به گزارش خبرنگار ورزشی مشرق، این روزها شاهد فعالیت مجموعه ای ورزشی در شهر ری هستیم که با عنوان ویژه بانوان، متمایز از سایرین شده است. روی سر در آن نیز نامه "مهروز ساعی" به چشم می خورد که خواهر عضو شورای اسلامی شهر و قهرمان المپیک است. البته، وی که این سالن به نامش شده، در رقابت های آسیایی تکواندو به یک عنوان سومی دست یافته است.
در این بین، طبیعتا تلاش شده تا نام شخصی انتخاب شود که بتواند نماد و الگویی برای زنان آن منطقه و پایتخت باشد. همین نیز منجر به افزایش میزان اقبال عموم زنان به ورزش خواهد شد که هدف اصلی چنین قهرمان پروری و چهره سازی هایی است؛ اما پرسش اصلی این است که چه تحلیلی موجب می شود تا مهروز ساعی به چنین عنوانی برسد؟
به نظر می رسد باید تلاش داشت تا در این چهره سازی ها، به خصوص در رشته های مربوط به بانوان، از گزینه هایی استفاده کرد که دارای صبغه فرهنگی و ارزشی بیشتری باشند. در این میان نیز اجباری بر استفاده از نام و چهره بانوان ورزشکار نیست؛ بلکه می توان از نمادهای غیر ورزشی و زنانی استفاده کرد که دارای وجهه ای فرهنگی و ارزشی هستند.
اکنون این پرسش وجود دارد که سازمان ورزش شهرداری در این راستا، بر چه مبنایی عمل کرده است؟ اگر مدال آوری میزانی برای این نامگذاری باشد، زنانی هستند که به مراتب در درجه بالاتری هستند. در موارد ارزشی و فرهنگی نیز باید بررسی شود چه چیزی را در جدول این موارد قرار می دهیم. در حقیقت، چه چیزهایی را می توان در زمره موارد فرهنگی و ارزشی دانست که به مصداق هایی این چنین نیز رسید. نگاهی از منظر شهروندی نیز چندان مصداقی ندارد چرا که چنین مناطقی سرشار از رشادت ها و دلاوری های زنان و مردان در سال های انقلاب اسلامی و بعد از آن است.
این سالن با نام مهروز ساعی فعال است و این پرسش وجود دارد که نسبت وی با هادی ساعی (قهرمان المپیک و عضو شورای اسلامی شهر) نقشی در این میان نداشته است؟ این در حالی است که چنین توجهی به سایر زنان ورزشکار وجود ندارد.