گروه فرهنگی مشرق- ننه فتح‌اللهی مرشت، معروف به ننه‌علی، مادر شهيد قربانعلی رخشانی‌مهماندوست است كه تابستان سال 57 در شهر اهواز و حين پخش اعلاميه‌های امام خمينی(ره) دستگير و به علت شدت شكنجه‌های ساواك به شهادت رسيد. ننه‌علی مدت 20 سال به صورت شبانه‌روز در آلونكی كه ساخته بود در كنار مزار فرزند شهيدش زندگی كرد.

اسفند 90، زمانی كه ننه‌علی، مادر شهيد رخشانی وفات كرد، مسئولان بهشت زهرا(س) قول دادند تا يادمانی برای پاسداشت فداكاری اين مادر شهيد بسازند. در پيگيری‌های رسانه‌ای، مسئولان خبر از ساخت يادمان به جای آلونك تخريب شده تا چهلم اين مادر شهيد را دادند، سپس وعده‌ها تا شش ماه ديگر تمديد شد و بدين ترتيب تا پايان سال.

اكنون بيش از يك سال و نيم از آن زمان می‌گذرد، اما هنوز خبری از يادمان نيست و خبردار شديم كه فقط سنگ قبر ننه‌علی را 30 - 40 سانتی‌متر بالا آورده‌اند و كتيبه‌ای هم بالای قبرش نصب كرده‌اند و اين تنها كاری بود كه مسئولان مربوط می‌توانستند برای قدردانی از فداكاری‌های اين مادر انجام دهند. مادری كه 20 سال با پسرش همخانه بود و روز و شبش را با ياد قربانعلی سر می‌كرد؛ مادری كه نتوانست دوری فرزندش را تحمل كند و خدا می‌داند در اين سال‌ها در اين آلونك ساده و صميمی، چه بر ننه‌علی گذشته است و چه‌ها می‌گفت با خدای خود.

از خودم می‌پرسم آيا می‌شود مادری تا اين اندازه به فرزندش وابسته باشد و يك لحظه دوری برايش تا اين اندازه سخت باشد ... آری می‌شود، من به ياد تنها پسرم می‌افتم و سعی می‌كنم خودم را جای ننه‌علی بگذارم، می‌بينم نمی‌شود، ... نمی‌شود صبر كرد، دوری عزيز سخت و دردناك است و كمتر كسی می‌تواند جای ننه‌علی باشد و ننه‌علی نمونه واقعی فداكاری و پايداری بود.

ما را چه شده است، وقتی می‌خواهيم درباره ايثار و شهادت و فرهنگ آن فقط حرف بزنيم، ناخودآگاه به سراغ واژه «ترويج و نشر» اين فرهنگ می‌افتيم و ده‌ها برنامه برای آن ارائه می‌دهيم و صدها ساعت سخنرانی برای آن تدارك می‌بينيم، اما زمان عمل، نمی‌توانيم برنامه‌هايمان را عملی كنيم و يك مسئول از كمبود بودجه و اعتبار گلايه می‌كند، يكی كار را به عهده و مسئوليت ديگری واگذار می‌كند و در پايان، كار بر زمين مانده و اين فرهنگ همچنان مظلوم و بدون متولی باقی می‌ماند.

خوب است مسئولان مربوط از خود سؤال كنند، تخريب آلونك ننه‌علی، گره كداميك از مشكلات آنها بود و اكنون باز شده است؟ ساخت يك يادمان كه نشانگر سادگی و عشق يك مادر شهيد به فرزندش باشد چه ميزان هزينه و اعتبار نياز دارد؟ آيا ننه‌علی، افتخار تمام زنان آزاده نبود و كلبه و آلونكش نمی‌توانست نماد پايداری اين مادر و تمام مادران ايران‌زمين باشد؟ اما متأسفانه چند روز بيشتر، از مرگ اين اسوه پايداری نگذشته بود كه مسئولان بهشت‌ زهرای تهران، آلونك ننه‌علی را تخريب كردند.

هدف از اين نوشتار، پيدا كردن مقصر نيست، بلكه هدف گوشزد كردن اهميت ترويج فرهنگ ايثار و پايداری است. چه بسا نمونه‌هايی از اين ايثارگری‌ها در اطراف‌مان هستند و ما نسبت به آنها بی‌اعتنا هستيم. نمونه‌هايی كه برای هدفی والا، متعالی و دفاع از سرزمين و ناموس خود به ميدان‌های نبرد رفتند و در راه خدا به شهادت رسيدند و متأسفانه برنامه‌ای برای اين موضوع نداريم و يا حداقل كم‌كاری می‌كنيم؛ در حالی كه در كشوری چون آمريكا كه سربازانش برای دفاع از سرزمين خود كشته نشده‌اند و كيلومترها دورتر از سرزمين مادری خود به كشور ديگری تجاوز كرده و كشته شده‌اند، برای آنها يادمان و فيلم می‌سازند، كتاب می‌نويسند و به نوعی دفاع سربازان خود را مقدس‌نمايی می‌كنند.

اما ما در ميهن اسلامی‌مان كه با خون جوانان آبياری شده است، قدردان داشته‌های خود نيستيم. كم نيستند جانبازان و ايثارگرانی كه سال‌ها پس از جنگ، همچنان ميراث‌دار درد و رنج‌های سا‌ل‌های نبرد هستند و اين دردها سال‌هاست كه ميهمان جان و تن آنها شده است. پس يادمان باشد دفاع مقدس ميراث معنوی ماست؛ قدر اين ميراث را بيش از ديگران بدانيم.

منبع: ایکنا