به گزارش مشرق، تیم‌های آمریکا و ایران در آخرین بازی خود در دور گروهی جام جهانی ۲۰۲۲، امشب از ساعت ۲۲:۳۰ دقیقه به مصاف هم می‌روند؛ دیداری هیجان‌انگیز و حساس که یادآور بازی مشهور دو تیم در جام جهانی ۹۸ فرانسه است. در آستانه این دیدار وال‌استریت‌ژورنال در گزارشی به موضوعی پرداخته که کمتر کسی درباره آن مطلب منتشر کرده است؛ نقش پایگاه نیروی هوایی آمریکا در قطر در بازی تیم ملی فوتبال این کشور در جام جهانی.
مسئولیت دنیل بِر، سرگرد نیروی هوایی آمریکا در اینجا، عمدتا پشت میزنشینی، نامه‌نگاری و تلفن زدن است. اما از زمانی که به قطر اعزام شده، مشتاقانه به‌دنبال دو اتفاق بوده است؛ یکی کاهش دمای هوا و دیگری رسیدن تیم ملی فوتبال مردان آمریکا به دوحه.
آمریکایی‌ها در دیدار برابر انگلیس به هیچ عنوان دست و پا بسته نبوده و هرچند به تساوی بدون گل رضایت دادند، اما پیش‌بینی‌ها درباره از پیش بازنده بودنشان را وارونه کردند. البته در این بازی، آنها گرچه در تمامی پست‌ها، نسبت به انگلیسی‌ها مهره‌های ضعیف‌تری در اختیار داشتند اما دست کم یک مزیت چشمگیر را به وضوح حس می‌کردند: هزاران هوادار دوآتشه مستقر در قطر که از قضا پرسنل نظامی پایگاه نیروی هوایی آمریکا در دوحه هستند!
سرگرد بِر گفته است «اینجا مثل حیوانات محبوس در قفسیم و منتظر اشاره‌ایم که بترکانیم!»
سرگرد دنیل بِر و سرگروهبان کریس مورین
نظامیان زن و مرد آمریکایی، حتی پیش از تساوی تیم ملی کشورشان برابر ولز در بازی افتتاحیه، دیداری مختصر با این تیم داشتند. حدود یک هزار نفر از آنها، در نخستین تمرین تیم آمریکا در قطر حاضر شدند. این فعالیت دقیقا مصداق یک عملیات فوق‌محرمانه نبود اما آنها حق عکس گرفتن نداشتند و دلیل آن هم تا اندازه‌ای این بود که نظامیان آمریکایی دسترسی انحصاری به تمرین‌هایی را داشتند که در جریان آن، شاگردان گرگ برهالتر، تاکتیک‌های پیشرفته خود را تمرین می‌کردند!
بِر که پیش از اعزام به قطر، به عنوان روان‌درمانگر یک زوج فعالیت می‌کرد، در جلسات تمرینی تیم آمریکا از اصول روانشناسی دخیل در تمرینات و نحوه طراحی این اصول برای بهبود پیوند و اتحاد بین تیم، به طور انحصاری یادداشت‌برداری کرد. او همچنین گفته است که بسیاری از همقطارانش در پایگاه آمریکا در این امارت کوچک خلیج فارس، از بازگشت تیم ملی آمریکا به جام جهانی پس از هشت سال، در پوست خودشان نمی‌گنجیدند.
سرهنگ برندون سوکورا، رفته رفته به این فکر افتاده که آیا اعزام او و سربازانش به قطر، به طور هدفمند با تقویم بین‌المللی فوتبال صورت گرفته است؟ البته اگر اینطور هم باشد، از نظر او مشکلی ندارد زیرا او پیش از قطر، در انگلیس بود و در چندین بازی تیم ملی فوتبال زنان آمریکا در جام جهانی ۲۰۱۹ فرانسه حضور پیدا کرد.
سوکورا هم که در تمرین تیم ملی آمریکا در دوحه حاضر شده بود، بر این باور است که حضور نظامی آمریکا(در قطر)، به تیم ملی کشورش کمک خواهد کرد تا به‌رغم فرسنگ‌ها دور بودن از خاک آمریکا، از مزیتی که به اصطلاح «بازی کردن در خانه» خوانده شده، بهره ببرد. سوکورا این اعتقاد را دارد چون خودش به شخصه چنین حسی را تجربه کرده است. او که برای تیم فوتبال آکادمی نیروهای هوایی آمریکا بازی می‌کرد، متوجه موضوع عجیبی شده بود: برخی از بازی‌های خارج از خانه این تیم، گویی در خانه برگزار می‌شد و به نوعی شبیه به برخورداری از امتیاز میزبانی بود!
در حالی که حضور تیم ملی فوتبال آمریکا در قطر، تجربه نظامیان پایگاه آمریکا در دوحه را شکل می‌دهد، نکته جالب‌تر این است که معکوس این عبارت هم دراین‌باره صدق می‌کند زیرا یکی از بهترین بازیکنان تیم ملی فوتبال مردان آمریکا، تنها و تنها به‌خاطر ارتش این کشور در تیم آمریکا حضور دارد.
۱۶ سال پیش زمانی که جام جهانی در آلمان بود، برهالتر که هنوز برای تیم ملی آمریکا بازی می‌کرد، به همراه هم‌تیمی‌هایش در پایگاه هوایی «رمشتاین» توقف کردند و تا همین امروز، یکی از بخش‌های خاص آن تجربه، همچنان خودنمایی می‌کند: ملاقات با پسری نوجوان با گونه‌های برجسته و تپل که از عکس گرفتن با بازیکنان تیم ملی، داشت پر درمی‌آورد؛ آن پسر کسی نبود جز «وِستون مک‌کِنی.»
مک‌کنی که والدینش هر دو نظامی بودند، پیش از حضور در خط هافبک تیم ملی آمریکا و باشگاه یوونتوس، فوتبال آمریکایی بازی می‌کرد. او گفته است که «تا پیش از اینکه به آلمان بروم، فوتبال آمریکایی همه چیزی بود که می‌شناختم!»
زمانی که او به آلمان رفت، فوتبال آمریکایی برای کودکی به سن او وجود نداشت و از این رو، مک‌کنی به نسخه اروپایی فوتبال روی آورد. وقتی که در ۹ سالگی به تگزاس برگشت، هر دو ورزش را همزمان ادامه داد تا زمانی که به یک نمونه «نادر ملی» بدل شد: پسربچه آمریکایی، فوتبال اروپایی را به آمریکایی ترجیح داد!
مک‌کنی در جریان تمرین تیم ملی آمریکا به هواداران حاضر گفت: به نمایندگی از شما، بهترین عملکردمان را در زمین به نمایش خواهیم گذاشت.
همه اینها برای سرگرد بِر، تجربه جدیدی است؛ او هرگز در یک تیم فوتبال حرفه‌ای نبوده اما شرح وظایف مخفی او کاملا مشخص است: «می‌خواهیم ورزشگاه را بترکانیم و نمی‌توانم برای این لحظه صبر کنم!»