به گزارش مشرق، جامعه سینمایی ایران و اصناف سینمایی در سال‌های اخیر بر تعدادشان افزوده شده است. این افزایش که به نوعی با توجه به جذابیت‌های سینما می‌تواند امری طبیعی باشد در بسیاری از حوزه‌ها مشکلات عدیده‌ای را پیش آورده و در عین حال عدم تجدید نظر در به عضویت پذیرفتن افراد در اصناف سینمایی، موجب شده شاهد افزایش بی‌حساب و بدون ریشه بسیاری از افراد و گروه‌ها در اصناف مختلف باشیم.
نکته قابل تامل و تاسف آنکه بسیاری از این اعضا که گاه به واسطه سفارشها در سال‌های مختلف به جمع‌های سینمایی افزوده شدند در ادامه به جمع مدعیان سینمایی پیوسته و با وجود آنکه رزومه قابل دفاعی نداشته و ندارند هر روز درباره سینما و اتفاقات آن در رسانه‌های مختلف و فضاهای مجازی اظهار نظر می‌کنند و گاه این اظهارات به دستمایه طنز برای مخاطبان تبدیل می‌شود. در عین حال این افراد موجب می‌شوند بسیاری از اصناف سینمایی براساس چنین افرادی، چهره‌ای نامناسب را ترسیم کنند.
در کنار این اتفاق، صدور بی رویه کارت‌های عضویت اصناف بخصوص اصنافی همچون تهیه‌کنندگی موجب شده بسیاری از آسیب‌ها از سوی افرادی که با یکبار فعالیت به عضویت یک صنف درآمده‌اند به این دو صنف وارد شود. بسیاری از افراد با تکیه بر این مهم که عضو صنف تهیه‌کنندگان و یا کارگردانان هستند از فضای فراهم شده استفاده کرده و این اتفاق موجب شده شرایطی نامساعد به وقوع بپیوندد.
در کنار افراد تازه کار، بسیاری از افراد در فهرست اصناف مختلف بخصوص تهیه‌کنندگی دیده می‌شوند که بیش از ۲۰ سال است هیچ کاری را تهیه نکرده‌اند، عضو هیچ شورایی نبوده و هیچ فعالیت صنفی نداشته‌اند اما همچنان حضورشان در اصناف دیده می‌شود.
در صنف تهیه‌کنندگان اما آسیب کمی فراتر است. به دلیل آنکه معمولا تهیه‌کنندگی آثار با سرمایه‌گذاری ارتباطی مستقیم دارد بسیاری از تهیه‌کنندگان به واسطه عضویت در صنف و قدرت گرفتن مجوز، برای تهیه‌کنندگی بسیاری از سرمایه‌گذاران اقدام کرده و به دلیل بدون حساب و کتاب تزریق شدن بودجه آثار سینمایی از سوی سرمایه‌گذاران، گاه به بالارفتن دستمزدها دامن زده‌اند.
در ادامه و با توجه به این شرایط، همین سرمایه‌گذاران با یافتن لابی در اصناف تهیه‌کنندگی، تلاش کردند برای خود کارت تهیه‌کنندگی جور کنند و متاسفانه در بسیاری موارد موفق هم شده‌اند. از فرزند برخی مسئولان تا رییس برخی آژانس‌های گردشگری در این سالها موفق به گرفتن کارت تهیه‌کنندگی شده‌اند. این در حالی است که این افراد سواد و تجربه تولید در سینما را ندارند.
پرسش اصلی اینجاست اگر قرار است صنف تهیه‌کنندگی یکی از اصناف تخصصی باشد دلیل صدور کارت برای کسی که صرفا در سینما سرمایه‌گذاری کرده و یا نسبتی با یکی از مسئولان دارد چیست؟ چرا شرط مدیرتولید بودن در آثار سینمایی به عنوان یکی از ارکان صدور تهیه‌کنندگی از میان برداشته شده و سرمایه جای آن را گرفته است؟
در کنار این اتفاق، برخی تهیه‌کنندگان نیز با اجبار کارگردانان کار اولی به فراهم کردن سرمایه، رقمی قابل توجه را از سرمایه آثار دریافت می‌کنند تا تهیه‌کنندگی یک فیلم را برعهده بگیرند. این افراد گاهی سر صحنه آثار سینمایی نیز حضور پیدا نمی‌کنند و فقط در ابتدای کار، درصد مورد نظر خود از تولید کار اولی را دریافت می‌کنند.
به نظر می‌رسد با توجه به اینکه سازمان سینمایی گلوگاه صدور پروانه ساخت به تهیه‌کنندگان است باید در این بخش تجدید نظر شده و در جلسات مشترک با اصناف تهیه‌کنندگی، تکلیف برخی افراد که بدون حساب و کتاب، مجوز گرفته‌اند روشن شود.
همچنین سازمان سینمایی با مشارکت صنف تهیه‌کنندگی می‌تواند جامعه‌ای از افراد دلسوز را برای تهیه‌کنندگی سالانه فیلم‌های اول مشخص کند؛ افرادی که کاربلد بوده و می‌توانند علاوه بر تسهیل و سرشکن کردن هزینه تولید، براساس تجربه، در دیگر بخش‌ها نیز به کارگردانان جوان مشاوره بدهند.
در شرایط کنونی تهیه‌کنندگی در سینمای ایران با شرایط نابسامانی روبرو است و اینروزها با نام‌های عجیب و غریبی روبرو هستیم که گاه با کارنامه تهیه فیلم کوتاه و مستند، موفق به اخذ مجوز تهیه‌کنندگی فیلم بلند سینمایی شده‌اند.
از سازمان سینمایی با رویکرد جدید این انتظار می‌رود که جلوی ورود مستقیم سرمایه‌گذاران به عنوان تهیه‌کننده را بگیرد و در صدور مجوز برای افراد نامرتبط با عرصه تهیه‌کنندگی جلوگیری کند تا بار دیگر آرامش به عرصه تولیدات سینمایی کشور بازگردد.