يكي از نخستين نمايش‌هاي موفق تراكم تحريك شده توسط ليزر اواخر سال گذشته ميلادي معرفي شد كه در آن دانشمندان از ليزر قوي براي توليد ذرات آبي ريز در هواي ملايم و مرطوب استفاده كردند.
ذرات آبي مزبور داراي قطر چند ميكرومتري بودند كه اين رقم 100 برابر كوچك‌تر از آن است كه بتوانند به عنوان قطرات كوچك باران ببارند.
با اين حال آزمايشات جديد نشان‌هنده توانايي متحول كردن ذرات از فاز گازي به فاز مايع از طريق تراكم هستند واين امر توليد قطرات بزرگ‌تر را آسان خواهد كرد. يافته‌‌هاي حاصل حاكي از آن است كه ليزر قادر به تحريك تشكيل ذرات ريز است.
اين تكنيك شامل تجزيه نوري (photodissociation) است كه در آن فوتون‌ها تركيبات جوي را در اتمسفر مي‌شكنند. اين فرايند منجر به توليد اكسيدهاي نيتروژن و ازون مي‌شود كه به تشكيل ذرات اسيد نيتريك ختم مي‌شود. اين امر ذرات مولكول‌هاي آب را براي خلق قطرات ريز اين مايع به هم پيوند مي‌دهد.
آگاهي از چگونگي تحريك رشد ذرات از اين طريق و همچنين اين كه چگونه شرايط جوي بر اين امر تاثير مي‌گذارد، مهم‌ترين پرسش‌هاي حاضر در اين حوزه است.
توليد باران در درجه اول نيازمند رشد ذرات آبي ريز به قطرات كوچك با اندازه لازم براي باريدن به عنوان قطرات باران است. اين امر بستگي به شرايط جوي به ويژه رطوبت نسبي دارد كه اين ذرات با آن برخورد مي‌كنند. خلق باران همچنين نيازمند توليد تراكم عددي متعادل و كافي ذرات ريز است. در نهايت اين تكنيك نيازمند فعال‌سازي حجم بزرگي از جو براي عملكرد ليزر با سرعت لازم است.
ژروم كاسپارين از دانشگاه ژنو معتقد است كه حداقل در اين مرحله بارگذاري كارآمد ابرها براي توليد باران غيرممكن است اما اين امر مسير جديدي را براي تحقيقات آتي در اين زمينه پيش‌روي محققان مي‌گذارد.