به گزارش مشرق، میانگین سنی کشف بازیکنان مستعد در ایران چندین سال با معیارهای جهانی فاصله دارد. در کمتر کشوری می‌توان بازیکنانی را مشاهده کرد که در ۲۸، ۲۹ سالگی توسط تیم های بزرگ کشف می‌شوند و پا به تیم‌های شناخته شده می‌گذارند.
مهدی طارمی، لژیونر ایرانی شاغل در پورتو در ۲۹ سالگی توسط این تیم دیده شد. او مصداق بارزی بر این ادعاست که فوتبالیست‌های ایرانی با وجود داشتن استعداد ذاتی خیلی دیر می‌توانند توانمندی‌های خود را به نمایش بگذارند. در واقع به همین دلیل است که یکی از بهترین بازیکنان پورتو طی دو فصل اخیر، مانند سایر ستاره‌های این تیم به تیم بزرگی ترانسفر نشده است چرا که او یک سرمایه‌گذاری بلند مدت برای تیم‌های بزرگ نیست و با سال‌های پایانی فوتبالش فاصله زیادی ندارد.
به فوتبال ایران که نگاه می‌کنیم، با بی‌شمار بازیکن با شرایط مشابه روبرو می‌شویم. در فصل نقل و انتقالات تابستانی، چندین بازیکن با میانگین سنی ۲۹ سال توسط تیم‌های بزرگ لیگ برتر جذب شدند.
پرسپولیس به سراغ سعید صادقی ۲۹ ساله رفت، سپاهان مبلغ رضایت‌نامه محمد علی‌نژاد ۲۹ ساله را پرداخت، مس رفسنجان برای جذب رامتین سلیمان‌زاده ۳۳ ساله با آلومینیوم به توافق دست یافت. استقلال نیز سیدمحمد حسینی را با ۲۷ سال سن از هوادار جذب کرد.
این بازیکنان کیفیت بالایی از خود نشان داده بودند اما تا قبل از فصل گذشته نام آن‌ها کمتر توسط هواداران فوتبال شنیده شده بود و از این پس بیش از این‌ها درباره این فوتبالیست‌ها می‌شنویم.
امین قاسمی‌نژاد و علیرضا ابراهیمی دیگر بازیکنانی بودند که اواخر فوتبال خود توسط تیم‌های مدعی لیگ برتر دیده شدند و قبل از آن در هیچ تیم مدعی‌ای به میدان نرفته بودند.
وقتی به تیم ملی ایران نگاه می‌کنیم شاهد شرایط مشابه هستیم. در گذشته بازیکنان مختلفی بعد از ۳۰ سالگی اولین بازی ملی خود را انجام داده اند که این مساله حکایت از کشف دیرهنگام بازیکنان مستعد در ایران دارد؛ بازیکنانی که اگر در چرخه درست و استاندارد استعدادیابی و آموزش قرار گرفته بودند، بسیار زودتر دیده می‌شدند.
دانیال اسماعیلی‌فر در شرایطی اولین بازی خود را برای تیم ملی انجام داد که ۲۹ سالگی خود را سپری کرده بود. قاسم دهنوی در ۳۲ سالگی برای اولین بار برای تیم ملی ایران به میدان رفته است. عباس محمدی، دروازه‌بان سابق سپاهان و مس کرمان نیز در حوالی ۳۳ سالگی برای اولین بار درون دروازه تیم ملی قرار گرفت.
شاید امروز وضعیت نسبت به گذشته بهتر شده باشد. نگاهی به لژیونرهای اخیر فوتبال ایران نشان می‌دهد که بازیکنان زودتر از گذشته کشف و راهی تیم‌های اروپایی می‌شوند اما همچنان چرخه استعدادیابی، آموزش و رسیدن به آمادگی لازم به منظور حضور در تیم‌های بزرگ و مدعی، طولانی‌تر از استانداردهای جهانی است.