* بردگان در صورت شورش، به بدترین شکل تنبیه می‌شدند
اگر شورش کرده یا از قانونی سرپیچی می‌کردند، به شدیدترین شکل تنبیه می‌شدند. یکی از تنبیه‌ها این بود که برده‌داران، دارایی‌های انسانی خود را از دست آویزان کرده و دست‌ها یا پاهای آنان را آتش می‌زدند. آنان زنده زنده سوزانده شده و سرشان به عنوان هشدار برای دیگر اسیران، بر روی نیزه در بازار قرار می‌گرفت.
فکر می‌کنید لازم است جزئیات خونین بیشتری گفته شود؟ همه به خوبی از قساوت در تجارت برده‌های آفریقایی آگاه هستند.
اما آیا درباره برده‌داری آفریقایی صحبت کردیم؟ شاه "جیمز" دوم و "چارلز" اول نیز تلاش مستمری برای اسیر کردن ایرلندی‌های انجام دادند. "اولیور کرامول" معروف انگلیسی تلاش برای اعمال غیرانسانی در برابر همسایه این کشور را گسترش داد.
* زندانیان سیاسی ایرلندی به ساکنان انگلیسی دیگر کشورها فروخته می‌شدند
تجارت برده‌های ایرلندی با فروش 30 هزار زندانی ایرلندی به "ینگه دنیا" به عنوان برده توسط "جیمز" دوم آغاز شد. بیانیه او در سال 1625 اعلام می‌کرد که زندانیان سیاسی ایرلندی باید به آن سوی آب‌ها فرستاده شده و به ساکنان انگلیسی هند غربی فروخته شوند. در اواسط دهه 1600، عمده برده‌های فروخته شده به جزایر "آنتیگوئا" و "مونتسرات" ایرلندی بودند. در آن زمان، 70 درصد کل جمعیت "مونتسرات" را بردگان ایرلندی تشکیل می‌دادند.
* در یک دهه، جمعیت ایرلند حدود 900 هزار نفر کاهش یافت
ایرلند به سرعت تبدیل به بزرگ‌ترین منبع برده برای تجار انگلیسی شد. در حقیقت اکثر برده‌های اولیه در آمریکا سفید پوست بوده‌اند. بین سال‌های 1641 تا 1652، بیش از 500 هزار ایرلندی توسط انگلیسی‌ها کشته شده و 300 هزار نفر دیگر به عنوان برده فروخته شدند. جمعیت ایرلند در یک دهه از 1.5 میلیون به 600 هزار نفر کاهش یافت. خانواده‌ها از یکدیگر جدا شدند، زیرا انگلیسی‌ها اجازه نمی‌دادند پدرها، همسر و فرزندانشان را همراه خود بیاورند. این امر منجر به ایجاد مردمی بی‌دفاع متشکل از زنان و کودکان بی‌خانمان شد. راه‌حل انگلیس این بود که آنان را نیز به مزایده گذاشت!
* امروزه برای توصیف بردگان ایرلندی از عباراتی مانند "مستخدمان قراردادی" استفاده می‌شود
در طول دهه 1650، بیش از 100 هزار کودک ایرلندی بین 10 تا 14 سال از والدین خود جدا شده و به عنوان برده در هند غربی، ویرجینیا و نیوانگلند فروخته شدند. در این دهه، 52 هزار ایرلندی (بیشتر زنان و کودکان) به باربادوس و ویرجینیا فروخته شدند. 30 هزار مرد و زن دیگر ایرلندی نیز به کسانی که بهترین پیشنهاد را می‌دادند، فروخته شدند. در سال 1656، "کرامول" دستور داد دو هزار کودک ایرلندی به جامائیکا برده شده و به عنوان برده به ساکنان انگلیسی فروخته شوند.
امروزه بسیاری از افراد به بردگان ایرلندی آنچه که واقعاً هستند را نمی‌گویند: برده. آن‌ها برای توصیف آن چه بر سر ایرلندی‌ها آمده از عباراتی مانند "مستخدمان قراردادی" استفاده می‌کنند. اما از قرون 17 و 18، در بیشتر موارد ایرلندی‌ها چیزی بیش از گله‌های انسانی نبودند.
* بردگان آفریقایی، خوش‌شانس‌تر از همتایان ایرلندی خود بودند
به عنوان مثال، تجارت برده در آفریقا درست در همین دوران در حال شروع بود. مدارک محکمی وجود دارد که رفتار انجام شده با بردگان آفریقایی، که از گزند ننگ تئولوژی منفور کاتولیک در امان بوده و قیمت بالاتری هم داشتند، اغلب بسیار بهتر از همتایان ایرلندی‌شان بود.
برده‌های آفریقایی در اواخر دهه 1600 بسیار گران بودند (50 استرلینگ) ولی بردگان ایرلندی ارزان بودند (حداکثر 5 استرلینگ). اگر یک صاحب مزرعه، برده ایرلندی را تا حد مرگ شلاق زده، بر بدنش داغ می‌گذاشت یا او را کتک می‌زد، این کار جرم محسوب نمی‌شد. مرگ برده فقط از دست رفتن پول بود، که خیلی از کشتن برده‌های گران آفریقایی ارزان‌تر تمام می‌شد.
اربابان انگلیسی، هم برای لذت خود و هم برای کسب سود بیشتر، به سرعت شروع به بچه‌دار شدن از زنان ایرلندی کردند. فرزندان برده‌ها نیز برده بودند، که این امر تعداد نیروی کار مجانی ارباب را افزایش می‌داد. حتی اگر یک زن ایرلندی به شکلی آزاد می‌شد، فرزندش باز هم برده باقی می‌ماند. بنابراین مادران ایرلندی، حتی با وجود این آزادی جدید، به ندرت فرزندانشان را رها می‌کردند و همیشه برده باقی می‌ماندند.
* قانون منع بارداری زنان ایرلندی توسط بردگان آفریقایی به دلیل تضاد با منافع یک شرکت انگلیسی متوقف شد
با گذشت زمان، انگلیسی‌ها راه بهتری برای استفاده از این زنان (در بسیاری از موارد دخترانی حتی 12 ساله) به منظور افزایش سهم بازار خود پیدا کردند: باردار شدن زنان و دختران ایرلندی از مردان آفریقایی برای ایجاد برده‌هایی با رنگ پوستی خاص. این بردگان "دورگه" از بردگان ایرلندی گران‌تر بودند و به انگلیسی‌ها این امکان را می‌دادند که به جای خرید بردگان آفریقایی، پول خود را ذخیره کنند. این کار چندین دهه ادامه پیدا کرد و آنقدر گسترده شد که در سال 1681 قانونی مبنی بر "منع بارداری زنان برده ایرلندی از بردگان آفریقایی به منظور ایجاد برده برای فروش" به تصویب رسید. پس از مدت کوتاهی، اجرای این قانون به دلیل تداخل با منافع یک شرکت بزرگ انتقال برده متوقف شد.
انگلیس بیش از یک قرن مشغول به انتقال ده‌ها هزار برده ایرلندی بود. مدارک نشان می‌دهد که پس از شورش ایرلندی‌ها در سال 1798، هزاران برده ایرلندی به آمریکا و استرالیا فروخته شدند. سوء استفاده‌های بسیار ناگواری از برده‌های آفریقایی و ایرلندی می‌شد. حتی یک کشتی انگلیسی به خاطر این که خدمه آن غذای کافی برای خوردن داشته باشند، 1302 برده را به اقیانوس اطلس ریخت.
* انگلیس پس از یک قرن برده‌داری، سرانجام تصمیم به توقف این عمل شیطانی گرفت
شکی نیست که ایرلندی‌ها نیز به اندازه آفریقایی‌ها (اگر نگوییم در قرن 17 حتی بیشتر از آنان) وحشت برده‌داری را تجربه کرده‌اند. همچنین تقریباً شکی وجود ندارد که افرادی با پوست قهوه‌ای و برنزه که در سفر به هند غربی می‌بینید به احتمال زیاد نوادگان بردگان آفریقایی و ایرلندی هستند. در سال 1839، انگلیس سرانجام تصمیم گرفت تا دست از این اعمال شیطانی برداشته و نقل و انتقال برده‌ها را متوقف نماید. اگرچه این تصمیم جلوی دزدان دریایی را نگرفت، اما به تدریج این بخش از کاووس ایرلندی‌ها خاتمه پیدا کرد.
* در کتاب‌های تاریخ انگلیس هیچ اشاره‌ای به این موضوع نشده است
اما اگر کسی، چه سیاه پوست و چه سفید پوست، فکر کند برده‌داری فقط مختص آفریقایی‌ها بوده است، سخت در اشتباه است. برده‌داری ایرلندی‌ها موضوعی است که هیچ وقت از ذهن ما پاک نمی‌شود. اما مدارس دولتی (و خصوصی ما) کجا هستند؟ کتاب‌های تاریخ کجا هستند؟ چرا هیچ صحبتی در این باره بیان نمی‌شود؟ آیا یاد و خاطر صدها هزار قربانی ایرلندی ارزشی بیش از یک بار ذکر شدن توسط یک نویسنده ناشناخته ندارد؟ یا آیا قصه آنان باید چیزی باشد که انگلیسی‌ها می‌خواهند: (برخلاف کتاب‌های آفریقایی) ناپدید شدن تمام و کمال داستان ایرلند، مثل این که هرگز چنین اتفاقی نیفتاده است.
هیچ یک از قربانیان ایرلندی موفق نشدند به وطن بازگردند تا از این آزمون دشوار سخن بگویند. اینان بردگان گم‌شده هستند؛ بردگانی که زمان و کتاب‌های تاریخ تحریف شده به دست فراموشی سپرده است.