گروه ورزشی مشرق - وقتی کیفت را می بندی و می سپاری به ریل های حمل بار، به این فکر می کنی که قطر چگونه کشوری است. وقتی پروازت برای رسیدن به شرق دور، قطری باشد، باید به دوحه بروی تا پس از تغییر خط، راهی پرجمعیت ترین کشور مسلمان جهان شوی.

حالا که در انتظاری، در ذهنت مرور می کنی که قطر چگونه کشوری است. کشوری که امیرش شاید در صدر جدول سنگین وزن های جهان بود؛ اما یک روز صبح بیدار شدی و دیدی که هم وزن خودت شده است. کشوری که فقط یک شب زمان نیاز داشت تا این امیر پر دبدبه را به مرز بازنشستگی برساند. کشوری که می خواهد وارد معادلات قدرت شود و سری داشته باشد میان سرها و این روزها حامی مالی اصلی جریان های تکفیری شده است. کشوری که هر چه فکر می کنی، بیابانی لم یزرع بوده که ... نباید به قومی یا ملتی بی احترامی کرد؛ اما فکرها درباره این کشور چندان مناسب نیست.

* پروازی در مرزهای ما و فرهنگ دیگران
سرانجام نوبتت می رسد و برمی خیزی که باید آماده سفر شد. برای تو که باید حدود 10 ساعت از دوحه تا جاکارتا بروی، پرواز تهران تا دوحه به یک دست گرمی می ماند. سرانجام داخل کابین می شوی؛ اما همان ابتدا متوجه می شوی که گویا در فرودگاه امام خمینی(ره)، جدایی ات از این سرزمین قطعی شده است. خدمه پرواز قطری که عموما زنان شرق آسیایی هستند، بدون حجاب مقابلت می ایستند و خوش آمد می گویند. شاید تعجب برانگیز است؛ اما واقعیت این است که آنها خود را در زمین ایران حس نمی کنند. شاید هم چنین حسی دارند؛ اما ما نمی خواهیم میهمان نوازان بدی لقب بگیریم!

بالاخره در صندلی جاگیر می شوی و القصه، جایت درست کنار پنجره است. این هم یعنی دیدن ایران برای آخرین بار در حال پرواز؛ حسی که به واقع نمی توان به قلم آورد. در آن لحظه، غمی فرا می گیردت و نگاهی به چراغ هایی می کنی که هر چه ثانیه ها می گذرد، کوچک و کوچتر می شود تا آنجا که دیگر در سیاهی گم می شوی. این یعنی خداحافظ ایران. حال تو می مانی و خدمه ای که از همان دقایق اول شروع می کنند به ارائه انواع و اقسام امکانات خوراکی. البته، در این بین، چهره ها نیز عوض می شود ...


* بیابانی که می سوزد و بالا می آید

پرواز که به دوحه نزدیک می شود، نمایشگرهای هواپیما شروع می کنند به تبلیغ دوحه و امکاناتش. تو گویی قدم در بهشتی می گذاری که سال هاست خواب و خیالت را شکل داده است. رائول، بارسلونا، جام جهانی فوتبال و ... در یک جهتند؛ قطر کشوری است که انسان های مختلف می توانند در آن زندگی بهتر را تجربه کنند. این پیامی است که در آخرین دقایق حضور در هواپیمای قطری به چشم می خورد؛ اما چندان دوام ندارد چرا که وقتی نگاهت را برمی گردانی به آسمان دوحه، بیابانی را می بینی که پر از شعله های سوزان است.

این شعله ها البته برای ما غریبه نیست. اینها همان میدان گازی مشترک ما با آنهاست که بادیه نشین های حوزه خلیج فارس سال هاست آن را به سود خود می برند. این شعله ها یادآور کارهایی بود که در صنعت نفت و گاز کشور بایستی صورت می گرفت؛ اما صورت نگرفت. البته، هر چه ارتفاع هواپیما کمتر می شود، بیابانی را می بینی که چراغانی است. تمام شهر را روشن کرده اند تا چشمان تو را بگیرد.  این یعنی ورود به سرزمین میزبان جام جهانی 2022 که با پادشاه جدیدش، می خواهد فرداها را تجربه کند.

ادامه دارد ...