به گزارش مشرق، از لکه های درخشان در شن و ماسه گرفته تا جواهرات به عنوان مواد معدنی شناخته می شوند و در همه جای سیاره ما پراکنده شده اند. طبق گفته انجمن زمین شناسی آمریکا، مواد معدنی به طور طبیعی عناصر یا ترکیباتی غیرآلی هستند، به این معنی که حاوی کربن نیستند. هر نوع ماده معدنی در ساختار داخلی خود نظم و ترکیب شیمیایی منحصر به فردی دارد. شکل بلورهای یک کانی و همچنین سایر خواص فیزیکی آن می تواند متفاوت باشد.

کمیاب ترین ماده معدنی روی زمین کیوتیت(kyawthuite) است. این کریستال در منطقه مگک میانمار یافت شده و پایگاه داده معدنی کالتک آن را به عنوان یک سنگ کوچک (۱.۶۱ قیراط) نارنجی توصیف می کند که انجمن بین المللی کانی شناسی رسماً در سال ۲۰۱۵ این سنگ به رسمیت شناخت. تنها یک نمونه از کیوتیت در سیاره ما یافت شده است.

با این حال، اطلاعات کمی در مورد کیوتیت وجود دارد، دومین ماده معدنی نادر موجود پینیت(painite) است که به صورت کریستال های شش ضلعی قرمز تیره ظاهر می شود (البته استثناهایی به رنگ صورتی وجود دارد). اگرچه پینیت اکنون راحت‌تر از گذشته یافت می‌شود، اما این ماده معدنی هنوز کمیاب است و ساختار شیمیایی، آن را به معمای علمی تبدیل می‌کند.

کوراندوم (قرمز) در یک نمونه کریستال پینیت از میانمار

به گفته جورج راسمن پروفسور کانی شناسی در کالتک، که از دهه ۱۹۸۰ روی پینیت تحقیق کرده و یک پایگاه داده گسترده دارد: در سال ۱۹۵۲، آرتور پین گردآورنده و فروشنده جواهرات، دو کریستال زرشکی را در میانمار به دست آورد. او فکر می‌کرد که این کریستال‌ها یاقوت‌هایی هستند که این منطقه به وجود آن شهرت دارد، اما او نمی‌دانست که سنگی بسیار کمیاب‌تر هستند.

نمونه دیگری از پینیت از میانمار در سال ۱۹۷۹ یافت شد و تا سال ۲۰۰۱، این سه کریستال تنها نمونه های شناخته شده در جهان بودند.