محققان اطلاعات بیش از 2500 نفر را در فرانسه و انگلیس بررسی کردند این افراد در دوران کودکیشان بین سالهای 1946 تا 1985 به دلیل سرطان تحت درمان بودند و حداقل 20 سال پس از انجام معالجاتی که داشتند بیشتر زنده ماندند.
این تحقیقات نشان داد: 6.6 درصد از این افراد که در کودکی خود از پرتودرمانی استفاده کرده بودند در 45 سالگی مبتلا به دیابت شدند در حالی که میزان ابتلا در افرادی که از این شیوه درمانی استفاده نکرده بودند، 2.3 درصد بود.
محققان چگونگی استفاده از پرتودرمانی را در این بیماران بررسی کردند و متوجه شدند افرادی که انتهای لوزالمعده شان در معرض پرتوافکنی بوده بیشتر به دیابت مبتلا شده‌اند. اما تماس پرتوها با سایر قسمتهای لوزالمعده در خطر ابتلا به دیابت تاثیری نداشت.
محققان گفتند: این تفاوت می‌تواند به دلیل این واقعیت باشد که انتهای لوزالمعده دارای نوعی سلول است که در تولید انسولین نقش ایفاء می‌کند.
علاوه بر این مشخص شد: افرادی که انتهای لوزالمعده شان بیشتر در معرض پرتوافکنی بوده در مقایسه با افرادی که از پرتو درمانی استفاده نکرده‌اند، تقریباً 13 برابر بیشتر در طول 20 سال به دیابت مبتلا شدند.
نوع سرطان هم در خطر دیابت تاثیر داشت تقریباً 15 درصد از بیمارانی که به دلیل سرطان کلیه تحت درمان بودند، در 45 سالگی به دیابت مبتلا شدند در حالی که به طور متوسط 3 درصد از بیمارانی که به سایر انواع سرطانها مثل سرطان لنفوم مبتلا بودند به این بیماری دچار شدند.
پرتودرمانی برای درمان سرطان کلیه، اغلب روی وریدهای شکمی انجام می‌شود که احتمال تماس انتهای لوزالمعده با پرتوها در این شیوه درمانی بیشتر است.
فلورنت دواتایر، عضو مرکز اپیدمولوژی و سلامت عمومی انستیتو ملی تحقیقات پزشکی و سلامت در فرانسه گفت: در هنگام پرتودرمانی بخصوص در کودکان باید لوزالمعده به عنوان عضوی مهم تلقی شود.
این تحقیقات رابطه‌ای بین پرتودرمانی در دوران کودکی و ابتلا به دیابت در سنسن بالاتر پیدا کرد اما یک رابطه علت و معلولی را اثبات نکرد.