به گزارش مشرق، این روزها برخی منابع پزشکی و درمانی در سرتاسر دنیا، نسبت به وقوع پاندمی جدید و لزوم آمادگی همگانی در مواجه با آن هشدار می دهند. ستون‌های پیشگیری، آمادگی و واکنش موثر همه‌گیری به خوبی شناخته شده‌اند: دانش و فن‌آوری مرتبط باید آشکارا به اشتراک گذاشته شود و متعاقبا واکسن‌ها، آزمایش‌ها و درمان‌ها باید به طور گسترده تولید شوند. یک توافق جهانی همه گیر می تواند تضمین کند که این شرایط در صورت وقوع پاندمی بعدی( پس ازکوید -۱۹) برآورده شود اما اکنون نشانه ای از این توافق و هم افزایی وجود ندارد.
تدروس آدهانوم گبریسوس، مدیر کل سازمان بهداشت جهانی در اوایل سال جاری هشدار داد: «تاریخ به ما می‌آموزد که همه‌گیری بعدی در راه است، اما فقط زمان دقیق آن مشخص نیست». به همین دلیل بسیار حیاتی است که دولت های جهان کار خود را برای مذاکره در مورد یک توافق در مورد پیشگیری، آمادگی و واکنش همه گیر با موفقیت به پایان برسانند. مذاکره کنندگان در تازه ترین نشست سازمان بهداشت جهانی نتوانستند به این هدف مهم دست پیدا کنند. زیاده خواهی آمریکا و برخی کشورهای اروپایی ونگاه تجاری و کاسبکارانه آنها در قبال هرگونه پاندمی جدید، منجر به عدم شکل گیری این اجماع و توافق جهانی شده است. این مسئله خود را در دوران شیوع کوید-۱۹ نیز نشان داد و گویا همچنان ادامه دارد.
کشورهای عضو سازمان بهداشت جهانی می گویند بابت رفع موانع پیش رو در مسیر رسیدن به یک توافق عملیاتی و جمعی، به زمان بیشتری نیاز دارند، اما باید توجه داشته باشند که زمان در حال اتمام است.به نظر می رسد آنچه برخی کشورها را در این خصوص منفعل ساخته، معطوف به تشخیص و تحلیل عمق یک فاجعه بالقوه ( مانند شیوع ویروس کوید-۱۹ ) است. ما معتقدیم که اگر دولت‌ها درس‌های همه‌گیری کووید-۱۹ را درونی کنند، می‌توان به توافقی رسید که از جهان محافظت کند. اما برخی در تشخیص این موضوع کند و منفعلانه عمل می کنند. نسخه‌های پیشنهادی غرب، تضمین نمی‌کنند که پاسخ به همه‌گیری بعدی قوی‌تر از پاسخ به COVID-۱۹ باشد؛ زیرا همان گونه که اشاره شد، نگاه تجاری و اقتصادی در آن نسبت به نگاه حقوق بشری و جهانی ارجحیت پردا کرده است.
تاکنون، مذاکرات با شکاف بین شمال -جنوب مواجه شده، همان شکافی که مانع از واکنش موثر جهانی در مواجهه عمومی و بین المللی با شیوع COVID-۱۹ شد. کشورهای با درآمد کم و متوسط به نیاز به تعهدات الزام آور برای اطمینان از تولید و توزیع گسترده فناوری های پزشکی در قبال پاندمی بعدی دارند. اما آنها با مخالفت برخی از کشورهای ثروتمند در این زمینه مواجه شده‌اند: کشورهایی که کمبود محصولات بهداشتی و درمانی از جمله واکسن درکشورهای دیگر را فرصت و ابزاری برای سلطه گری و امتیازگیری خود تلقی می کنند. بنابراین، اصلی ترین راهکار در مواجهه جمعی با هرگونه پاندمی جدید، مهار کشورهای تکرو و در راس آنها ایالات متحده آمریکاست. بازیگران غربی باید به این نتیجه عینی و ملموس برسند که اصرار آنها بر محروم ساختن دیگران از توزیع ابزارهای پیشگیری و درمان، هزینه ای سخت و جمعی را برای این بازیگران سلطه گر به همراه خواهد داشت.