به گزارش مشرق، محمد ایمانی، فعال رسانه‌ای در کانال تلگرامی خود نوشت: دو فرشته، در شکل و شمایل دو برادر، بر حضرت داود پیامبر (ع) وارد شدند و گفتند "ما دو شاکی هستیم که یکی از ما بر دیگری ستم کرده، اکنون در میان ما به حق داوری کن و ستم روا مدار و ما را به راه راست هدایت کن".
یکی از آن دو گفت "این، برادر من است و او نود و نُه میش دارد و من یکی بیش ندارم، اما او اصرار می‌کند که این یکی را هم به من واگذار و در سخن، بر من غلبه کرده است".
همه ظواهر نشان می داد که حق با اوست؛ بنابراین حضرت داود بی درنگ و معطلی گفت "مسلما او با درخواست یک میش تو برای افزودن آن به میش‌هایش، بر تو ستم روا داشته و همان بسیاری از هم نشینان بر بعضی دیگر ست می کنند".
اما خداوند در قران حکیم می فرماید: "داود دانست که ما او را (با این ماجرا) آزموده ایم، بنابراین در صدد انابه برآمد". اما چرا؟ حضرت داود که ظاهرا درست داوری کرده بود؟ اشکال کار این بود که او بدون شنیدن پاسخ طرف مقابل این دعوا و صرفا بر اساس شنیدن یک ادعا، قضاوت کرده بود.
براستی هر کدام ماها چقدر در قضاوت های متعدد روزانه، همه جوانب یک موضوع را می سنجیم، می کاویم و مراعات دقت و انصاف را می کنیم؟ فضای مجازی، در این مسیر، چقدر یاریگر ما، یا قتلگاه ایمان و انصاف است؟!
"وهل‌اتـیک نبؤا الخصم اذ تسوروا المحراب• اذ دخلوا علی داود ففزع منهم قالوا لاتخف خصمان بغی بعضنا علی بعض فاحکم بیننا بالحق... • ان هـذا اخی له تسع وتسعون نعجة ولی نعجة وحدة فقال اکفلنیها وعزنی فی الخطاب• قال لقد ظـلمک بسؤال نعجتک الی نعاجه وان کثیرا من الخلطـاء لیبغی بعضهم علی بعض الا الذین ءامنوا وعملوا الصـلحـت وقلیل ما هم...". (سوره صاد)