به گزارش مشرق، سکته مغزی زمانی اتفاق می‌افتد که یک رگ خونی در مغز پاره می‌شود و خونریزی می‌کند یا زمانی که خون رسانی به مغز مسدود می‌شود. پارگی یا انسداد مانع از رسیدن خون و اکسیژن به بافت‌های مغز می‌شود.

بر اساس گزارش مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ها (CDC)، سکته مغزی یکی از علل اصلی مرگ و میر در دنیاست. به عنوان مثال هر ساله بیش از ۷۹۵۰۰۰ نفر در ایالات متحده دچار سکته مغزی می‌شوند. بدون اکسیژن، سلول‌ها و بافت مغز آسیب دیده و در عرض چند دقیقه منجر به مرگ می‌شود.

سه نوع اصلی سکته مغزی وجود دارد:

۱. حمله ایسکمیک گذرا (TIA) شامل یک لخته خون است که معمولاً خود به خود معکوس می‌شود.

۲. سکته مغزی ایسکمیک شامل انسداد ناشی از لخته یا پلاک در شریان است. علائم و عوارض سکته مغزی ایسکمیک می‌تواند بیشتر از علائم TIA طول بکشد یا ممکن است دائمی‌ شود.

۳. سکته هموراژیک یا در اثر ترکیدن یا خونریزی رگ خونی که به مغز نفوذ می‌کند، ایجاد می‌شود.

علائم سکته مغزی

از دست دادن جریان خون مغز به بافت‌های داخل مغز آسیب می‌رساند. علائم سکته مغزی در قسمت‌های بدن که توسط نواحی آسیب دیده مغز کنترل می‌شود، ظاهر می‌شود. هر چه فردی که دچار سکته مغزی شده زودتر تحت مراقبت قرار گیرد، احتمالاً نتیجه بهتری خواهد داشت. به همین دلیل، دانستن علائم سکته مغزی مفید است تا بتوانید سریع عمل کنید. علائم سکته مغزی می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

فلج شدن، بی‌حسی یا ضعف در بازو، صورت و پا، به خصوص در یک طرف بدن، مشکل در صحبت کردن یا درک دیگران، لکنت زبان، سردرگمی یا عدم پاسخگویی، تغییرات رفتاری ناگهانی به ویژه افزایش بیقراری، مشکلات بینایی، مانند مشکل بینایی در یک یا هر دو چشم با دید سیاه یا تار، یا دوبینی،  مشکل در راه رفتن، از دست دادن تعادل یا هماهنگی، سرگیجه، سردرد شدید و ناگهانی با علت ناشناخته، تشنج و در نهایت حالت تهوع یا استفراغ.

سکته مغزی نیاز به مراقبت فوری پزشکی دارد. اگر فکر می‌کنید شما یا شخص دیگری دچار سکته مغزی شده‌اید، فورا با خدمات اورژانس محلی تماس بگیرید. درمان سریع برای جلوگیری از پیامدهای زیر کلیدی است: ضربه مغزی، ناتوانی طولانی مدت و مرگ.

بهتر است هنگام مواجهه با سکته بیش از حد محتاط باشید، بنابراین اگر فکر می‌کنید علائم سکته را می‌شناسید، از مراجعه فوری پزشکی نترسید.

چه چیزی باعث سکته مغزی می‌شود؟

علت سکته مغزی به نوع سکته مغزی بستگی دارد. اول بهتر است بدانید سکته‌های مغزی به سه دسته اصلی تقسیم می‌شود: حمله ایسکمیک گذرا، سکته مغزی ایسکمیک و سکته هموراژیک.

این دسته‌ها را می‌توان به انواع دیگری از سکته مغزی تقسیم کرد، از جمله: سکته آمبولیک، سکته ترومبوتیک، سکته مغزی و سکته زیر عنکبوتیه.

نوع سکته مغزی شما بر روند درمان و بهبودی شما تأثیر می‌گذارد.

سکته مغزی ایسکمیک

در طول سکته مغزی ایسکمیک، شریان‌های خون رسانی به مغز باریک یا مسدود می‌شود. لخته شدن خون یا کاهش شدید جریان ضربه به مغز باعث ایجاد این انسدادها می‌شود. دو نوع انسداد وجود دارد که می‌تواند منجر به سکته ایسکمیک شود: آمبولی مغزی و ترومبوز مغزی. آمبولی مغزی (اغلب به عنوان سکته آمبولیک شناخته می‌شود) زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون در قسمت دیگری از بدن - اغلب قلب یا شریان‌های بالای قفسه سینه و گردن - ایجاد می‌شود و از طریق جریان خون حرکت می‌کند تا زمانی که به شریان بسیار باریک برخورد کند. عبور می‌کند. لخته گیر می‌کند و جریان خون را متوقف می‌کند و باعث سکته می‌شود.

ترومبوز مغزی (که اغلب به آن استوک ترومبوتیک گفته می‌شود) زمانی رخ می‌دهد که یک لخته خون در پلاک چربی داخل رگ خونی ایجاد شود. بر اساس جدیدترین مطالعات، ۸۷درصد از سکته‌های مغزی، سکته‌های ایسکمیک هستند.

حمله ایسکمیک گذرا

حمله ایسکمیک گذرا، که اغلب TIA یا سکته کوچک نامیده می‌شود، زمانی رخ می‌دهد که جریان خون به مغز به طور موقت مسدود شود. علائم آن مشابه علائم سکته کامل است. با این حال، آنها معمولا موقتی است و پس از چند دقیقه یا چند ساعت، زمانی که انسداد حرکت می‌کند و جریان خون بازیابی می‌شود، ناپدید می‌شود. لخته خون معمولا باعث حمله ایسکمیک گذرا می‌شود. در حالی که از نظر علمی به عنوان سکته کامل طبقه بندی نمی‌شود، یک حمله ایسکمیک گذرا به عنوان هشداری است که ممکن است یک سکته واقعی اتفاق بیفتد. به همین دلیل، بهتر است آن را نادیده نگیرید. همان درمانی را که برای یک سکته مغزی شدید می‌خواهید دنبال کنید و از کمک پزشکی اورژانسی استفاده کنید.

طبق گزارش CDCTrusted Source، بیش از یک سوم افرادی که حمله ایسکمیک گذرا را تجربه می‌کنند و تحت درمان قرار نمی‌گیرند، ظرف یک سال دچار سکته مغزی شدید می‌شوند و جالب است بدانید ۱۰ تا ۱۵ درصد از افرادی که حمله ایسکمیک گذرا را تجربه می‌کنند در عرض ۳ ماه دچار سکته مغزی می‌شوند.

سکته هموراژیک

سکته هموراژیک زمانی اتفاق می‌افتد که شریان مغز باز شود یا خون نشت کند. خون از آن شریان فشار زیادی در جمجمه ایجاد می‌کند و مغز را متورم می‌کند و به سلول ها و بافت‌های مغز آسیب می رساند. دو نوع سکته مغزی هموراژیک عبارتند از: داخل مغزی و زیر عنکبوتیه. سکته مغزی هموراژیک داخل مغزی شایع ترین نوع سکته مغزی هموراژیک است. زمانی اتفاق می‌افتد که بافت‌های اطراف مغز پس از آن پر از خون می‌شوند و  یک شریان می ترکد. سکته مغزی هموراژیک ساب آراکنوئید کمتر شایع است. باعث خونریزی در ناحیه بین مغز و بافت‌های پوشاننده آن می‌شود. طبق گزارش انجمن قلب آمریکا، حدود ۱۳ درصد از سکته‌های مغزی خونریزی دهنده است.

عوامل خطر سکته مغزی

برخی عوامل خطر شما را مستعد سکته مغزی می‌کند. عوامل خطرزای سکته مغزی عبارتند از:

رژیم غذایی

یک رژیم غذایی نامتعادل می‌تواند خطر سکته مغزی را افزایش دهد. این نوع رژیم سرشار از: نمک، چربی‌های اشباع شده، چربی‌های ترانس، کلسترول و عدم تحرک.

عدم تحرک یا ورزش نکردن نیز می‌تواند خطر سکته را افزایش دهد. ورزش منظم فواید زیادی برای سلامتی دارد. پزشکان توصیه می‌کند که بزرگسالان حداقل ۲.۵ ساعت ورزش هوازی را هر هفته انجام دهند. این می‌تواند به معنای یک پیاده روی سریع چند بار در هفته باشد.

مصرف تنباکو و الکل

استفاده از تنباکو به هر شکلی خطر سکته مغزی را افزایش می‌دهد، زیرا می‌تواند به عروق خونی و قلب آسیب برساند. نیکوتین همچنین فشار خون را افزایش می‌دهد.

سابقه خانوادگی

برخی از عوامل خطر برای سکته مغزی وجود دارد که نمی‌توانید آنها را کنترل کنید، مانند: سابقه خانوادگی؛ خطر سکته مغزی در برخی خانواده ها به دلیل عوامل ژنتیکی سلامتی مانند فشار خون بالا بیشتر است. جالب است بدانید در حالی که هم زنان و هم مردان ممکن است دچار سکته مغزی شوند، این سکته در زنان بیشتر از مردان در تمام گروه های سنی شایع است.

سن

 هر چه سن شما بیشتر باشد، احتمال سکته مغزی بیشتر می‌شود.

نژاد و قومیت

آمریکایی های آفریقایی تبار، بومیان آلاسکا و سرخپوستان آمریکایی بیشتر از سایر گروه های نژادی در معرض سکته مغزی هستند.

سابقه سلامتی

برخی از شرایط پزشکی با خطر سکته مغزی مرتبط هستند. این شامل: سکته قبلی یا حمله ایسکمیک گذرا، فشار خون بالا، کلسترول بالا، حمل بیش از حد وزن اضافی، اختلالات قلبی، مانند بیماری عروق کرونر، نقص دریچه قلب، بزرگ شدن حفره های قلب و ضربان قلب نامنظم، بیماری سلول داسی شکل، دیابت و اختلال لخته شدن خون است.

عوارض پس از سکته مغزی

عوارض پس از سکته مغزی می‌تواند متفاوت باشد. آنها ممکن است به دلیل آسیب مستقیم به مغز در طول سکته یا به دلیل آسیب دائمی‌توانایی ها رخ دهند. برخی از این عوارض عبارتند از: تشنج، از دست دادن کنترل مثانه و روده، اختلالات شناختی، از جمله زوال عقل، کاهش تحرک، دامنه حرکت یا توانایی کنترل برخی حرکات عضلانی، افسردگی، تغییرات خلقی یا احساسی، درد شانه، زخم بستر و تغییرات حسی.

این عوارض را می‌توان با روش هایی مانند: دارو ، فیزیوتراپی و مشاوره از بین برد و حتی ممکن است عوارض خاصی محفوظ باشد و بعدها خود را نشان دهد.

چگونه از سکته مغزی جلوگیری کنیم؟

تغییر سبک زندگی نمی‌تواند از همه سکته ها جلوگیری کند. اما بسیاری از این تغییرات می‌تواند تفاوت اساسی در کاهش خطر سکته مغزی ایجاد کند. این تغییرات شامل موارد زیر است:

ترک سیگار. اگر سیگار می‌کشید، همین الان آن را ترک کنید و خطر سکته را کاهش می‌دهد. می‌توانید برای ایجاد یک برنامه ترک عادت با پزشک خود تماس بگیرید.

مصرف الکل را محدود کنید. مصرف زیاد الکل می‌تواند فشار خون شما را افزایش دهد که به نوبه خود خطر سکته را افزایش می‌دهد. اگر کاهش مصرف دشوار است، برای کمک با پزشک خود تماس بگیرید.

وزن خود را متعادل نگه دارید. اضافه وزن و چاقی خطر سکته را افزایش می‌دهد. برای کمک به مدیریت وزن خود، یک رژیم غذایی متعادل داشته باشید و بیشتر اوقات از نظر بدنی فعال بمانید. هر دو مرحله همچنین می‌توانند فشار خون و سطح کلسترول را کاهش دهند.

معاینات منظم پزشکی انجام دهید. با پزشک خود در مورد هر چند وقت یک‌بار بررسی فشار خون، کلسترول و هر شرایطی که ممکن است داشته باشید صحبت کنید. آنها همچنین می‌توانند در ایجاد این تغییرات سبک زندگی از شما حمایت کنند و راهنمایی ارائه دهند.

انجام همه این اقدامات به شما کمک می‌کند تا برای جلوگیری از سکته در وضعیت بهتری قرار بگیرید.

تشخیص سکته مغزی

پزشک از شما یا یکی از اعضای خانواده در مورد علائم و کارهایی که در زمان بروز آنها انجام می‌دادید می‌پرسد. آنها سابقه پزشکی شما را می‌گیرند تا عوامل خطر سکته مغزی شما را دریابند. آنها همچنین از شما می‌خواهند تا اطلاعات کلی به آنها ارایه دهید. مثلا:

چه داروهایی مصرف می‌کنید ، فشار خون خود را چک کنید ، به ضربان قلب خود گوش کن. شما همچنین یک معاینه فیزیکی خواهید داشت که طی آن پزشک شما را از نظر موارد زیر ارزیابی می‌کند: تعادل، هماهنگی، ضعف، بی‌حسی در بازوها، صورت یا پاها، نشانه‌های سردرگمی و اختلالات بینایی.

سپس پزشک آزمایش های خاصی را برای کمک به تایید تشخیص سکته انجام می‌دهد. این آزمایشات می‌تواند به آنها کمک کند تا تشخیص دهند که آیا شما سکته کرده اید و اگر چنین است: چه چیزی ممکن است باعث آن شده باشد، چه بخشی از مغز تحت تأثیر قرار می گیرد و آیا شما خونریزی در مغز دارید؟

آزمایش‌های تشخیص سکته مغزی

پزشک شما ممکن است آزمایش‌های مختلفی را برای کمک به تشخیص اینکه آیا شما سکته کرده‌اید یا نه ، تجویز کند . این تست‌ها عبارتند از:

آزمایشات خون پزشک شما ممکن است برای چندین بار از شما آزمایش خون بگیرد. آزمایش خون می‌تواند موارد زیر را تعیین کند: میزان سطح قند خون، آیا شما عفونت دارید یا نه، میزان پلاکت ها، سرعت لخته شدن خون و سطح کلسترول.

ام آر آی و سی تی اسکن (پزشک ممکن است اسکن ام آر آی، سی تی اسکن یا هر دو را تجویز کند.) و MRI می‌تواند به بررسی آسیب دیدگی بافت یا سلول های مغز کمک کند. سی تی اسکن می‌تواند تصویر دقیق و واضحی از مغز شما ارائه دهد که می‌تواند هرگونه خونریزی یا آسیب را نشان دهد. همچنین ممکن است سایر بیماری‌های مغزی را که می‌توانند باعث علائم شما شوند را نشان دهد.

نوار قلب الکتروکاردیوگرام  یک آزمایش ساده است که فعالیت الکتریکی قلب را ثبت می‌کند، ریتم آن را اندازه گیری می‌کند و سرعت ضربان آن را ثبت می‌کند.

اکو می‌تواند تعیین کند که آیا شما شرایط قلبی دارید که ممکن است منجر به سکته مغزی شده باشد، مانند حمله قلبی قبلی یا فیبریلاسیون دهلیزی.

آنژیوگرافی مغز ؛ آنژیوگرافی مغزی یک نگاه دقیق به شریان‌های گردن و مغز شما ارائه می‌دهد. این آزمایش می‌تواند انسداد یا لخته را نشان دهد که ممکن است علائم ایجاد کرده باشد.

سونوگرافی کاروتید؛ سونوگرافی کاروتید که اسکن دوبلکس کاروتید نیز نامیده می‌شود، می‌تواند رسوبات چربی (پلاک) را در شریان‌های کاروتید نشان دهد که خون را به صورت، گردن و مغز شما می رساند. همچنین می‌تواند نشان دهد که آیا عروق کاروتید شما باریک شده یا مسدود شده است.

اکوکاردیوگرافی؛ اکوکاردیوگرام می‌تواند منابع لخته را در قلب شما پیدا کند. این لخته ها ممکن است به مغز شما رفته و باعث سکته شده باشند.

درمان سکته مغزی چیست؟

ارزیابی پزشکی مناسب و درمان سریع برای بهبودی پس از سکته مغزی حیاتی است. با توجه به انجمن قلب آمریکا و انجمن سکته مغزی آمریکا، "زمان از دست رفته، از دست دادن مغز است." به محض اینکه متوجه شدید ممکن است دچار سکته مغزی شده باشید، یا اگر مشکوک به سکته مغزی هستید،سریعا با اورژانس تماس بگیرید.

درمان سکته مغزی بستگی به نوع سکته دارد:

سکته مغزی ایسکمیک و حمله ایسکمیک گذرا

از آنجایی که لخته خون یا انسداد در مغز باعث ایجاد این نوع سکته می‌شود، تا حد زیادی با تکنیک های مشابه، درمان می‌شوند. آنها می‌توانند شامل موارد زیر باشند: داروهای لخته شکن، داروهای ترومبولیتیک می‌توانند لخته‌های خون را در شریان‌های مغز بشکنند، که همچنان سکته را متوقف کرده و آسیب به مغز را کاهش می‌دهد.  یکی از این داروها، فعال کننده پلاسمینوژن بافتی tPA)، یا Alteplase IV r-tPA) ، به عنوان منبع معتبر طلایی در درمان سکته مغزی ایسکمیک در نظر گرفته می‌شود.این دارو با حل سریع لخته های خون عمل می‌کند. افرادی که تزریق tPA دریافت می‌کنند، احتمال بهبودی پس از سکته مغزی و کمتر احتمال دارد که در نتیجه سکته دچار ناتوانی پایدار شوند.

 ترومبکتومی مکانیکی: در طی این روش، پزشک یک کاتتر را در یک رگ خونی بزرگ داخل سر شما قرار می‌دهد. سپس از وسیله ای برای بیرون کشیدن لخته از رگ استفاده می‌کنند. این جراحی در صورتی موفق‌تر است که ۶ تا ۲۴ ساعت پس از شروع سکته مغزی انجام شود.

استنت ها : اگر پزشک محل ضعیف شدن دیواره‌های شریان را پیدا کند، ممکن است روشی را برای باد کردن شریان باریک و حمایت از دیواره‌های شریان با استنت انجام دهد.

عمل جراحی : در موارد نادری که درمان‌های دیگر جواب نمی‌دهند، جراحی می‌تواند لخته خون و پلاک‌ها را از شریان‌های شما حذف کند. این جراحی ممکن است با کاتتر انجام شود. اگر لخته به خصوص بزرگ باشد، جراح ممکن است شریان را باز کند تا انسداد را برطرف کند.

سکته هموراژیک

سکته‌های مغزی ناشی از خونریزی یا نشت در مغز نیاز به استراتژی های درمانی متفاوتی دارد. درمان های سکته مغزی هموراژیک عبارتند از: داروها ؛ برخلاف سکته مغزی ایسکمیک، اگر دچار سکته هموراژیک هستید، هدف درمان لخته شدن خون شما است. بنابراین، ممکن است برای مقابله با رقیق‌کننده‌های خونی که مصرف می‌کنید، دارویی به شما داده شود.

همچنین ممکن است برای شما داروهایی تجویز شود که تاثیرات زیر را برای شما به همراه داشته باشد: کاهش فشار خون، کاهش فشار مغز، جلوگیری از تشنج و جلوگیری از انقباض عروق خونی. در طول آزمایشات تصویربرداری، پزشک ممکن است آنوریسمی را کشف کند که هنوز خونریزی شروع نشده یا متوقف شده است. برای جلوگیری از خونریزی اضافی، جراح ممکن است یک گیره کوچک در پایه آنوریسم قرار دهد. این جریان خون را قطع می‌کند و از شکستگی احتمالی رگ خونی یا خونریزی جدید جلوگیری می‌کند.

عمل جراحی : اگر پزشک شما ببیند که آنوریسم ترکیده است، ممکن است برای قطع آنوریسم و جلوگیری از خونریزی اضافی، جراحی انجام دهد. به همین ترتیب، ممکن است برای کاهش فشار روی مغز پس از یک سکته مغزی به کرانیوتومی نیاز باشد. علاوه بر درمان اورژانسی، تیم مراقبت های بهداشتی شما در مورد راه هایی برای جلوگیری از سکته‌های بعدی به شما توصیه می‌کند.

داروهای سکته مغزی

چندین دارو برای درمان سکته مغزی استفاده می‌شود. نوع تجویز شده توسط پزشک تا حد زیادی به نوع سکته مغزی شما بستگی دارد. هدف برخی از داروها جلوگیری از سکته دوم است، در حالی که هدف برخی دیگر جلوگیری از وقوع سکته مغزی در وهله اول است. پزشک شما ممکن است یک یا چند مورد از این داروها را برای درمان یا قبل تجویز کندبسته به عواملی مانند سابقه سلامتی و خطرات شما، سکته مغزی را تخلیه کنید.

رایج‌ترین داروهای سکته مغزی عبارتند از:

داروهای ضد انعقاد خوراکی مستقیم اثر (DOACs) ، این داروی جدیدتر منبع مطمئن مانند داروهای ضد انعقاد سنتی (که توانایی لخته شدن خون شما را کاهش می‌دهد) عمل می‌کند، اما آنها اغلب سریعتر عمل می‌کنند و نیاز به نظارت کمتری دارند. اگر برای پیشگیری از سکته مغزی مصرف شود، DOAC ها ممکن است خطر خونریزی مغزی را نیز کاهش دهند.

فعال کننده پلاسمینوژن بافتی (tPA) ، این داروی اورژانسی را می‌توان در طول سکته مغزی برای شکستن لخته خونی که باعث سکته مغزی می‌شود تجویز کرد. این تنها دارویی است که در حال حاضر می‌تواند این کار را انجام دهد، اما باید ظرف ۳ تا ۴.۵ ساعت پس از شروع علائم سکته مغزی داده شود. این دارو به داخل رگ خونی تزریق می‌شود تا دارو در سریع‌ترین زمان ممکن شروع به کار کند که خطر عوارض ناشی از سکته را کاهش می‌دهد.

داروهای ضد انعقاد، این داروها توانایی لخته شدن خون شما را کاهش می دهند. رایج ترین ضد انعقاد وارفارین Coumadin, Jantoven) ) است. این داروها همچنین می‌توانند از بزرگتر شدن لخته های خون موجود جلوگیری کنند، به همین دلیل است که پزشکان ممکن است آنها را برای جلوگیری از سکته مغزی یا پس از سکته مغزی ایسکمیک یا حمله ایسکمیک گذرا تجویز کنند.

داروهای ضد پلاکت، این داروها با سخت‌تر کردن چسبیدن پلاکت‌های خون به یکدیگر از لخته شدن خون جلوگیری می‌کنند. رایج ترین داروهای ضد پلاکت شامل آسپرین و کلوپیدوگرل (پلاویکس) است. این داروها می‌توانند از سکته مغزی ایسکمیک جلوگیری کنند. آنها به ویژه در پیشگیری از سکته مغزی ثانویه مهم هستند.

اگر قبلاً هرگز سکته مغزی نکرده‌اید، فقط در صورتی که خطر ابتلا به بیماری‌های قلبی عروقی آترواسکلروتیک (مانند حمله قلبی و سکته) و خطر خونریزی کم دارید، از آسپرین به عنوان یک داروی پیشگیرانه استفاده کنید.

استاتین ها: استاتین ها به کاهش سطح کلسترول خون کمک می‌کنند. آنها در میان رایج ترین داروهای منبع مطمئن تجویز شده در ایالات متحده هستند. این داروها از تولید آنزیمی که می‌تواند کلسترول را به پلاک تبدیل کند، جلوگیری می‌کند - ماده غلیظ و چسبناکی که می‌تواند روی دیواره سرخرگ‌ها جمع شود و باعث سکته و حملات قلبی شود.

استاتین های رایج عبارتند از:  روزوواستاتین (کرستور)، سیمواستاتین (زوکور)، آتورواستاتین (لیپیتور) و داروهای فشار خون.

فشار خون بالا می‌تواند باعث جدا شدن تکه‌های پلاک در شریان‌های شما شود. این قطعات می‌توانند شریان‌ها را مسدود کنند و باعث سکته مغزی شوند. در نتیجه، مدیریت فشار خون بالا با دارو، تغییر شیوه زندگی یا هر دو می‌تواند به پیشگیری از سکته کمک کند.

بهبودی از سکته مغزی چگونه اتفاق می‌افتد؟

سکته مغزی علت اصلی ناتوانی طولانی مدت در بسیاری مناطق جهان است. با این حال، منبع معتبر انجمن سکته مغزی آمریکا گزارش می‌دهد که ۱۰ درصد از بازماندگان سکته مغزی تقریباً بهبودی کامل پیدا می‌کنند، در حالی که ۲۵ درصد دیگر تنها با مشکلات جزئی بهبود می یابند. مهم است که بهبودی و توانبخشی از سکته مغزی در اسرع وقت شروع شود. در واقع، بهبودی سکته مغزی باید در بیمارستان آغاز شود. در بیمارستان، یک تیم مراقبتی می‌تواند وضعیت شما را تثبیت کند و اثرات سکته مغزی را ارزیابی کند. آنها می‌توانند عوامل زمینه ای را شناسایی کرده و درمان را شروع کنند تا به شما کمک کنند تا برخی از مهارت های آسیب دیده خود را بازیابی کنید.

بهبود سکته مغزی معمولاً بر چهار حوزه اصلی تمرکز دارد:

•    گفتار درمانی: سکته مغزی می‌تواند باعث اختلال در گفتار و زبان شود. یک متخصص گفتار و زبان با شما همکاری خواهد کرد تا نحوه صحبت کردن را دوباره بیاموزید. یا اگر ارتباط کلامی بعد از سکته مغزی برایتان مشکل است، به شما کمک می‌کنند راه های ارتباطی جدیدی پیدا کنید.

•    درمان شناختی: پس از سکته مغزی، بسیاری از افراد ممکن است تغییراتی در مهارت های تفکر و استدلال خود داشته باشند. این می‌تواند باعث تغییرات رفتاری و خلقی شود. یک کاردرمانگر می‌تواند به شما کمک کند تا الگوهای تفکر و رفتار قبلی خود را بازیابی کنید و پاسخ های عاطفی خود را مدیریت کنید.

•    بازآموزی مهارت‌های حسی: اگر بخشی از مغز شما که سیگنال‌های حسی را ارسال می‌کند در حین سکته تحت تأثیر قرار گیرد، ممکن است متوجه شوید که حواس‌تان مختل شده‌اند یا دیگر کار نمی‌کنند. این ممکن است به این معنی باشد که شما چیزهایی مانند دما، فشار یا درد را به خوبی احساس نمی‌کنید. یک کاردرمانگر می‌تواند به شما کمک کند یاد بگیرید که با این کمبود احساس سازگار شوید.

•    فیزیوتراپی: توان و قدرت عضلانی ممکن است در اثر سکته ضعیف شود، و ممکن است متوجه شوید که قادر به حرکت دادن بدن خود به خوبی قبل نیستید. یک فیزیوتراپیست با شما همکاری می‌کند تا قدرت و تعادل خود را بازیابید و راه هایی برای سازگاری با هر محدودیتی بیابد. توانبخشی ممکن است در یک کلینیک، خانه سالمندان ماهر یا خانه خود شما انجام شود. اگر مشکوک هستید که ممکن است علائم سکته مغزی را تجربه کنید، بسیار مهم است که در اسرع وقت به دنبال درمان فوری پزشکی باشید.

داروی رفع لخته را فقط می‌توان در اولین ساعات پس از شروع علائم سکته ارائه کرد. درمان زودهنگام یکی از موثرترین راه ها برای کاهش خطر عوارض طولانی مدت و ناتوانی است.

در حالی که همیشه نمی‌توان به طور کامل از سکته مغزی جلوگیری کرد، برخی تغییرات در سبک زندگی می‌تواند خطر شما را تا حد زیادی کاهش دهد. داروها همچنین می‌توانند به کاهش خطر لخته شدن خون کمک کنند که می‌تواند منجر به سکته شود.

اگر پزشک شما معتقد است که ممکن است در معرض خطر سکته مغزی باشید، با شما همکاری خواهد کردیک استراتژی پیشگیری از جمله مداخلات پزشکی و تغییرات سبک زندگی را پیدا کنید که برای شما مفید باشد.