به گزارش مشرق، دانشمندان آمریکایی که شمار خرس‌ها را در مناطق اطراف اقیانوس منجمد شمالی زیر نظر دارند, متوجه شده‌اند که خرس‌های قطبی به دلیل تغییرات اقلیمی، شکارگاه‌های بومی خود را در آلاسکا رها کرده و به روسیه می‌روند.
بر اساس مطالعات اخیر در دانشگاه ایالتی واشنگتن، طی سال‌های اخیر خرس‌های قطبی در دریای "بوفورت" در شمال غرب کانادا مجبور شده‌اند که مسافت‌های طولانی به خارج از شکارگاه‌های سنتی خود سفر کنند و این امر منجر به کاهش تقریبا ۳۰ درصدی جمعیت آنها شده است؛ کارشناسان علت این وضعیت را تغییر در سطح یخ دریا در این منطقه می‌دانند.
یخ‌های دریایی به میزان حدود ۱۳ درصد در هر دهه، از زمانی که ماهواره ناسا در اواخر دهه ۱۹۷۰ میلادی کار ثبت آنها را آغاز کرد با کاهش روبه‌رو بوده است؛ خرس‌های قطبی روی قطعات یخ زندگی می‌کنند و از یخ دریا برای گرفتن طعمه فوک‌های خود استفاده می‌کنند.
چنانچه خرس‌های ماده نتوانند به اندازه کافی غذا به دست آورند، قادر به تولید شیر کافی برای توله‌هایشان نخواهند بود و این به معنای آن است که تعداد کمتری از آنها به بزرگسالی می‌رسند و در نتیجه تعداد کلی خرس‌های قطبی کاهش می‌یابد.
در همین حال دانشمندانی که تعداد خرس‌های قطبی را در روسیه رصد می‌کنند، متوجه افزایش ازدیاد آنها شده‌اند؛ در جزیره ورانگل در روسیه در همسایگی دریای چوکچی، دانشمندان رکورد ۷۴۷ خرس را در سال ۲۰۲۰ میلادی به ثبت رساندند که از ۵۸۹ خرس در سال ۲۰۱۷، افزایش یافته است.
به گفته دکتر کارین رود از مرکز علمی آلاسکا، خرس‌های قطبی در آن جا در "شرایط بهتر و بزرگ‌تری هستند و به‌نظر می‌رسد به نسبت خرس‌هایی که در دریای بوفورت جنوبی زندگی می‌کنند، نرخ زاد و ولد بیشتری هم دارند."
در سال ۲۰۲۰، در گزارشی از سوی سازمان بین‌المللی خرس‌های قطبی اعلام شد که اگر کاری در مورد تغییرات اقلیمی انجام نشود تا سال ۲۱۰۰ میلادی تعداد اندکی از خرس‌های قطبی باقی خواهند ماند. دکتر استیون آمستراپ، محقق این سازمان گفت: مطالعات او نشان داده که کاهش متوسط انتشار گازهای گلخانه‌ای، به تعداد خرس‌های قطبی کمک می‌کند اما بعید است که از انقراض نسل آنها در قطب شمال جلوگیری کند.
وی خاطرنشان کرد: حتی جمعیت‌هایی از این خرس‌ها در دریای چوکچی که به نظر می‌رسد در سال‌های اخیر عملکرد خوبی داشته‌اند، در نهایت دچار استرس می‌شوند و همزمان با کاهش یخ دریاها، از تعداد آنها کاسته می‌شود.