به گزارش مشرق، «امانوئل مکرون»، رئیس جمهور فرانسه که زمانی به چشم «امید لیبرال» اروپا دیده می‌شد، اکنون طعمه پوپولیسم شده و رقبایش برای تصاحب کرسی وی در «الیزه» به هراس‌های اسلام هراسانه وی دامن می‌زنند.
به گزارش «گاردین»، پیامدهای سیاسی اقدام‌های غرب، در حال کمانه کردن به سمت غرب و اروپاست.
سایه سیطره جناح راست که مخالفت سختگیرانه خود با موضوع مهاجرت را آشکار کرده، بر انتخابات ریاست جمهوری بهار ۲۰۲۲ فرانسه افتاده است.
بیشتر بخوانید:
دولت‌هایی که اسلام هراسی را در اروپا قانونی می‌کنند
سوسیالیسم فرانسه قبلا از هم فروپاشیده است و سرعت تحولات در این مسیر توسط «اریک زمور»، نامزد رقابت‌های ریاست جمهوری و مجری مشهور تلویزیون از پاییز گذشته افزایش یافته است.
وی «یک اسلام هراس است که مدعی شده که فرانسه در شرف تسخیر توسط اسلام است.»
«مارین لوپن»، سیاستمدار راستگرای فرانسوی که سالهاست حرف‌های مشابهی مانند پدرش را می‌زند، به «زمور» پیوسته است.
«مکرون» که پنج سال پیش توانست قدرت را در دست بگیرد، اکنون ۲۴ درصد افکار عمومی را در اختیار دارد و با اتهام مبنی بر توجه بیش از حد به موضوع‌های مهاجرت، پناهندگی و اسلام مواجه است.
مسلمانان فرانسه، به نوبه خود، به شکلی نامتناسب در حاشیه زندگی می‌کنند؛ این به حاشیه رفتن مسلمانان در فرانسه تا حدی است که نخست وزیر سابق فرانسه از آن به عنوان «آپارتاید اجتماعی، اخلاقی و قلمرویی» یاد کرده است.
براساس آمار موسسه «صلح و اقتصاد»، فرانسه چهار برابر بیشتر از دیگر کشورهای اروپایی به اصطلاح مظنونان اسلامی را دستگیر می‌کند؛ از ۶۷ هزار زندانی در این کشور، ۴۷ هزار زندانی مسلمان هستند؛ نرخ بیکاری مسلمانان در فرانسه تقریبا دو برابر نرخ بیکاری ملی است.
این در حالی است که فرهنگ رسانه‌ای و سیاسی فرانسه مشکلات را تشدید می‌کند و مانند کاری که در سال ۲۰۱۷ برای «مکرون» انجام داد، در حال ساختن کیش شخصیتی جدیدی است که اسلام هراسی ویژگی بارزش محسوب می‌شود.
در حالی که «مکرون»، ایجاد کننده «En Marche» به معنای «کار» بود، «زمور» برای ایجاد «Reconquête» تلاش می‌کند.
«Reconquête» به معنای تسخیر مجدد، سم نژادپرستانه محض است که ادعا می‌کند فرانسه در آستانه تسخیر شدن توسط مسلمانان است.
در این چارچوب، مهاجرت و همه حمایت‌های رفاهی و کمک‌های بودجه‌ای به هر موضوع خارجی باید متوقف شود.
روابط با اتحادیه اروپا متوقف شده و فرانسه سیاست خارجی مستقلی را در پیش بگیرد و «فرکسیت» در دستور کار قرار بگیرد.