به گزارش مشرق، جعفرعلیان‌نژادی یادداشتی را در کانال خود در ایتا با عنوان در نکوهش گِردنویسی؛ منتشر کرد که به شرح زیر است:
بخش قابل ملاحظه‌ای از عناصر دست به قلم و موثر اصلاح‌طلب از مکلّا گرفته تا معمّم، یادگرفته یا عادت کرده‌اند که در قلم و گفتار نیش‌دار و گوشه‌زن باشند و در رفتار گِرد و جذاب جلوه کنند.
همه ما کم‌وبیش به تفاوت رفتار این طیف با شکل گفتار و نوشتارشان، واقفیم و در بسیاری از برخوردهایمان این تفاوت منش را مشاهده کرده‌ایم. در گفتار و نوشتار، تند و تیز و گوشه‌زن ظاهر می‌شوند، اما در رفتار بسیار خود را جذاب و روادار نشان می‌دهند.
در این نوشتار کوتاه، قصد نقد چنین تفاوتی را ندارم و قضاوت در خصوص این شکل از کنش‌گری را بر عهده مخاطب می‌گذارم، اما می‌خواهم به نکته‌ای اشاره نمایم. بخش قابل توجهی از جامعه دست به قلم و تبیین‌گر انقلابی، در جایی که توجیه ندارد، ترجیح می‌دهند، گِردنویس شوند.
از وصف‌های کلی در نقد فلان نویسنده نقطه‌زن و بعضاً هتاک اصلاح‌طلب استفاده می‌کنند. گمان می‌کنند، ضمیر مرجع خود را خواهد یافت و ذهن مخاطب را پرسوال باقی می‌گذارند. بخشی گمان می‌کنند، اگر نقطه‌ای نقد کنند، از حمایت کافی برخوردار نبوده و سپری در برابر هجوم بی‌امان جریان مقابل نخواهند داشت.
بخشی دیگر نقد را مساوی با تخریب دانسته و به اشتباه خود را گرفتار برخی ملاحظات نابجای اخلاقی می‌نمایند. برخی دیگر به هر شکل ممکن از قرارگرفتن در یک موضع مشخص، فرار کرده و خود را فراجناحی تصور می‌کنند.
قصد نگارنده، توصیه به تندنویسی بی‌منطق و عصبانی‌گویی نیست. می‌خواهد بگوید، در جایی که لازم است، خودداری و پرهیز از نقدنقطه‌ای، مصداق نقض غرض تبیینی است. باید این اطمینان را به خود و جامعه دست به قلم تبیینی بدهیم که بدون قرارگرفتن در موضع مشخص و نقدنقطه‌ای نمی‌توان انتظار تأثیر اجتماعی داشت.
مردم حرف محکم را واقعی‌تر از سست‌نویسی، ملاحظه‌کاری، همه‌راضی‌خواهی و گردنویسی می‌دانند. چنین پذیرش عمومی، دلیل ساده‌ای دارد و آن اینکه در زدن حرف حق و راست نباید متزلزل بود. حرف محکم، انرژی دارد، حس دارد، ملموس است.
*بازنشر مطالب شبکه‌های اجتماعی به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان از فضای این شبکه‌ها منتشر می‌شود.