سرویس ورزش مشرق- اینکه فدراسیون دوومیدانی دچار یک بحران جدی است، شکی وجود ندارد. بخش عمده ای از آن نیز به مدیران کنونی که عهده دار سرپرستی فدراسیون هستند، ربطی ندارد و میراثی باقیمانده از سال ها مدیریت فشل و ناتوان گذشته است. ورزشکارسالاری که دامنه دار بوده و هر روز نیز ابعاد جدیدی به خود گرفته و تا کنون نیز درمان نشده است. در واقع، ویروسی این فدراسیون را در برگرفته که در گذر زمان، نهادینه شده و امروز هم به وضوح دیده می شود.
بیشتر بخوانید:
قهرمان جام های درپیت و بی نام!
بار دیگر ورزشکارسالاری در ورزش؟
ما زیر بهمن مانده ایم؛ آقای رئیس!
در این بین، عدم امکان اعزام فرزانه فصیحی به مسابقات جهانی نیز خبرساز شد و فدراسیون را مورد انتقاد گسترده قرار داد. اینکه یک ورزشکار بتواند به مسابقات رسمی اعزام شود (بدون توجه به چند و چون ماجرا)، وظیفه ذاتی هر فدراسیونی است. اتفاقی که در مورد اخیر رخ نداده و جای تعجب نیز دارد. به نظر می رسد بایستی نهادهای بالادستی ورزش به این ماجراها ورود جدی تری داشته باشند تا نه تنها با عامل یا عوامل روی دادنش برخورد شود که مانع تکرارش نیز شوند.
در کنار این اهمال فدراسیون که قابل بررسی است، واقعا این اعزام چه سود و نصیبی برای دوومیدانی کشور دارد؟ فرزانه فصیحی نیز که بیشتر یک دونده رسانه ای و فجازی است، بیش از آن که در میدان موفق باشد، در تبلیغ موفق بوده. نتیجه حضور او در المپیک توکیو و بازیهای آسیایی هانگژو چه بوده الا شکست؟ کسب عناوینی در مسابقات درجه چندم، اتفاقی است که برای وی رخ داده که عملا هیچ است و وقت تلفی. به نظر می رسد اعزام کنونی هم تکرار همان مسیر توریستی است که عایدی نداشته و همان بهتر که صورت نگرفته ...