گروه گزارش ویژه مشرق؛ اگر امروز از آمریکایی ها در مورد نمونه های یک حکومت تمامیت خواه یا توتالیتر پرسیده شود؛ بدون شک ذهن آنها بر اساس تبلیغات گسترده ای که در طول دهه های گذشته انجام گرفته است؛ متوجه کشورهایی همچون کره شمالی، اتحاد شوروی پیشین و یا چین کمونیست خواهد شد.

این طرز تفکر آمریکایی ها با توجه به برنامه‌ریزی های انجام گرفته برای منزوی ساختن فکری و ذهنی ایشان از سایر جهان چندان عجیب نمی نماید. آمریکایی ها نه تنها جهان را نمی شناسند بلکه از خصوصیات حکومتی که تحت سلطه آن به سر می برند نیز اطلاعات درستی ندارند. آنها چین، ایران، شوروی و کره شمالی را جوامعی توتالیتر می پندارند؛ غافل از آنکه حکومتی وجود دارد که دارای بیشترین ابزارهای کنترلی، قوانین و مقررات و نظام بندی هایی است که جوامع مذکور در بالا در برابر پیچیدگی آن کاملا ساده به نظر می رسند. با این وجود تمامیت خواهی و توتالیتاریسم این حکومت به کلی از دید آمریکایی ها پنهان مانده است.


آمریکا و توتالیتاریسم
تمامیّت‌خواهی، یا توتالیتاریسم (Totalitarianism) توصیف‌ کننده نوعی از حکومت است که معمولا دارای شش خصوصیت می باشد: یک ایدئولوژی کلی، یک سیستم تک حزبی متعهد به آن ایدئولوژی کلی، دارای پلیس مخفی گسترده، انحصار در سلاح ‌های مورد استفاده، انحصار وسایل ارتباط جمعی و انحصار اقتصادی که ممکن است لزوما و به طور مستقیم توسط حزب صورت نگیرد.

این نوع حکومت به نوبه خود به گونه‌های مختلفی تقسیم می‌شود که از جمله می‌ توان به خودکامگی، استبداد، دیکتاتوری، حکومت مطلقه، یکه سالاری و... اشاره نمود. نمونه ‌هایی همچون کمونیسم، مائوئیسم، لنینیسم و... در حقیقت زیرگونه ‌های این نوع حکومت می ‌باشند. در این نوع حکومت‌، دولت تقریبا بر تمام شئون زندگی عمومی و رفتارهای خصوصی شهروندان نظارت و کنترل کامل دارد و می ‌کوشد تا همه جمعیت زیر دست خود را برای تحقق بخشیدن به اهداف دولتی بسیج کند و فعالیت ‌هایی که همسو با این اهداف نباشند تحمل نمی‌ شوند.


در آمریکای امروز جزئی ترین بخش های زندگی مردم با هزاران قانون و باید و نباید تعیین و کنترل می شود. نظارت کنندگان بر زندگی مردم برای بسط سلطه خود هر روز بر تعداد قوانین و مقررات می افزایند و از قوه قهریه بیشتر و وسیعتری برای اعمال آنها استفاده می کنند که به موازات آن از استقلال و آزادی مردم در تصمیم گیری برای زندگی خود به تدریج کاسته می شود. این محدودیت آزادی و نحوه دخالت دولت در جزئیات زندگی و کار مردم گاهی حتی چهره ای کمیک از جامعه آمریکا به تصویر می کشد.


از اول ژانویه 2013 قوانین محدود کننده جدیدی در سراسر آمریکا به اجرا درآمد و این در حالیست که اکثر آمریکایی ها به این شبکه گسترده کنترلی عادت کرده اند و بیشتر شدن ابزارهای کنترل بر زندگیشان را متوجه نمی شوند. در حقیقت، تعداد رو به افزایشی از آمریکایی ها کاملا متقاعد شده اند که محدود شدن «آزادی» و «اختیار» فردی به نفع جامعه به هر شکلی که باشد مثبت است و «بازار آزاد» نیز ذاتا خطرناک است.

در سطوح ملی، ایالتی و حتی محلی، آمریکایی ها همیشه افرادی را برای تصدی امور انتخاب می کنند که بیشتر از طبقه اشراف بوده و به نوعی روش زندگی را برای بقیه مردم تعیین می کنند و سعی دارند همه چیز را تحت کنترل خود داشته باشند. آنچه که در آمریکا روی می دهد در کل به نفع طبقه دارای حاکم است که از هیچ تلاشی برای نگه داشتن و بسط سیطره خود بر مردم، اقتصاد و سیاست های این کشور فروگذار نمی کند.


چنانکه در دائره المعارف ها آمده است؛ توتالیترین یا تمامیت خواه کسی است که «عضو یا وابسته به یک رژیم سیاسی باشد که بر اساس فرمان‌برداری افراد از دولت، کنترل کامل تمامی جنبه های زندگی و ظرفیت تولید ملی به خصوص با استفاده از قوای قهریه بنا شده است». این تعریف دقیقا منطبق بر همان چیزی است که امروز در زندگی آمریکایی ها دیده می شود.

تقریبا تمامی جنبه های زندگی آمریکایی ها و اقتصاد این کشور به شدت توسط عده ای تمامیت خواه کنترل می شود که با گذر زمان برای تحکیم نظارت خود بر شدت این کنترل می افزایند و حالب توجه است که هملکرد رسانه ای به شدت گسترده و قوی این سیستم توتالیتر، وجهه ای کاملا دموکراتیک و آزادی خواه برای این کشور می سازد. در نتیجه، اکثریت آمریکایی ها هنوز کشورشان را «سرزمین آزادی» تصور می کنند.

اما واقعیت این است که این کشور به یک جامعه به شدت توتالیتر تبدیل شده است که در نوع خود بی نظیر است و تاریخ پیش از این چنین حدی از کنترل و تمامیت خواهی را که تا جزئی ترین موضوعات زندگی شهروندان رسوخ کرده؛ به خود ندیده است و از آنجا که تمامیت خواهان هیچ محدودیت و مرزی را برای توسعه نظارت و کنترل خود قبول ندارند عاقبت جامعه آمریکا مشوش و غیر قابل تحمل به نظر می رسد.

کنترل، نظارت و محدودیت
در زیر تعدادی از قوانین کنترل کننده زندگی و اقتصاد آمریکایی ها را مرور می کنیم. بدیهی است تعدادی از این قوانین برای غیر آمریکایی ها بی اهمیت و حتی تمسخر آمیز به نظر خواهد رسید اما با توجه به فرهنگ و شیوه زندگی مردمان آمریکایی محدودیت حاصل از آنها برای مردم در خور توجه بوده و با معنی مستتر در «سرزمین آزادی» همخوانی ندارد. از سوی دیگر شاید برخی از این قوانین مفید و جالب به نظر برسند؛ اما موضوع اصلی قائل شدن حق دخالت در جزئیات زندگی افراد (برای مثال مسواک زدن افراد!!) برای قوانین و قانون گذاران توتالیتر است و نه نتیجه و کارکرد قوانین.

- از یکم ژانویه 2013، وارد کردن و یا تولید لامپ های نئونی 75 واتی در سراسر آمریکا ممنوع شده است.


-در اورگون، جمع آوری آب بارانی که به زمین های شخصی شهروندان باریده ممنوع است.

-در نیوجرسی، همراه داشتن حیوانات خانگی بدون بستن آنها به جایی در اتومبیل، هنگام رانندگی ممنوع است.

-اگر کسی گاو خود را دوشیده و مقداری از شیر آن را به همسایه یا آشنایانش بفروشد؛ بعید نخواهد بود که خانه‌اش را در محاصره و حمله پلیس فدرال ببیند.

-در سواحل میامی شهروندان حتما باید زباله های خود را کاملا بازیافت کنند؛ در غیر این صورت جریمه می شوند.

-در سراسر آمریکا پلیس نوجوانانی که لیموناد می فروشند را دستگیر می کند زیرا آنها مجوز لیموناد فروشی ندارند.


-در تولسای اوکلاهاما، ماموران دولتی مزرعه شخصی یک زن بیکار که از آن ارتزاق می کرد را در هم کوبیده تخریب کردند زیرا که کاشتن و برخورداری از آن خلاف قوانین بود.

-در سراسر ماساچوست، تمامی کودکانی که در مراکز نگهداری روزانه حضور دارند به طور اجباری باید بعد از وعده غذایی نهار دندان های خود را مسواک بزنند.

-در یک مدرسه دولتی واقع در تگزاس، یک دختر 12 ساله به نام سارا بوستامانتس به دلیل عطر زدن به خود توسط پلیس دستگیر شد.


-در نیو مکزیکو، پلیس یک پسر 13 ساله را به دلیل آروغ زدن در کلاس بازداشت کرد.
-در تمامی شهرهای سراسر آمریکا قوانینی تصویب شده است که غذا دادن به افراد بی‌خانمان را ممنوع اعلام می کند.


محدودیت حیطه تصمیم گیری برای زندگی
با گذشت هر سال، تعداد تصمیماتی که آمریکایی ها می توانند برای زندگی خود بگیرند کمتر و کمتر می شود که حتی شامل تصمیم در مورد بنیادی ترین جنبه های زندگی آنها مانند بهداشت و سلامتی نیز می شود. برای مثال مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری ‌ها پیشنهاد داده است تمامی آمریکایی ها را برای آنفولانزای فصلی واکسینه کند به جز در مواردی که ثابت شود استفاده از واکسن خطرناک است. آنتونی فیور (Anthony Fiore)، متخصص آنفولانزا در این مرکز می گوید: «دیگر کسی نباید بگوید که برای من لازم است یا نه؟».


اجباری سازی این تصمیمات بهداشتی اغلب به صورت الزامی کردن آن برای ورود به مدارس و کار در سراسر کشور صورت می گیرد. صدها کارشناس مراکز بهداشتی سراسر کشور به دلیل عدم قبول استفاده از واکسن های خاصی اخراج شدند. هیچ توجهی به این نشد که این کارشناسان بر اساس شواهد و مدارکی که در دست داشتند معتقد بودند بسیاری از واکسن های توصیه شده مضر و خطرناک اند. امروزه کارشناسان بهداشتی آمریکا مجبورند بین قبول و اجرای دستورات مرکز کنترل و پیشگیری از بیماری‌ ها و از دست دادن شغل خود یکی را انتخاب کنند.

توتالیتریسم اقتصادی
این نوع تمامیت خواهی خزنده در عرصه اقتصادی و کسب و کار نیز دیده می شود. کسب و کارهای کوچک در سراسر آمریکا در زیر کوهی از قوانین و مقررات خفه شده اند. برنامه اوباما برای بیمه درمانی آمریکایی ها از جمله مواردی است که در سال های آتی موجب تضرر کسب و کارهای کوچک خواهد شد. بسیاری از این کسب و کارها برای دور زدن مشمولیت در این قانون جدید ساعات کاری خود را کاهش خواهند داد و در نتیجه درآمد کارگران کاهش خواهد یافت.

بر اساس قانون جدید بیمه، کارگرانی که هفته ای 32 تا 38 ساعت کار می کنند؛ تمام وقت محسوب شده و باید توسط کارفرمایان خود بیمه شوند. با توجه به شرایط اقتصادی آمریکا، بسیاری از کارفرمایان توانایی انجام چنین کاری را ندارند و برای گریز از فشار مالی ناشی از این قانون اقدام به کاهش ساعات کاری کارگران می کنند.

رستوران های وندی از اولین نمونه هایی است که اقدام به کاهش ساعات کاری برای کارکنان خود کرد. این در حالیست که برخی از کارگران این رستوران ها با نزدیک به 40 ساعت کار در هفته، نیازهای اولیه خود را به سختی تامین می کنند. مدیریت این رستوران های زنجیره ای اعلام کرده است؛ ساعات کاری تمامی مشاغل غیر مدیریتی خود را به هفته ای 28 ساعت کاهش خواهد داد زیرا که توانایی پرداخت حق بیمه برای آنها را ندارد.


بهره گیری از تکنولوژی
به موازات افزایش قوانین و مقرراتی که زندگی آمریکایی ها را کنترل می کند؛ تمامیت خواهان اقدام به استفاده از تکنولوژی برای پایش زندگی مردم و کسب اطمینان از پیروی آنها از قوانین نیز می کنند. دوربین های کنترل اعمال مردم و حرکت اتومبیل ها در اماکن مختلف شهرها و جاده ها، استراق سمع، کنترل و نظارت بر دریافت ها و پرداخت های مالی شهروندان، کنترل فعالیت های اینترنتی مردم، نظارت بر رفت و آمد و ارتباطات همگی با استفاده از تکنولوژی های پیشرفته ای که در دست طبقه حاکم وجود دارد انجام می گیرد.


برای مثال در تمامی اتوبوس های حمل و نقل عمومی شهری در آمریکا دستگاه های شنودی نصب شده است که کنترل کنندگان را قادر می سازد گفتگوهای مردم را شنود کرده و تجزیه و تحلیل کنند. بر اساس اسناد منتشر شده، این کار به دستور وزارت امنیت داخلی آمریکا انجام شده و روگرفت برخی از قراردادها و اسناد مربوط به آن نیز کشف و در اختیار رسانه ها قرار گرفته است.


برخی از این دستگاه ها بسیار پیشرفته اند و می توانند علاوه بر صدا، تصاویر مربوطه را نیز به پایگاه کنترل ارسال کنند. همچنین این دستگاه ها قادرند اصوات خاصی را از بین صداهای مختلفی مانند صدای گفتگو کنندگان دیگر، سر و صدای ترافیک یا موتور اتوبوس تشخیص داده و تنها آن موج مشخص را پیگیری کنند.


1984 تحقق یافته است

توتالیتاریسم از جامعه امروز آمریکا چیزی ساخته است که دقیقا مشابه جامعه ای است که جرج اورول در شاهکار معروف خود «1984» به تصویر می کشد:

در شهر و در همه جا عکس های بزرگی از ناظر کبیر نصب شده است و گویی با چشمانش همه را نظاره می کند، همچنانکه زیر عکس ها این عبارت به چشم می خورد: برادر بزرگ (Big brother) تو را می پاید. در خانه ها و معابر و مکان های عمومی دستگاه های تله اسکرین (تلویزیون های دوطرفه که علاوه بر انتقال صدا و تصویر به بینندگان، صدا و تصویر بینندگان را نیز به مرکز کنترل انتقال می دهد) نصب شده است. در همه جا امکان وجود میکروفون متصور است و «پلیس اندیشه» امکان تحت نظر گرفتن هر فردی را هر موقع اراده کند دارد (تنها دستگاه کارآمد حکومت همین پلیس اندیشه است.


 بدین ترتیب عملا چیزی به عنوان عرصه خصوصی وجود ندارد، آدم ها چیزی ندارند جز چند سانتی متر فضا در داخل جمجمه شان! که البته هدف دستگاه های تبلیغاتی و پلیس اندیشه تسخیر همین چند سانتی متر است. البته این نیاز به نظارت دایمی مخصوص افراد عادی حزب است. یک عضو حزب از تولد تا مرگ تحت نظارت پلیس اندیشه است.  این نظارت مردم عادی (رنجبران) را شامل نمی شود چرا که از جانب رنجبران هیچ خطری نظام حاکم را تهدید نمی کند. اگر به حال خود رها شوند، از نسلی به نسل دیگر، از قرنی به قرن دیگر کار می کنند، بچه به دنیا می آورند و می میرند. نه تنها انگیزه ای برای عصیان ندارند بلکه نمی توانند بفهمند که دنیایی متفاوت از دنیای فعلی می تواند وجود خارجی داشته باشد در کل به این افراد می توان آزادی اندیشه داد چون اساسا اهل اندیشه نیستند.




منابع و مآخذ:
....................................................................................................................................