سید جواد هاشمی را بیشتر با عنوان "حاجی" در فیلم های دفاع مقدسی می شناسند و یا شخصیت معلم دلسوز مدرسه؛ بعدها کارگردان فیلم هایی که اکثرا مخاطب نوجوان داشتند.
اما سید جواد هاشمی برای بچه های دهه شصتی نام آشنایی است آن هم برای آنهایی که یا کار تئاتر می کردند یا عضو گروه سرود. هاشمی هم گروه سرود داشت و هم آهنگ برایشان می ساخت و هم اجراهایشان با گروه ها دست به دست می شد.
گروه تئاترشان هم همین طور؛ مانند همه ی گروه های تئاتری که از دل مدارس و مساجد بیرون آمد و همزمان با سال های ابتدای پیروزی انقلاب قد کشید و .... حالا ناگهان. انگار هیچ وقت گروه های سرود انقلابی نبودند و یا هیچ گروه تئاتری؛ سید جواد هاشمی گپی کوتاه با مشرق داشته که بحث دور بر همین موضوع چرخ زده است.


*شما در گذشته گروه سرود داشتید در "کانون حر". چرا این فضا کاملا خوابیده است و دیگر به سرودهای انقلابی بها داده نمی شود؟

الان به چه چیز انقلابی بها داده می شود؟ سینما بیدار است؟ تئاتر بیدار است؟ موسیقی بیدار است؟ چه چیزی الان بیدار است؟

* در مورد حوزه های دیگر هم نقد داریم اما فعلا سرود مهمتر از آنهاست چرا که جنس سرود جنس هنر اصیل انقلاب اسلامی است.

چون سرود استحاله شد. مثلا گروه های تواشیح کاملا جای گروه های سرود را گرفتند. الان ما فقط گروه های سرود همراه با کرال و ارکستر داریم. متاسفانه یکی از دلایلش این بود که سرودها بیشتر دانش آموزی بود و آموزش و پرورش در برگزاری جشنواره ها و یادمان ها دچار اهمال شد. مخصوصا در زمان دولت آقای خاتمی، که ایشان امور تعلیم و تربتی را تقریبا منحل کرد و باعث شد که سرود و تئاتردر سطوح غیر حرفه ای و دانش آموزی دچار خسران بشود. الان دیگر تقریبا گروه سرود دانش آموزی نداریم.

من بالای 120 سرود دانش آموزی کار کردم. شعر و آهنگ ساختم و بیشتر از 14 آلبوم منتشر کردم در بسیج دانش آموزی و واقعا متاسفم که سرود دارد از بین می‌رود.

*برویم سراغ تئاتر . ما با چند هنرمند دیگر در مورد تناتر صحبت کردیم در بحث های تاریخی همه چیز به این نتیجه رسید که تئاتر با انقلاب اسلامی یک بار دیگر زنده شد. مخاطب چند هزار نفری پیدا کرد و سوژه های مردمی به مخاطب نزدیک شد. بر خلاف آنچه که تئاتر در بدو ورود به ایران با آن همراه بود. یعنی بعد روشنفکری و مخاطب محدود.  خود شما سالهاست که فقط نمایشنامه کانال کمیل و یکی دو کار محدود دیگر را تکرار می کنید....

اصلا اینطور نیست. در همین سال گذشته من سه نمایشنامه را به روی صحنه بردم. یکی "پنجره فولاد" در فرهنگسرای خاوران، کاری به نام "توبه نمی کنم" در تالار وحدت و یک کار عظیم با حدود 250 بازیگر باز هم در تالار وحدت تحت عنوان "نور و نی". اتفاقا در عرصه تئاتر فعال هستم.

*اما فقط شما و تعداد انگشت شماری در این حوزه فعال هستند.

بله تئاتر به هر حال هنوز نفس می کشد اما متاسفانه مثل دیگر بخش های فرهنگی و هنری کشور دچار بیماری شده است. باید به داد اینها رسید. دلیلش هم همان دعواهای سیاسی است که باعث نابودی بسیاری از بخش های ما شده. حالا رسیده به حوزه فرهنگ. در حوزه های دیگر خیانت بود در حوزه فرهنگ تبدیل شده است به جنایت. الان تمام دعوا ها فرهنگی است. ارشاد حوزه هنری را قبول ندارد، حوزه ارشاد را قبول ندارد، فلان امام جمعه هیچ کدام از این دو را قبول ندارد و البته بنا به دلایلی همه اینها حق دارند.

اینها را از زبان من منتشر کنید اگر جراتش را دارید. حجت السلام علم الهدی که به فیلم گشت ارشاد ایراد گرفته بودند و حکم دینی در باره آن صادر کرده بودند ای کاش اول با ارشاد هم یک صحبتی می کردند. با این که این فیلم را دوست نداشتم اما معتقدم چون از ارشاد مجوز داشت، همه در جامعه باید سر تعظیم در برابر این وزارت فرود بیاورند. این فضولی و دخالت در کار یکدیگر باعث می شود مردم به سمت کارهای ماهواره ای بروند.

*حدود  10 سال پیش در یکی از مجلات فرهنگی در پرونده ای  از ائمه جمعه سوال کرده بود که چرا در تریبون نماز جمعه، هر هفته یک اثر فرهنگی قابل قبول که خودشان از ان خوششان امده به مردم معرفی نمی کنند. یک رمان یا نمایشنامه خوب، یا یک سینمایی خوب...

خب این یعنی نگاه به نیمه پر لیوان. ما ایرانی ها به این نوع نگاه عادت نداریم. مثلا الان شما به عنوان سایت خبری مشرق نیوز کارتان خبر پراکنی و اطلاع رسانی است. اما خبرنگاران ما امروز همگی منتقد هستند و منتقد ها هم که دشمن! یعنی این روزها به اعتقاد من همه فرا تر از وظیفه خودشان در حال طی کردن مسیر هستند. باید جایگاه ها روشن باشد. و این عدم روشنایی در جایگاه ها باعث شده که مردم له بشوند. برای گریز از این همه دعوا بروند سراغ ماهواره.

یک بار از یک نصّاب دیش ماهواره سوال کردم که وضعت چطور است: گفت توپ. دعا به جان نیروی انتظامی!  اقای احمدی مقدم شما الان از طرف یک نصاب ماهواره مورد دعا قرار گرفتی. چون شما را دوست دارم می گویم توجه کن که از طرف مردم دعا می شوی یا از طرف نصاب ماهواره. شما که می دانید جمع کردن ماهواره یعنی 5 دقیقه بعد دوباره نصب. خب پس چرا این کار را می کنید؟

و یک چیزی را اینجا برای اولین بار عرض می کنم. الان پارازیت ها روی چه برنامه هایی تاثیر می گذارد؟ روی بی بی سی و وی او ای.  اما این پارازیت روی فیلم های فرهنگی نیست. روی فیلم ها و سریال های خارجی که پخش می شوند و فرهنگ سوزی می کنند، نیست. همه اینها بد است اما خب مردم حق انتخاب دارند. چرا مردم باید سریال حریم سالطان را به هزار دستان ترجیح بدهند؟ چرا نمی شود یک فیلم ساخت و حمایت شد؟
و در آخر یک سوال از اقای علم الهدی دارم. حریم سلطان شرف دارد یا گشت ارشاد؟