوش با دقت کامل و فعالانه به صداها گوش می‌دهد. اگر یک گوش ایستاده و یک گوش افتاده باشد، یعنی خرگوش به شکل منفعل متوجه صداها است. خرگوش‌ها می‌توانند گوش‌های خود را با ۲۷۰ درجه بگردانند.

خفاش‌ها شب‌ها برای جهت‌یابی از پژواک صدا کمک می‌گیرند. آنها از طریق تولید اموج فراصوتی و دریافت پژواک آن می‌توانند اندازه و جای دقیق اشیاء را تشخیص دهند و ردیابی کنند. گوش خفاش‌ها افزون بر این بیش از ۲۰ ماهیچه دارد که به کمک‌ آن‌ها می‌توانند، شکل و جهت گوش‌های خود را برای دریافت دقیق پژواک‌ها تغییر دهند.

این نوع از پوزه‌بیدان حتی قابلیت شنوایی بهتری از خفاش دارد و از لحاظ حساسیت شنیدن فرکانس‌ها در بین جانوران بی‌رقیب است. این حشره فرکانس‌هایی را می‌شنود که ۱۰۰ هرتز بالاتر از مرز حساسیت شنوایی خفاش است.

نهنگ‌ها نیز برای جهت‌یابی هنگام شب یا در اعماق آب‌ها از قابلیت‌هایی مشابه خفاش‌ها بهره برده‌اند.

دلفین‌ها اگر چه گوش دارند، از طریق شیوه‌هایی جهت‌یابی می‌کنند که به شیوه خفاش‌ها (دریافت پژواک) شباهت دارد. دلفین‌ها از طریق پیشانی خود امواجی صوتی تولید می‌کنند که پژواک آن‌ها را از طریق گیرنده‌های صوتی موجود در فک و آرواره‌هایشان دریافت می‌کنند.

فیل‌ها نیز با توجه به گوش‌های بزرگ‌شان از قابلیت و حساسیت شنوایی در خور توجهی برخوردارند. آنها قادرند امواج فروصوتی را که از پدید آمدن توده‌های بزرگ ابر در آسمان حاصل می‌شوند، دریافت کنند و پیشاپیش متوجه بارانی شوند که در راه است.

جغدها نه تنها از قابلیت تاریک‌بینی چشمگیری برخوردار بوده و می‌توانند سرشان را ۳۶۰ درجه بگردانند، بلکه از توانایی شنوایی درخور توجهی نیز برخوردارند. وقتی جغدها پرواز می‌کنند، یکی از گوش‌هایشان صداهای زیر آنها و یکی دیگر صداهای بالایشان را می‌شوند.