به گزارش مشرق، اسکیزوفرنی یک اختلال ذهنی جدی است که می تواند به طور قابل توجهی بر عملکرد ذهنی و سلامت کسانی که به آن مبتلا هستند، تاثیر بگذارد.
افراد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است صداهایی را بشنوند، یا احساسات آشفته داشته باشند و گاهی طوری صحبت می کنند که درک آن ها دشوار است.
با این حال، تعدادی از کارهایی وجود دارد که می توان آن ها را برای بهبود گفت وگو با فرد مبتلا به اسکیزوفرنی انجام داد.
تشخیص علائم اسکیزوفرنی :
پیش از این در مطلب کاملی از اسکیزوفرنی گفتیم که برخی نشانه ها نسبت به دیگر علائم بیشتر جلب توجه می کنند.
نشانه های اسکیزوفرنی می تواند شامل موارد زیر باشد:
سوءظن ترس غیر معمول و غیر عادی از جمله اینکه می گویند کسی می خواهد به ما صدمه بزند.
شواهدی از توهمات، یا تغییرات در تجربیات حسی برای مثال:دیدن، چشیدن، بو کشیدن، شنوایی یا احساس کردن چیزهایی که دیگران در همان زمان، مکان و در همان وضعیت، تجربه نمی کنند.
نوشتن و صحبت کردن سازمان دهی نشده واقعیت هایی که با یکدیگر ارتباط ندارند.
"علایم منفی" (به عنوان مثال، کاهش رفتار عادی و یا عملکرد ذهنی)مانند فقدان احساسات (نداشتن احساس لذت)، نداشتن ارتباط چشمی، نداشتن حالت چهره، رعایت نکردن بهداشت و یا کناره گیری اجتماعی وجود دارد.
تزیئنات غیر معمول، از جمله لباس های عجیب و غریب، رنگ های نامتناسب و غیره.
رفتار غیر عادی و سازماندهی نشده، از جمله قرار دادن بدن فرد در وضعیت بدنی عجیب و یا درگیر شدن بیش از حد در برخی حرکات مثل دکمه بستن و باز و بسته کردن زیپ.
چگونگی رفتار صحیح با فرد مبتلا به اسکیزوفرنی
نوع برخورد با بیماران اسکیزوفرنی می تواند تاثیر بسزایی در روند بهبود بیماریشان داشته باشد.
علایم را با اختلال شخصیت اسکیزوئید مقایسه کنید:
اختلال شخصیت اسکیزوئید بخشی از اختلالات اسکیزوفرنیک است؛ هر دو اختلالات با دشواری در بیان احساسات و یا ایجاد ارتباط اجتماعی مشخص می شوند. با این حال، تفاوت های قابل توجهی وجود دارد. فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید در تماس با واقعیت است و دچار توهم یا پارانویای مداوم نمی شود و الگوهای مکالمه آن ها عادی است. فرد مبتلا به اختلال شخصیت اسکیزوئید تمایل به تنهایی را نشان می دهد، تمایل کم و یا هیچ تمایل جنسی ندارد و ممکن است با نشانه های معمولی اجتماعی و تعاملات اشتباه گرفته شود.
اگر با یک فرد مبتلا به اسکیزوفرنی سر و کار دارید وحتی شخص علائم اسکیزوفرنی را نشان دهد فرض نکنید او مبتلا است.
قطعا نمی خواهید با تصمیم گیری در مورد فرد دچار اشتباه شوید که بیماری اسکیزوفرنی را دارد یا خیر. اگر مطمئن نیستید، سعی کنید از دوستان و خانواده فرد سوال کنید.
این کار را مودبانه انجام دهید، با گفتن چیزی مثل " من می خواهم مطمئن شوم که کار اشتباهی مرتکب نشوم؛ آیا فلان شخص یک اختلال ذهنی دارد، شاید اسکیزوفرنی ؟
یک دیدگاه همدلانه در نظر بگیرید :
هنگامی که در مورد علائم اسکیزوفرنی آگاهی پیدا کردید؛ نهایت تلاش خود را انجام دهید تا بتوانید فردی که از این اختلال ناتوان کننده رنج می برد، را درک کنید.
عامل کلیدی در روابط موفق در نظر گرفتن دیدگاه فرد، همدلی یا همدلی شناختی است، زیرا به فرد کمک می کند که کم تر مورد قضاوت قرار بگیرد و صبور باشد.
اگر چه ممکن است تصور برخی افراد از علائم اسکیزوفرنی دشوار باشد، اما می توانید تصور کنید که چه چیزی ممکن است خارج از کنترل ذهن باشد.
به شخص مبتلا کمک کنید بیماری خود را بپذیرد :
بهتر است اطلاعات مربوط به بیماری را با حوصله و در زمان لازم به بیمار منتقل کنید ، با کم شدن و قطع افکار هذیانی، بیمار قادر به فراگیری آموزش های مورد نیاز است.
در شخص بیمار امیدواری ایجاد کنید.
برای اینکه بیمار را به ادامه درمان امیدوار سازید، اثرات درمان، پاک شدن علایم بیماری و افزایش کارایی و بهبود روابط اجتماعی در پی درمان را یادآوری کنید.
با فرد دیگری که او را می شناسد صحبت کنید:
به یاد داشته باشید اگر او هنگام صحبت صدای شما را بشنود ممکن است مأیوس شود، بنابراین واضح و آرام آرام صحبت کنید.
از توهمات آگاه باشید :
در افراد مبتلا به اسکیزوفرنی توهمات از هر پنج نفر، در چهار نفر رخ می دهد، پس آگاه باشید که فرد ممکن است این موارد را در حالی که صحبت می کنید تجربه کند. مثلا این توهم برای فرد بیمار وجود دارد که شما یا همسایه و... در کار او تداخل ایجاد می کنید.
درکی از توهمات خاص داشته باشید تا بدانید چه اطلاعاتی را باید در این مکالمه فیلتر کنید. به یاد داشته باشید با کسی که صحبت می کنید ممکن است فکر کند یک شخص مشهور ، با اقتدار یا فراتر از قلمرو منطق عادی است.
بیمار را به ثبت علایم بیماری و عوارض دارویی تشویق نمایید :
به بیمار بگویید تا هر گونه تغییردر روحیه خود و علائم ناراحت کننده در صورت مصرف یک دارو را ثبت کند.
این توجه باعث می شود بیمار نسبت به بیماری خود آگاهی بیشتری به دست آورد و آن ها را با خانواده و پزشک معالج خود، در میان گذارد.
بیمار را تشویق به تنظیم برنامه نمایید :
برای تدوین واجرای یک برنامه سبک روزانه و منظم بیمار را تشویق کنید زیرا این کار سبب منظم شدن ساعات خواب و بیداری بیمار می شود و باعث می گردد تا بیمار در سایر فعالیت ها مانند خرید مایحتاج خانه، کارهای منزل، تنظیم اوقات فراغت و تفریح، مشارکت فعال تری داشته باشد.
بیمار را تشویق به مصرف منظم داروهایش کنید:
برای اینکه بیمار به مصرف منظم دارو روی آورد، آگاهی او را از بیماریش افزایش دهید و بیمار را به مصرف منظم داروها، تشویق کرده وبر چگونگی مصرف داروها توسط بیمار نظارت کنید.
سعی کنید تا زمان صحبت با او موافق باشید اما زیاد تعریف و تمجید نکنید:
هرگز طوری صحبت نکنید که انگار آن شخص آنجا نیست. او را طرد نکنید، حتی اگر یک توهم و هذیان مداوم دارد.
به طور معمول هنوز یک حس از آنچه در حال رخ دادن است وجود دارد که شامل آسیب ناشی از صحبت های شما است، حتی اگر فرد در اطراف نباشد.
اگر لازم است که با شخص دیگری در مورد او صحبت کنید، آن را به گونه ای بیان کنید که کسی نشنود یا خصوصی صحبت کنید.
رفتارهای مثبت را تقویت کنید:
بیمار را برای رفتارهای مثبت وی، هر چند هم کوچک تشویق کنید و در انجام کارهای دشوار با وی مشارکت داشته باشید.
با افرادی که فرد مبتلا را می شناسند رفتار او را بررسی کنید:
ممکن است چیزهای زیادی درباره نحوه صحبت با این فرد با پرسیدن از دوستان و خانواده یاد بگیرید.
چند سوال وجود دارد که ممکن است بخواهید از این افراد بپرسید، مانند:
آیا سابقه خصومت دارد؟
آیا تا به حال دستگیر شده است؟
آیا هذیان یا توهمات خاصی وجود دارد که من باید از آن آگاه باشم؟
آیا روش خاصی وجود دارد که من باید نسبت به هر شرایطی که فکر می کنید فرد از خود بروز می دهد، واکنش نشان دهم؟
یک برنامه پشتیبان داشته باشید:
بدانید چگونه اتاق را ترک کنید، اگر مکالمه بد یا احساس عدم امنیت داشته باشید، بهترین کاری که می توانید انجام دهید این است که قبل از هرچیزی فکر کنید که چگونه آرام آرام فرد را از خشم یا پارانویا به صحبت وادار کنید.
شاید کاری وجود داشته باشد که بتوانید انجام دهید تا فرد احساس راحتی کند.
به عنوان مثال، اگر او احساس می کند که دولت در مورد او جاسوسی می کند، پیشنهاد می دهد که پنجره ها را با فویل آلومینیوم بپوشانید، از او محافظت کنید.
به بیمار کمک کنید تا حضور اجتماعی بیابد :
به بیمار برای شرکت در فعالیت های تفریحی و اجتماعی مانند گردش در پارک نزدیک منزل، شرکت در جلسات مذهبی و اعیاد، شرکت در جلسات آموزشی مربوط به بیماری و شرکت در میهمانی های خانوادگی، کمک کنید.
آماده پذیرش چیزهای غیر معمول باشید :
حواستان را جمع کنید و واکنش نشان ندهید. فرد مبتلا به اسکیزوفرنی احتمالاً نسبت به فردی که اختلال ندارد، رفتار و صحبت متفاوتی می کند. از خنده، تمسخر و هرگونه استدلال و منطق معیوب او خودداری کنید. اگر احساس می کنید که به طور منطقی تهدید شده و یا صدمه ای جدید دیده اید، با پلیس تماس بگیرید.
آنها را به ادامه مصرف دارو تشویق کنید :
در افرادی که مبتلا به اسکیزوفرنی هستند ، معمول است که بخواهند از ادامه مصرف داروها اجتناب کنند. با این حال ، بسیار مهم است که مصرف دارو را ادامه دهند. اگر در مکالمه اشاره ای مبنی بر عدم مصرف دارو وجود دارد، می توانید:
پیشنهاد کنید قبل از تصمیم گیری جدی ابتدا توسط پزشک معاینه شوند.
یادآوری کنید که اگر اکنون احساس بهبود دارند ، ممکن است به دلیل مصرف دارو باشد، احساس بهتر مستلزم استفاده مداوم از این داروها می باشد.
از نگاه زیاد خودداری کنید :
اگر او پارانوئید شده و خاطرنشان کرد که شما علیه او توطئه می کنید، از تماس چشمی بیش از حد با او پرهیز کنید، زیرا این امر ممکن است پارانویا را افزایش دهد.
اگر او فکر می کند در حال نوشتن چیزهایی در مورد او هستید، در حالی که او را تماشا می کنید این کار را ادامه ندهید.
اگر فکر می کند دزدی می کنید، برای مدت طولانی از بودن در اتاق یا خانه خودداری کنید.
منبع:ایسکانیوز