به گزارش مشرق، آنها رابطه مشابهی بین فعالیت بدنی و خطر ابتلاء به ALS در زنان که به بیماری لو گریگ نیز معروف است، پیدا نکردند.
دکتر «آندرس مایر واگ»، نویسنده این مطالعه از بیمارستان دانشگاه آکرشوس در نروژ، گفت: «یافته های متناقضی در مورد سطوح فعالیت بدنی، تناسب اندام و خطر ابتلاء به ALS وجود دارد. مطالعه ما نشان داد که برای مردان، داشتن یک سبک زندگی پرتحرک تر می‌تواند با کاهش خطر ابتلاء به ALS بیش از ۳۰ سال بعد مرتبط باشد.»
ALS یک بیماری عصبی است که سلول‌های عصبی مغز و نخاع را تحت تأثیر قرار می‌دهد. با گذشت زمان، افراد توانایی خود را برای خوردن، صحبت کردن، حرکت و حتی نفس کشیدن از دست می‌دهند. تاکنون هیچ درمانی برای این بیماری وجود ندارد.
مطالعه جدید شامل بیش از ۳۷۳۰۰۰ نفر در نروژ (میانگین سنی ۴۱ سال) بود. طی یک پیگیری که به طور متوسط ۲۷ سال طول کشید، ۵۰۴ نفر به ALS مبتلا شدند. از این تعداد ۵۹ درصد مرد بودند.
برای این مطالعه، شرکت کنندگان یک پرسشنامه در مورد سطح فعالیت بدنی خود تکمیل کردند. آنها فعالیت خود را در یکی از چهار دسته فهرست کردند: کم تحرکی؛ حداقل چهار ساعت در هفته پیاده روی یا دوچرخه سواری؛ حداقل چهار ساعت در هفته باغبانی سنگین یا ورزش‌های تفریحی؛ یا شرکت چندین بار در هفته در تمرینات سخت یا ورزش‌های رقابتی.
تعداد کمی از شرکت‌کنندگان در فعال‌ترین گروه قرار داشتند که محققان دو دسته برتر را در یک گروه «با فعالیت بالا» ادغام کردند.
از حدود ۴۲۰۰۰ مردی که خود را فعال‌ترین و پرتحرک ترین توصیف کردند، ۶۳ نفر در طول این مطالعه به ALS مبتلا شدند. از ۷۷۰۰۰ شرکت کننده با سطح فعالیت متوسط، ۱۳۱ نفر به ALS مبتلا شدند و ۶۸ نفر از ۲۹۵۰۰ نفری که کمترین فعالیت را داشتند به این بیماری مبتلا شدند.
پس از در نظر گرفتن عواملی مانند سیگار کشیدن و شاخص توده بدنی، محققان دریافتند که گروهی که فعال‌تر است، ۴۱ درصد کمتر از گروه کم تحرک در معرض خطر قرار دارد. افرادی که سطح فعالیت متوسطی داشتند ۲۹ درصد کمتر در معرض خطر بودند.
بنابراین، یافته‌ها نشان می‌دهد که «میزان فعالیت بدنی متوسط تا زیاد و تناسب اندام نه تنها خطر ابتلاء به ALS را افزایش نمی‌دهد، بلکه ممکن است در برابر این بیماری محافظت ایجاد کند.» مطالعات آتی در مورد ارتباط بین ALS و ورزش برای در نظر گرفتن تفاوت‌های جنسیتی و سطوح بالاتر فعالیت ورزشکاران حرفه‌ای مورد نیاز است.