به مناسبت فرا رسیدن سی و چهارمین سالگرد انقلاب شکوهمند اسلامی ایران، پایگاه اطلاع رسانی مشرق از یکم تا بیست و دوم بهمن ماه ویژه نامه دهه فجر خود را تقدیم مخاطبان ارجمند خواهد کرد.

هر روز آرشیو 35 سال پیش کیهان و اطلاعات، عکس های دیده نشده از متن انقلاب، گفتگو با بزرگان و صد ها خبر و گزارش
خوانده نشده از آن روزها را در مشرق بخوانید.

خاطرات عزت شاهی
*آپولو؛ شکنجه وحشتناک کمیته مشترک
وقتی متهم را به اتاق شکنجه می آوردند، اگر مهم بود، چند بازجو او را احاطه کرده با هم او را شلاق می زدند، «سین جیم» می کردند یا یکی شلاق می زد دیگری لگد و آن دیگری سیلی. که چاشنی همه اینها فحش و ناسزا بود. هم صدای آنها بلند بود و هم صدای مأمورین. از طرفی هم ممکن بود بقیه زندانیان را هراس و ترس فرا بگیرد که مبادا آن فرد از هم پرونده های آنها باشد. در مدتی که بازجوها مشغول ضرب و شتم و سر و صدا بودند، سایر زندانیان در سلول ها عذاب می کشیدند و در ناراحتی به سر می بردند. هم برای خود و هم برای فردی که شکنجه می شد ناراحت بودند. اصلاً گاهی بازجوها درهای سلول های دیگر را باز می کردند و به متهمین و زندانیان فحش و بد و بیراه می گفتند و تهدید می کردند.

شکنجه ها در آن زمان (شش ماه اول 52) در حد سوزاندن با آتش سیگار و فندک بود. چک و لگد که جای خود داشت. بالاترین شکنجه هم شلاق بود. شلاق با کابل برق. بعضی ها آن قدر سریع در برابر این شکنجه کوتاه می آمدند و حرف می زدند که شکنجه گران به شلاق می گفتند: «مشکل گشا»؛ تازیانه های شلاق به کف پا روی رشته های عصبی اثر می گذاشت. با هر ضربه شلاق، درد تا مغز استخوان آدم را در بر می گرفت و به اصطلاح تا مغز آدم سوت می کشید. تکرار شلاق موجب می شد کف پا گوشت اضافی بیاورد و برآمدگی در کف پا ایجاد شود.

*کامیون ارتش مثل سایه دنبال ما بود / "اوهو با توام یابو کجا داری می ری؟"

لحظه های انقلاب یکی از معدود آثار ارزشمند انقلابی است که با قلم زنده یاد سید محمود گلابدره ای به رشته تحریر در آمده و به خاطر جذابیت های فراوان در بیان اتفاقات آن روزها در مدت کوتاهی طرفداران زیادی پیدا کرد. در ادامه بخش سوم این کتاب خواندنی را تقدیم حضور مخاطبان می کنیم.

سرآیزنهاور جلومان را گرفتند. من سرم پایین بود و به حرفهای مرد فکر می کردم و می رفتم که سربازی داد زد: «اوهو با توام یابو کجا داری می ری؟» سرتفنگ را گرفت به طرفم . برگشت. آمدم سرسی متری. مینی بوس داد می زد راه آهن! سوار شدم با اینکه صددرصد مطمئن شده بودم که آقا نمی آید اما دلم آرام نمی گرفت. مثل عاشقی که جواب منفی از معشوق شنیده باشد و باز به طواف خانه و کوچه اش برود گفتم حالا بروم بهشت زهرا. انگار یکی در درونم بود و می گفت شاید با چتر بیاید، شاید از هلیکوپتر بیاید، شاید با مشاین از راه سوریه آمده عراق و آمده قصر شیرین و آمده کرمانشاه و همدان و حالا هم بهشت زهرا است. منتظری هم همینجوری آمده بود. غفاری صدباره آمده و رفته. لاهوتی هم رفته سوریه پیش حافظ اسد. شاید می خواهد از راه سوریه بیاید. شاید آمده باشد. شاید هم اکنون در بهشت زهرا باشد. غفاری. مگه غفاری چه طوری می رود و می آید؟

نگاهی به زندگی لیلی امیر ارجمند