به گزارش مشرق، روزنامه کیهان در ستون خبر ویژه خود نوشت:
خواجه‌پور، داماد خانواده نمازی‌ها که به همراه همسرش شرکت آتیه بهار را تاسیس کرد، سال ۱۳۸۸ و در جریان فتنه سبز، بازداشت و به ۵ سال حبس محکوم شد و پس از پایان دوره محکومیت به اتریش رفت. وی در پاسخ این سؤال سایت جماران که «برای کشوری مانند ایران که در حال تحمل تحریم‌های ایالات متحده است حضور در چنین بلوکی چه فایده ملموس و عینی دارد؟»، گفت: درست است که با وجود تحریم‌های آمریکا، استفاده از مزیت‌های گروه‌هایی مثل سازمان همکاری شانگهای و بریکس محدود خواهد بود، ولی عضویت ایران در این نوع پیمان‌ها به نفع پرستیژ ایران در روابط بین‌المللی است. به عبارتی، قدرت نرم ایران را در صحنه جهانی تقویت می‌کند. علاوه‌بر آن ساختاری نهادینه را در اختیار ایران قرار می‌دهد که در آن با ابتکار عمل قسمتی از نیازهای تجاری، سرمایه‌ای و فناوری کشور را در همکاری‌های دوجانبه و چند جانبه پوشش دهد.
در شرایطی که قریب به ۴۰ کشور با این ویژگی که تحت تحریم ایالات متحده و فشارهای اقتصادی بین‌المللی نیستند در لیست انتظار برای پیوستن به بریکس بودند چرا دو کشور مهم چین و روسیه در این بلوک موافقت خود را با پیوستن ایران در این مقطع اعلام کردند؟ خواجه‌پور در پاسخ این سؤال می‌گوید: انگیزه‌های چین و روسیه در شرایط ژئوپلیتیک فعلی مسلما فرااقتصادی هستند و انگیزه محوری آنها تقویت ائتلاف بین‌المللی در تقابل با آمریکا است.
علاوه‌بر آن یک انگیزه اصلی در گسترش بریکس کنترل بازارهای انرژی دنیا است. از آن زاویه، اهمیت عضویت عربستان، ایران و امارات آشکار می‌شود. بریکس پنج عضو فقط ۲۰% تولید انرژی جهانی را در اختیار دارد، ولی با اعضای جدید این رقم به ۴۲% افزایش خواهد یافت. این را هم یادآور بشوم که اگر منابع گاز و نفت را باهم در نظر بگیریم، ایران دارای بالاترین سطح منابع هیدروکربن دنیا است. داشتن این منابع در داخل بریکس بسیار ارزشمند است.
دلیل سوم اینکه ایران در مقایسه با سایر متقاضیان جذاب است، موقعیت ژئواستراتژیک ایران در مسیرهای ترانزیت بین‌المللی است که جایگاه ویژه‌ای در تمام معادلات تجاری و انرژی جهانی پیدا کرده است. فقط کافی است یک نگاه به کریدورهای ترانزیتی بیندازید تا ببینید، ایران از چه جایگاهی می‌تواند برخوردار باشد.
وی اضافه کرد: دلیل اصلی بی‌اعتمادی به آمریکا در صحنه جهانی، سوءاستفاده آمریکا از تحریم‌های مالی و بانکی در روابط بین‌الملل است. تسلط بر تراکنش‌های دلاری جهان این امکان را به آمریکا داده که از این طریق بر همه نقل و انتقالات مالی جهان فشار بگذارد و با زور به اهداف سیاسی خود برسد.