به همین دلیل، رجوع به دو موضع صریح رهبر معظم انقلاب درباره این مذاکرات که در دولت اصلاحات با دولتهای اروپایی صورت می گرفت، می تواند بسیار راهگشا باشد.
* رهبر معظم انقلاب در دیدار دانشجویان استان یزد (۱۳۸۶/۱۰/۱۳)
در مسئله ى هسته اى، آمریکائى ها تا همین چند ماه پیش اصرار، اصرار که باید ایران بکلى همه ى فعالیتهاى هسته اى اش را کنار بگذارد؛ یعنى مثل آن کارى که با لیبى کردند؛ ته اش را جارو کند، تقدیم کند به آنها؛ بکلى اعلام انصراف کند. اخیراً - چند هفته ى قبل از این - وضع به جائى رسیده است که گفتند ایران در همین حدى که هست، توقف کند. ببینید فاصله ى اینها خیلى زیاد است. یک روزى بود که اینها حاضر نبودند پنج عدد سانتریفیوژ را تحمل کنند. مسئولین گفتگو و مذاکره ى با اروپا حاضر شده بودند بیست تا سانتریفیوژ را نگه دارند، آنها گفته بودند نمیشود؛ گفته بودند پس لااقل پنج تا، گفته بودند نمیشود. اگر میگفتند یکى، باز هم میگفتند نمیشود! امروز سه هزار تا سانتریفیوژ دارد کار میکند، مبالغ زیادى هم آماده ى کار گذاشتن است. میگویند در همین حد متوقف شوید. این هم یکى از ناکامى هاى آمریکاست.
* بیانات رهبر معظم انقلاب در دیدار مسوولان و کارگزاران نظام (۱۳۹۱/۰۵/۰۳)
در همین قضیه‌ى هسته‌اى، آن وقتى که ما با اینها همراهى کردیم و عقب‌نشینى کردیم - البته براى ما تجربه‌اى بود، اما این واقعیت است - اینها جلو آمدند؛ اینقدر جلو آمدند که من در همین حسینیه گفتم اگر بنا باشد که این روال از سوى آنها ادامه پیدا کند، من خودم وارد قضیه خواهم شد؛ و وارد قضیه شدم؛ ناچار شدیم؛ اینها کار ما نیست.
عقب‌نشینى‌ها آنها را گستاخ‌تر کرد، طلبکارتر کرد. یک روزى بود که مسئولین ما قانع بودند که اجازه بدهند ما ۲۵ سانتریفیوژ در کشور داشته باشیم؛ آنها گفتند نمیشود! اینها قانع شدند که 5 تا سانتریفیوژ داشته باشیم؛ باز هم گفتند نمیشود! مسئولین ما قانع شدند که ۳ تا سانتریفیوژ داشته باشیم؛ باز هم گفتند نمیشود! امروز گزارش را شنیدید، یازده هزار سانتریفیوژ داریم! اگر ما آن عقب‌نشینى‌ها را، آن انعطافها را ادامه میدادیم، امروز از پیشرفت هسته‌اى هیچ خبرى نبود.