به گزارش مشرق، فریدون عزیزی،رئیس پژوهشکده غدد درون ریز و متابولیسم درباره «پُرکاری تیروئید»، اظهار داشت: پرکاری تیروئید بیماری نسبتا شایعی است که از هر ۱۰۰۰ نفر ۱ نفر در طول زندگی به آن مبتلا می‌شود.
وی با اشاره به سیزدهمین کنگره بین‌المللی بیماری‌های غدد درون ریز و متابولیسم که از ۱۹ تا ۲۱ آبان ماه سال جاری برگزار می‌شود،گفت: علایم پرکاری شامل طپش قلب، تعریق زیاد، عصبانیت، بی‌قراری، کاهش وزن و اثرات سوء آن بر قلب و عروق است.
بیشتر بخوانید
اینفوگرافیک/ علائم جسمی کم‌کاری تیروئید
عزیزی متذکر شد:همچنین عضلات اعصاب، کلیه، مغز، ریه، تولیدمثل و سایر سیستم‌های بدن سبب ناتوانی فرد شده و در موارد شدید، به ویژه در افراد مسن اگر درمان نشود سبب از کار افتادگی و حتی مرگ می‌شود.
این استاد غدد و متابولیسم افزود:درمان پرکاری تیروئید از سه طریق امکان‌پذیر است. از داروهای ضدتیروئید، تجویز ید رادیواکتیو و عمل جراحی در ۸۰ سال گذشته برای درمان پرکاری استفاده شده اما هر یک دارای کاستی‌ها و عوارضی است.
وی یادآور شد:دو روش ید رادیواکتیو و عمل جراحی، پرکاری را درمان می‌کنند ولی در اکثر موارد سبب کم‌کاری تیروئید می‌شوند که درمان آن تا آخر عمر داشته به ویژه در سالمندان با مشکلاتی همراه است.
عزیزی ابراز داشت: شایان ذکر است که تجویز لووتیروکسین برای کم‌کاری تیروئید در نیمی از افراد حالت درستکاری تیروئید را به طور مستمر و دائمی ایجاد نمی‌کند و در ۱۰-۲۰ درصد بیماران نیز با اختلالات در اعمال عصبی روانی و قدرت عضلانی، افزایش وزن، افزایش چربی‌های خون و اختلال در عوامل خطر بیماری‌های قلبی عروقی همراه است.
این استاد غدد و متابولیسم خاطرنشان کرد: درمان با داروهای ضدتیروئید بسیار موثر است ولی در ۶ ماه اول با عوارضی همراه است؛ به علاوه پس از مدت درمان متعارف که ۱۸ ماه است بعد از قطع دارو در ۵۰ درصد موارد بیماری پرکاری تیروئید ممکن است عود کند.
وی افزود:سوال این بود که چرا دانشمندان و پژوهشگران دنیا ۱۸ ماه درمان با داروهای ضدتیروئید را انتخاب کرده بودند که پس از قطع دارو ۵۰ درصد بیماران عود پرکاری تیروئید را داشته باشند.
دانشمندان ایرانی روش درمانی جدید را به جامعه پزشکی ارائه کرده‌اند
عزیزی گفت: در نیمی از بیماران که پس از ۱۸ ماه درمان عود پرکاری تیروئید را تجربه می‌کردند، طبق راهنماهای بین‌المللی، ید رادیواکتیو درمانی یا جراحی انجام می‌شد که منجر به کم‌کاری تیروئید در اکثریت قریب به اتفاق بیماران می‌گردید.
این استاد غدد و متابولیسم تصریح کرد: از حدود ۴۰ سال پیش ما به دنبال راه‌حل‌های جدید درمانی بودیم که از قطع یک عضو (تیروئید) و درمان تمام عمر بیمار با لووتیروکسین جلوگیری کند.
وی اضافه کرد: تجربیات طولانی مدت ما این واقعیت را نشان داد که درمان بیش از ۶۰ ماه با داروهای ضدتیروئید می‌تواند از بروز پرکاری تیروئید پس از قطع دارو بکاهد و ۸۵ درصد بیماران بدون مصرف هیچ دارویی به صورت طبیعی زندگی کنند.
عزیزی بیان داشت:عامل تحریک کننده غده تیروئید و پرکار کردن آن (آنتی‌بادی محرک گیرنده TSH) در نیمی از بیماران حداقل ۵ سال طول می‌کشد که به میزان طبیعی بازگردد. دانشمندان طول مدت درمان تا ۱.۵ سال را با درمان تا ۴ سال مداوم مقایسه کرده و چون تفاوتی در بهبود کامل بیماری (پس از قطع داروی ضدتیروئید) مشاهده نشده بود.
این استاد غدد و متابولیسم متذکر شد:طول مدت کمتر را انتخاب کرده بودند؛ در حالی که بهبودی کامل در اکثر بیماران زمانی اتفاق می‌افتد که بیمار حداقل ۵ سال با داروی ضدتیروئید درمان شده باشد.
وی ادامه داد: در مقایسه درمان طولانی مدت با داروهای ضدتیروئید بر درمان با ید رادیواکتیو دریافتیم که در بیمارانی که داروی ضدتیروئید مصرف می‌کنند وزن بدن طبیعی‌تر و غلظت چربی‌های سرمی پایین‌تر است.
عزیزی گفت: بیماران سریع‌تر به وضعیت درستکاری تیروئید می‌رسانند و طی سال‌ها نوسانات هورمونی آنها و وقوع کم‌کاری زیربالینی یا پرکاری زیربالینی کمتر است. یافته‌های مطالعات اکوکاردیوگرافی بیماران نیز به نفع آنها است که داروی ضدتیروئید مصرف می‌کنند تا آنهایی که پس از درمان با ید رادیواکتیو کم‌کار شده و لووتیروکسین استفاده می‌نمایند.
این استاد غدد و متابولیسم افزود: تجربیات ما در مصرف داروهای ضدتیروئید برای درمان پرکاری تیروئید به مدت ۲۵ سال موثر بودن و بی‌ضرر بودن دارو را نشان داده است. اکثر عوارض دارویی در چند ماه اول و حداکثر یک سال اول درمان ظاهر می‌شود؛ کمتر از ۳ درصد عوارض خفیف پس از سال اول دیده شده و هیچ عارضه شدیدی با مصرف داروی متداول ضدتیروئید (متی‌مازول) در بیش از ۱۶۰۰ بیمار گزارش نشده است.
وی یادآور شد: لذا برای آنها که دچار عود پرکاری تیرویئد می‌شود، می‌توان برای طولانی مدت از این دارو با میزان بسیار کم استفاده کرد. ما پیشنهاد کرده‌ایم که مصرف متی‌مازول برای پرکاری تیروئید برای طولانی مدت (و حتی همه عمر) مانند داروهایی که مادام‌العمر برای درمان صرع، بیماری‌های غیرواگیر و روماتیسمی مصرف می‌شود توسط جامعه پزشکی پذیرفته شود.