به گزارش مشرق، حدود یک سال است که برای هر گونه رفت و آمدی از مترو استفاده می‌کنم. صادقیه، کلاهدوز، فرهنگسرا و.. فرقی هم نمی‌کند همه این خطوط را طی کردم و در همه آنها بلا استثنا با یک مشکل جدی روبه رو بودم. شاید در نگاه اول شلوغی مترو، کرونا و دست فروشان از مشکلات اصلی استفاده از مترو باشد اما مسئله جدی تری که وجود دارد «حضور آقایان در واگن های مخصوص بانوان» است.

بارها به خطر شلوغی مترو و حضور آقایان در واگن های بانوان از سوار شدن به قطار منصرف شدم و در حالی که عجله داشتم منتظر قطار بعدی ایستادم. البته قطار های بعدی هم دست کمی از آنها نداشتند!

ساعت ۹ صبح طبق روال همیشه وارد مترو می‌شوم. خط صادقیه را پیش می‌گیرم و به سمت واگن های مخصوص بانوان می‌روم. روی نوار زرد رنگ بزرگی که بر روی دیوار و زمین قرار دارد نوشته شده «مخصوص بانوان» با این حال چند آقا از این نوار زرد عبور می‌کنند و در قسمت ویژه بانوان منتظر قطار می‌ایستند. 

از یکی از آقایان سوال می‌کنم:«ببخشید آقا نوار زرد رنگ را نمی‌بینید؟» سر برمی‌گرداند نگاهم می‌کند و چیزی نمی‌گوید. قبل از اینکه دوباره چیزی بگویم یکی از فروشنده ها جلویم را می‌گیرد و می‌گوید:« ولش کن کاری از دستت برنمی‌آید. درگیر نشو چیزی می‌گویند و ناراحت می‌شوی. خودم شاهد دعوای چندتا از این خانم ها با آقایان بودم آخرش هم به نتیجه نرسید. فقط خودت ناراحت می‌شوی و حرمتت می‌شکند.»

به سمت مامور مترو می‌روم. با دست به آقایان اشاره می‌کنم و می‌گویم:«گمان کنم این آقایان نیاز به تذکر دارند. اینجا واگن مختص به بانوان است نه آقایان!» مامور مترو می‌گوید کاری از دستش برنمی‌آید و به حرفش گوش نمی‌کنند. بعد هم برای اینکه حرفش را اثبات کند می‌گوید آقا لطفا بروید آن طرف. کسی به حرفش او گوش نمی‌کند. تعجب می‌کنم مامور وظیفه اش تذکر است و اگر کسی گوش ندهد مستحق برخورد و جریمه است. نه اینکه به کل بیخیال تذکر دادن شود. 

از ۷ واگن قطار های مترو  یک و نیم واگن از جلو و یک و نیم واگن از عقب به بانوان اختصاص داده شده و به صورت حکاکی بر روی شیشه به طور پررنگ بر روی درب ورودی بخش های جدا شده نوشته است «ویژه بانوان - Women Only». یعنی بیش از نصف قطار مترو مخصوص آقایان است و فضای کمی به خانم ها اختصاص داده شده. با این حال زمان های شلوغ و یا حتی وقت هایی که مترو خلوت است آقایان همین واگن های کم را هم اشغال می‌کنند. 

قطار می‌رسد و سوار می‌شوم. جایی برای نشستن نیست. با چشم مسیر چند آقا را دنبال می‌کنم که همراه ما وارد واگن می‌شوند و گوشه ای می‌ایستند. به دنبال ورود شان من هم آرام اعتراض می‌کنم. چند خانم که کنارم ایستادند می‌شنوند و درددل‌شان باز می‌شود. 

خانمی می‌گوید:«یک بار چند دختر و پسر سوار شدند. مترو هم شلوغ بود. صبر کردم تا  قطار به ایستگاه برسد بعد هم محترمانه به پسرها گفتم لطفا پیاده شوید. دخترها محکم دستشان را گرفته بودند و گفتند به شما چه ربطی دارد نامزد هستیم می‌خواهیم کنار هم باشیم. من هم گفتم اصلا شوهر شش دانگ شما ولی این وسیله عمومی است. آخرش هم گفتند اگر ناراحتی پیاده شو!»

دختر جوانی حرف اش را قطع می‌کند و می‌گوید:« تا کمی شلوغ می‌شود آقایان می‌آیند و زودتر از ما سوار واگن بانوان می‌شوند. جالب اینجاست که روی صندلی هم می‌نشینند و وقتی معترض می‌شوی با گستاخی می‌گویند چطور شما می‌آیید در واگن آقایان؟ اصلا متوجه نیستند که خانم های بیچاره به خاطر کوچکی واگن ها به آنطرف می‌روند نه از روی لجبازی!»

تقریبا دغدغه بیشتر خانم های اطرافم همین است یکی از خانم های محجبه می‌گوید:« من سعی کردم با این موضوع کنار بیایم و وقتی می‌بینم آقایی در واگن است یا سوار نمی‌شوم و یا دورتر می‌ایستم. اما وقتی شلوغ می‌شود واقعا افتضاح است یا وقتی قطار ترمز می‌کند. یک بار نتوانستم تعادلم را حفظ کنم و به یکی از آقایان برخورد کردم.»

شخص دیگری که روی صندلی نشسته و از ابتدای بحث حواسش به ما است می‌گوید:« عادی شده دیگر. نه کسی برخوردی می‌کند نه حرفی می‌زند حتی همین ماموران مترو هم اصلا برایشان مهم نیست. همیشه در مترو در حق زن‌ها اجحاف شده» 

قطار از چند ایستگاه عبور می‌کند. افرادی می‌روند و می‌آیند. در این بین بحث ما هنوز ادامه دارد. خانمی که تازه سوار شده متوجه بحث  می‌شود و می‌گوید:« من چند باری که شلوغ بود در واگن آقایان سوار شدم. قبول دارم که اشتباه است اما واگن‌های خانم ها واقعا کم است در حالی که هر دو جنس شاغل هستند و رفت و آمد هایشان زیاد است. ما اگر سوار واگن های مخصوص آقایان می‌شویم بخاطر اعتراض به کمبود فضا برای بانوان است نه اینکه لج و لجبازی ای که منجر به ورود آقایان به واگن ما شود.» 

گلایه های بانوان از کمبود فضای اختصاصی آنها و حضور آقایان در واگن بانوان بسیار بود. آنقدر که بیش از اینکه خواستار برخورد مامورین با آقایان بودند. تقاضا این را داشتند که واگن های بیشتری به خانم ها اختصاص داده شود. 

شرکت متروی تهران موظف است به خاطر مسائل دینی  و حقوق فردی افراد از ورود آقایان به واگن های بانوان و متقابلا از ورود خانم ها به واگن آقایان جلوگیری کند و واگن های بیشتری را به بانوان اختصاص دهد. این در حالی است که مترو پتانسیل چنین کاری را دارد و حتی مامورهای مترو نیز در محل مستقر هستند. کافی است ماموران به همراه تذکر به شهروندان که پشت خط زرد بایستید این نکته را یادآوری کنند که هر فرد در واگن مخصوص به خود سوار شود.

این ناهماهنگی و مسئله ای که باعث نارضایتی هر دو جنس شده مشکلی نیست که راهکار پیچیده ای داشته باشد و یا نیاز به زیر ساختی که مدت ها حل این موضوع را به تعویق بیاندازد. نظارت بیشتر و جدی تر مسئولان مترو و یادآوری اینکه مترو خانوادگی نیست می‌تواند راهکاری باشد برای این چالش که امید است هر چه زودتر در دستور کار قرار بگیرد.