به گزارش مشرق، علیرضا کمیلی، کارشناس مسائل جهان اسلام و دبیر اتحادیه امت واحده در کانال تلگرامی خود یادداشتی را با عنوان خطری بنام حضور رژیم در آسیای میانه منتشر کرد:
درست است که رژیم صهیونیستی با هدف تحت فشار قرار دادن ایران و تبدیل شدن به پشتوانه و برند علمی، اقتصادی و امنیتی این کشورها و شاید تشکیل «جبهه رژیم» پا به میدان گذاشته است و نقش آمریکا در این مساله غیرقابل انکار است ولی اشتباه نکنیم!
حضور اسرائیل در این مناطق، مخالف منافع و خواست روسیه هم نیست.
بله!
روسیه حالا بخاطر جنگ اوکراین مجبور است از تبختر سابق خود با ما دست بردارد ولی روابط روسیه و رژیم کاملا روشن و مناسب است و شاید بدبینانه حتی بتوان توسعه رژیم در این مناطق را ابزاری برای فشار روسیه بر ما نیز تصور کرد!
از طرفی، در میان دو نگاه رایج دوستان رژیم یا دشمنان او، مدل ترکیه ای اماراتی که مبتنی بر جمع دوستی با رژیم و دشمنان او یعنی ایران و فلسطین و... است در این مناطق که بدنه مسلمان آن مانند سایر کشورها ضدصهیونیست هستند، مانند ویروسی در حال ترویج است و ایران هراسی مبتنی بر امنیت، مذهب یا قومیت نیز بطور همزمان بشدت فعال است لذا توسعه حضور رژیم در ذیل یک برنامه رسانه ای و البته با عنایت به خفقان حاکم بر این دیکتاتوری ها در حال رشد است.
سم مهلک این جریان می توانست و می تواند آزادی سیاسی جریان فکری اسلامگرا باشد.
چیزی که بدلایل مذکور، نسبت به تقویت آن کم توجهی کردیم ولی جای جبرانش هست!
البته یادمان نرود که ارتباط کشور قدرتمندی مثل ترکیه با رژیم کاملا متفاوت از کشورهای کوچک و ضعیف آسیای میانه و قفقاز است چرا که ترکیه مجبور به تبعیت محض از سیاست های رژیم نیست و چنانچه می بینیم دست حماس را نیز در کشور خود باز گذاشته است ولی اینها ضعیف تر از رژیم هستند و چه بسا مجبور به تبعیت از او!
سیاست خارجی بدون کنشگری فعال، بی نتیجه است و آنگاه که شما به هر دلیل، سیاست سکوت و بی تحرکی را در پیش بگیری، نتیجه همین خواهد شد که امروز در آسیای میانه و قفقاز شاهد آن هستیم که حتی از تمسخر مقامات ارشد ما در تلویزیون و مطبوعات شان هم ابایی ندارند!
اما فرصت ها در این مناطق اندک نیست چرا که اولا دیکتاتوری بر خلاف ظاهر متصلب و بسته اش پر از شکاف است چرا که استعدادها و ظرفیت ها بدون امکان رشد باقی می مانند و گفتگوی ملی بر سر مسائل کشور وجود ندارد لذا هر مساله ای می تواند به یک بحران در این کشورها بدل شود و ثانیا ریشه های فرهنگی مشترک ما یک فرصت جدی برای ماست.
حالا که سیاست محافظه کارانه ما، حقیقت همراهی این دیکتاتورها با ما را معلوم کرده، بهتر است به گزینه های دیگری در تعاملات دوجانبه فکر کنیم. بر این باورم که سیاست ما در این چهار دهه علاوه بر روسیه به نفع آمریکا نیز بوده است! بر دلسوزان موثر کشور است که بدون مسامحه درباره عملکرد گذشته مان بیاندیشند و فرصت های گسترده موجود در این مناطق را بیش از این تبدیل به تهدید نکنند! حالا که دشمن به شرق ایران متوجه شده، شایسته است که نخبگان انقلابی نیز از ناآشنایی فاصله بگیرند.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.