به گزارش مشرق، مرگ دست‌کم ۲۷ نفر که در تلاش برای عبور از کانال «مانش» بودند، به سرعت تحت الشعاع درگیری دیپلماتیک انگلیس و فرانسه قرار گرفت.
به گزارش «میدل ایست آی»، در حالی که کشورهای اروپایی برای بستن مرزهای خود به روی پناهجویان تلاش می‌کنند، ۲ کشور درگیر جنگ لفظی بر سر اینکه چه کسی مسئول توقف تعداد فزاینده قایق‌های کوچکی است که برای رسیدن به سواحل انگلیس تلاش می‌کنند، هستند.
انگلیس خواستار حق گشت زنی در آب‌های فرانسه و استقرار پلیس مرزی در خاک فرانسه شده است و میگوید که فرانسه از عهده این کار برنمی‌آید.
بیشتربخوانید:
فرهنگ نژادپرستانه در مرکز بازداشت مهاجران در انگلیس
در همین حال، دولت فرانسه، انگلیس را به دلیل ایفای نقش آهنربا برای کارگران غیرقانونی و ناتوانی در تنظیم بازار کار خود مقصر دانسته است.
«امانوئل مکرون»، رئیس جمهور فرانسه، اخیرا برای رسیدگی به بحران مهاجرت، برای یک نشست اضطراری با سران منطقه‌ای فراخوان داد، اگرچه «پریتی پاتل»، وزیر کشور انگلیس دعوت نشد.
انگلیس سیاست «محیط خصمانه» خود را در قبال پناهجویان تشدید کرده است.
بیشتربخوانید:
انگلیس عرصه را بر پناهجویان تنگ‌تر می‌کند
این شامل برنامه‌هایی برای عقب راندن قایق‌های کوچکی است که از کانال «مانش» عبور می‌کنند؛ این اقدام برخلاف قوانین دریایی و بین‌المللی است.
قانون گذاران انگلیس نیز برای کمک به اخراج پناهندگان و پیگرد قانونی کسانی که به آن‌ها کمک می‌کنند، در حال تهیه پیش نویسی هستند که این موضوع نقض تعهدات این کشور تحت کنوانسیون پناهندگان ۱۹۵۱ است.
جای تعجب نیست که احزاب ضد مهاجرت در سراسر اروپا در حال افزایش هستند، زیرا دولت‌های اروپایی مشروعیت بیشتر کسانی را که وارد منطقه می‌شوند زیر سوال می‌برند و آن‌ها را به شکل‌های مختلف مهاجران غیرقانونی، متجاوزان و مهاجران اقتصادی می‌نامند.
این اصطلاح تنها به معنای غیرانسانی کردن افرادی نیست که به دنبال پناهندگی هستند؛ این اصطلاح همچنین برای پنهان کردن مسئولیت غرب برای ایجاد شرایطی طراحی شده است که این افراد را از خانه‌هایشان بیرون کرده و به سفری پرخطر به سوی یک زندگی جدید می‌برند.
در سال‌های اخیر، تخمین زده می‌شود که بیش از ۲۰ هزار پناهجو، از جمله حداقل هزار و ۳۰۰ نفر در سال جاری، هنگام عبور از دریای مدیترانه با قایق‌های کوچک برای رسیدن به اروپا جان خود را از دست داده‌اند.
تنها تعداد کمی از این مرگ‌ها رسانه‌ای شدهاند که مهمترین آن‌ها کودک نوپای سوری است که جسدش در سال ۲۰۱۵ پس از غرق شدن او و سایر اعضای خانواده‌اش در قایق کوچکی که در تلاش برای رسیدن به اروپا بود، در سواحل ترکیه یافت شد.
تعداد افرادی که تلاش می‌کنند از طریق کانال «مانش» به انگلیس برسند و همچنین مرگ و میرها در حال افزایش هستند.
۲۷ نفری که به تازگی غرق شدند، بزرگترین تلفات جانی در گذرگاه کانال از زمانی بود که آژانس‌ها شروع به ثبت آمارها در ۷ سال پیش کردند.
موضوعی که رسانه‌ها به آن کم اشاره کردند این واقعیت بود که تنها ۲ بازمانده به طور جداگانه گفتند زمانی که قایق آن‌ها شروع به غرق شدن کرد، گارد ساحلی انگلیس و فرانسه تماس‌های تلفنی آن‌ها برای کمک را نادیده گرفتند.
اما به نظر نمی‌رسد که هیچ مقام ارشد اروپایی آماده رسیدگی به دلایل عمیق‌تر ورود موج پناهجویان به سواحل اروپا، یا نقش غرب در ایجاد بحران مهاجرت باشد.
طبق گزارش ها، ۱۷ مرد، ۷ زن، از جمله یک زن باردار و ۳ کودک جان باختند؛ دیگرانی که سعی در رسیدن به اروپا دارند عمدتاً از افغانستان، یمن و بخش‌هایی از شمال آفریقا هستند.
این موضوع تصادفی نیست؛ احتمالاً در هیچ کجا میراث مداخله غرب، به طور مستقیم و غیرمستقیم، به اندازه خاورمیانه غنی از منابع احساس نشده است.
ریشه‌های این امر را می‌توان به بیش از یک قرن پیش، زمانی که انگلیس، فرانسه و دیگر قدرت‌های اروپایی به عنوان بخشی از یک پروژه استعماری برای غنی‌سازی خود، به ویژه کنترل نفت، بر منطقه، حکومت و غارت کردند، جستوجو کرد.
با این حال، حقیقت این است که اروپا هرگز منطقه را ترک نکرد و آمریکا سریعاً به او پیوست تا رقبا را از خود دور نگه دارد.