به گزارش مشرق، محمد مظاهری؛ مجموعه‌دار و صاحب تابلوهای دزدیده شده احصایی به مهر گفت: دو تابلو از محمد احصایی در مجموعه‌ام داشتم که سال 88 آنها را به قیمت 250 میلیون تومان خریدم اما با توجه به قیمت‌گذاری جدید قیمت آنها به بیش از 600 هزار دلار رسیده بود.

وی افزود: جمعه شب که در منزل نبودیم فرد یا افرادی از پنجره به داخل خانه آمده و فقط تعدادی تابلوها را با خود برده‌اند که به جز این دو اثر، شش تابلوی دیگر که همه آنها نیز قیمت‌هایی حدود 10 تا 20 میلیون تومان داشتند به سرقت رفت.

وی در مورد اینکه تاکنون چه اقداماتی در قبال این سرقت انجام شده‌است؛‌ توضیح داد: در آگاهی جماران تشکیل پرونده داده‌ایم و ماموران آگاهی برای انگشت‌نگاری آمدند ولی متاسفانه روسای آگاهی خیال می‌کنند که در مورد قیمت و ارزش این تابلوها دروغ می‌گویم و غلو می‌کنم!

مظاهری در مورد مشخصات این دو تابلو توضیح داد: تابلوی به سرقت رفته اول با عنوان محبت، مربوط به سال 1383 است که امضای احصایی 83 در حاشیه پایین آن به چشم می‌خورد. تابلوی محبت در چهار لت (تکه) کشیده شده که ابعاد هر لت 89 در 89 سانتی‌متر و ابعاد کلی تابلو 180 در 180 سانتی‌متر است. این تابلو با تکنیک ترکیب مواد روی بوم به اجرا درآمده است. تابلوی به سرقت رفته دیگر از مجموعه معروف این هنرمند تحت عنوان ذکر تصویری الله است و سماع نام دارد. سال اجرای این اثر 1992 است و ابعاد کلی آن 86 در 86 سانتی‌متر.

وی گفت: از نکات مهم در مورد این دو تابلو آن است که هر دو دارای برگه اصالت اثر (Certificate of Authenticity) هستند.

پای سرقت هنر به ایران هم باز شد

طی سال‌های گذشته اخبار زیادی از سرقت شاهکارهای هنری در رسانه‌های جهان منتشر می‌شد؛ از ناپدید شدن تابلوی مونالیزا در موزه لوور گرفته تا عملیات مسلحانه‌ای که به سرقت تابلوی جیغ مونش از موزه اسلو منجر شد.

در ایران نیز سابقه سرقت آثار هنری وجود دارد. از زمانی که موزه‌ها به‌عنوان محلی برای نگهداری و نمایش آثار هنری و تاریخی گرانبها در سراسر دنیا دایر شد، سرقت از این گنجینه‌ها نیز در ذهن عده‌ای شکل گرفت. این سرقت‌ها که بیشتر از سوی افراد حرفه‌ای صورت می‌گیرد، با انگیزه‌های مادی و سیاسی متفاوتی انجام می‌شود. از آن سو، موزه‌داران همیشه برای جلوگیری از سرقت آثارشان، به تقویت سیستم‌های امنیتی و حفاظتی اقدام می‌کنند. این در حالی است که سارقان نیز به شیوه‌های نوین و پیشرفته از همه این کانال‌های امنیتی عبور می‌کنند و با سرقت یک یا چند اثر هنری، یک بمب خبری در جهان منفجر می‌کنند.

با نگاهی گذرا به آثار هنری سرقت شده مشهور جهان در موزه‌های معتبر، همچون لبخند ژکوند لئوناردو داوینچی سال 1911، مشهورترین اثر ژان و هوبرت وان در قرن 15، تابلوی مشهور گوستاو کلیمت، تابلوی کنسرت اثر یوهان ورمر در سال 1990، تابلوی تخم‌مرغ اثر کارل فابرژه و... می‌توان به اهمیت موضوع در ضربه‌پذیری آثار شاخص هنری در جهان پی برد.

اما بدون شک چنین پدیده‌ای تنها منحصر به کشورهای پیشرفته یا آثار افراد مشهور نیست، در سایر کشورها نیز سارقان با توجه به ضعف سیستم‌های امنیتی از این مساله سوءاستفاده کرده و کار خود را پیش می‌برند.

در کشور ما نیز اتفاق‌هایی از این دست تاکنون به کرات رخ داده که سرقت 15 سکه نقره و طلا از معتبرترین موزه ایران ـ موزه ملی ـ در سال 1370 از آن جمله است. همچنین می‌توان دزدیده شدن 21 اثر دیگر از موزه آبگینه و سفالینه و سرقت یک قرآن خطی از موزه پارس شیراز در سال 1381 را به آمار دیگر سرقت‌های موزه‌های ایران اضافه کرد. همچنین سارقان به موزه‌های کاخ نیاوران، کاخ صاحبقرانیه، موزه رضا عباسی و... نیز سرک کشیده‌اند و با استفاده از ضعف سیستم امنیتی دستبرد زده‌اند.

بدون شک بیش از آن که به سرقت بردن یک اثر هنری دشوار باشد، فروش آن سخت است، چرا که با توجه به ارزش میلیونی و میلیاردی آنها و همچنین برملا شدن موضوع این سرقت، کمتر فرد یا مجموعه‌داری حاضر است آنها را خریداری کند. کارشناسان یکی از انگیزه‌های سارقان را علاوه‌ بر انتفاع شخصی و مسائل سیاسی، علاقه‌مندی آنها به آثار مسروقه ذکر کرده‌اند و به این نکته نیز اشاره کرده‌اند که برخی حاضرند به هر بهایی تملک یک شئ یا اثر هنری را به دست آورند و آن را در اختیار بگیرند.

با وجود تمام این موارد، سرقت و ناپدید شدن یک اثر تاریخی، هنری و فرهنگی که جنبه ملی دارد زیان‌های غیرقابل جبرانی بر پیکره تمدن یک کشور وارد می‌سازد، گرچه نمی‌توان به صورت مطلق، سرقت‌ها را متوقف یا به صفر رساند، اما نیاز به مجهز شدن روش‌های امنیتی و حفاظتی از آثار با ارزش تاریخی و هنری بیش از بیش در کشورمان محسوس است.