به گزارش مشرق، اعتراضات دانشجویی در آمریکا بیش از آنچه به نظر می‌رسد مهم است. اهمیت آن را اسرائیلی‌ها بیش از دیگران درک می‌کنند و خوب میدانند که ممکن است مثل یک گلوله برفی، هر چه بیشتر بغلتد، بزرگتر و بزرگتر شود.
ماجرا از اواسط آوریل آغاز شد. زمانی که دانشجویانی که جنگ اسرائیل در نوار غزه را محکوم کردند، در محوطه دانشگاه کلمبیا در نیویورک دست به تحصن زدند و آتش اعتراضات دانشجویی به اسرائیل را در کشورشان شعله‌ور کردند. با مداخله نیروهای پلیس و دستگیری ده‌ها دانشجو، خشم و عصبانیت گسترش یافت و تظاهرات به ده‌ها دانشگاه آمریکایی از جمله هاروارد، جرج واشنگتن، نیویورک، ییل، موسسه فناوری ماساچوست، و کارولینای شمالی سرایت کرد.
این پدیده بی‌سابقه علیه اسرائیل در آمریکا، تل‌آویو را بشدت نگران کرده است. از جمله خواسته‌های جنبش اعتراضی دانشجویی در آمریکا، پایان جنگ علیه نوار غزه، پایان دادن به کمک نظامی آمریکا به اسرائیل، لغو سرمایه‌گذاری دانشگاه‌ها در شرکت‌های تامین کننده سلاح برای اسرائیل و لغو مجازات دانشجویان و اساتید دانشگاهی معترض به جنگ است. مسئله وقتی بغرنج شد که این اعتراضات در چند ایالت آمریکا به دانشگاه‌های فرانسه، بریتانیا، آلمان، کانادا و هند هم گسترش یافت که همگی شاهد تظاهرات‌هایی در حمایت از دانشجویان آمریکایی و خواستار توقف جنگ غزه و تحریم شرکت‌هایی بود که اسرائیل را به سلاح تجهیز می‌کنند.
اخیرا یک روزنامه‌نگار اسرائیلی (شلوموویچ) در روزنامه هاآرتص نوشت که این اعتراضات «خیلی نگران‌کننده» شده است. او این اعتراضات را به اعتراضات دانشجویی آمریکا در اواخر دهه ۶۰ قرن بیستم تشبیه کرد که علیه جنگ در ویتنام شکل گرفت و در آن زمان سبب باخت حزب دموکرات در انتخابات شد. این خبرنگار اسرائیلی اشاره کرده که علاوه بر انتخابات ریاست جمهوری، انتخابات آتی آمریکا شامل انتخاب یک سوم اعضای کنگره هم می‌شود و این مسئله بشدت به وجهه حزب دموکرات ضربه خواهد زد.
اما از جمله دلایل نگرانی اسرائیل، نفس اعتراضات به اسرائیل در میان قشر جوان در آمریکاست. اگر جنگ ویتنام هم با چنین اعتراضاتی روبه‌رو شد و به همان موضوع جنگ محدود ماند و تمام شد، اکنون حتی اگر جنگ غزه هم تمام شود، موضوع اعتراض به اسرائیل تمام نخواهد شد. اکنون، این خودِ اسرائیل و جنبش صهیونیسم است که مورد نفرت قشر جوان و دانشجوی آمریکا واقع شده است که برخی از آنان مدیران آینده آمریکا خواهند بود. علاوه بر این، حجم و عمق اثرگذاری این قشر بر دیگر اقشار جامعه آمریکا و اروپا بسیار زیاد است. شاید صهیونیست‌ها بر خلاف در اختیار داشتن امپراتوری رسانه‌ای، تاکنون به این حد نزد بخشی از افکار عمومی آمریکا تخریب نشده بودند.
نگرانی دیگر اسرائیل، از دست دادن فضای دانشگاهی آمریکاست. دانی دیان سرکنسول پیشین اسرائیل در نیویورک و رئیس سازمان یاد واشیم می‌گوید، اسرائیل فضای دانشگاهی آمریکا را از دست داده و روایتی ضد اسرائیلی بر آن حاکم شده و آنان اسرائیل را یک پروژه استعماری شهرکسازی غیرقانونی میدانند. این تصور نزد دانشجویان و اساتید شیوع یافته و این برای اسرائیل خطر است.
هر چند اسرائیلی‌ها خودشان را دلداری می‌دهند که جنبش دانشجویی در آمریکا که علیه اسرائیل تظاهرات کرده، از جانب دشمنان اسرائیل تحریک شده یا آن را به حمایت از حماس یا به یهودستیزی تقلیل می‌دهند، اما نکته این است که تغییر و تحول در افکار عمومی دانشجویان آمریکا و اروپا در قبال ماهیت اسرائیل، دیگر به قبل هفتم اکتبر باز نخواهد گشت و تابو اعتراض به دولت آمریکا به دلیل حمایت بی حد و حصر از اسرائیل شکسته و این امر موجی است که با گذر زمان بزرگتر هم خواهد شد.
خوب است اسرائیل واقعیت آمریکا را ببیند یا دست کم به حرف برخی اسرائیلی‌ها در آمریکا گوش فرا دهد از جمله «میخال راز» و «جای گراسمن» دو مدرس یهودی در دانشگاه‌های آمریکا که در روزنامه هاآرتص نوشتند، «ما نزدیک این جنبش اعتراضی هستیم. باید بگوییم که ما و دانشجویان [یهودی]در امان هستیم [یعنی کسی به دلیل یهودی بودنمان به ما کاری ندارد]بلکه اسرائیل است که در خطر است. امیدواریم که اسرائیل از تاریخ تظاهرات دانشجویی در آمریکا علیه جنگ‌ها درس بگیرد و به طور جدی درباره آینده اسرائیل بیندیشد... این پدیده، منعکس کننده تغییری ریشه‌ای در افکار جوانان آمریکاست».
گذشته از همه این امور، سران اسرائیل بهتر از دیگران میدانند که خشم کنونی در دانشگاه‌های آمریکا به چه معناست. آنها میدانند که این خشم از خودِ خودِ سیاست‌های اسرائیل است و ارتباطی با حماس یا یهودستیزی ندارد. مشکل در نسل‌کشی در غزه است و اینکه آمریکا با پول مردم آمریکا این نسل‌کشی را حمایت می‌کند. افکار عمومی در دانشگاه‌های آمریکا این را نمی‌پذیرد و در آینده نزدیک دولت را در حمایت از اسرائیل دچار مشکل خواهد کرد.