به گزارش مشرق، چه بخواهیم و چه نخواهیم، در هر شرایطی مردم از کشتی در آوردگاه بازی‌های المپیک انتظار مدال‌های رنگارنگ دارند؛ از کشتی آزاد بیش‌تر از کشتی فرنگی. کشتی با گوشت و پوست و خون مردم ایران آمیخته شده و همۀ ایران علاقه وافری به کشتی دارند اما اتفاقاتی که برای کشتی آزاد ایران در بازی‌های ۲۰۲۴ پاریس افتاد، چندان منطقی و قابل‌قبول نیست.
۳ فینال و ۳ نقره یعنی یک جایِ کار بدجوری می‌لنگد. آزادکاران ما آن‌قدر خوب بوده‌اند که بر قهرمانان ادوار جهان و المپیک برتری پیدا کنند و به فینال المپیک پاریس برسند اما آن‌قدر خوب نبوده‌اند که بتوانند بر بام برج ایفل بایستند. شکست‌های غیرقابل‌قبول و یک‌طرفه در فینال‌های کشتی آزاد، مؤید این است که بارِ فنی و روانی کشتیِ ما هنوز در حدواندازه‌های قهرمانی در المپیک نیست.
به‌جز فینال وزن ۸۶ کیلوگرم که شرایط خاصی را برای حسن یزدانی به‌همراه داشت و نقره‌ای متفاوت‌تر از سایرین را به ارمغان آورد، در فینال‌های اوزان ۶۵ و ۱۲۵ مطلقاً حرفی برای گفتن نداشتیم. رحمان عموزادخلیلی و امیرحسین زارع علی‌رغم کُری‌خوانی‌های «پادشاه‌مآبانه» قبل از فینال، در مبارزه نهایی هیچ حرفی برای گفتن و هیچ فن خاصی برای ارائه نداشتند و شکست‌هایی را تجربه کردند که پیش از این سابقه نداشت.
جایِ خالی برخی قهرمانان نام‌آور در کادرفنی تیم ملی کشتی آزاد و یا حتی در رأس آن خیلی حس می‌شود؛ انگار زارع و عموزاد با توان روانی و فنی زیر صفر به فینال رسیده‌اند و چیزی برای نمایش از چنته خود بیرون نیاورده‌اند. انگار قهرمانان جهان، از پیش بازنده و تُهی به آخرین ایستگاه رسیده‌اند.
اولین اقدام علی‌رضا دبیر به‌عنوان رئیس و تصمیم‌گیرنده فدراسیون کشتی باید تجدیدنظر جدی در کادرفنی تیم ملی آزاد باشد. صعود به فینال اگر چه مطلوب اما شکست‌های ناباورانه، هرگز دستاوردی برای کشتیِ افتخارآور نیست. دبیر خودش قهرمان المپیک بوده و قطعاً بهتر از هر کسی با شرایط آشناست؛ چه آن‌که عدم استقبالش از کشتی‌گیران نایب‌قهرمان، نشان می‌دهد او هم به‌جز طلا به هیچ مدال دیگری راضی نمی‌شود.