به گزارش مشرق، روابط عمومی فدراسیون وزنه برداری نوشت: خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، چند روز پیش مصاحبه ای را از محمد نصیری روی خروجی خود قرار داد که البته برای معرفی این قهرمان پرافتخار مصاحبه ای ارزشمند بود. اما ای کاش دو خبرنگار عزیزی که نامشان در انتهای مصاحبه آمده است، حداقل به اندازه یک سر سوزن درباره پیشینه محمد نصیری خوانده بودند تا هر آنچه می شنوند را مستقیما روی کاغد نیاورند. بدیهی است که خبرنگاران باید در انجام رسالت کاری خود اصل صحت اخبار را رعایت کنند.
نصیری همانطور که اشاره شده است از پرورشگاه به پا خاست و به بالاترین افتخارات در ورزش جهان و المپیک رسید. نصیری  نخستین وزنه بردار ایرانی است که در رقابتهای المپیک صاحب مدال طلا شد. البته در مورد او نکات برجسته دیگری هم هست که به آنها اشاره ای نشده است.  مورادی که جا دارد درباره این قهرمان گفته شود فهرست وار در زیر آمده است:
نخستین وزنه بردار ایرانی که در یک وزن، 2 مدال طلای بازیهای آسیایی را به دست آورد
نخستین وزنه بردار ایرانی که در سه دوره از بازیهای آ سیایی شرکت کرد
نخستین ورزشکار ایرانی که در بازیهای آسیایی صاحب 3 نشان طلا شد
اولین و تنها وزنه بردار تاریخ وزنه برداری ایران که در پنج دوره از رقابتهای جهانی قهرمان شد
اولین ورزشکار 3 مداله تاریخ ورزش ایران در رقابتهای المپیک
اولین وزنه بردار تاریخ ایران که در چهار دوره متوالی از رقابتهای المپیک شرکت کرد
آنچه در زیر می آید بخش هایی از مصاحبه محمد نصیری با خبرگزاری ایسنا است که نیاز به اصلاح دارد:

محمد نصیری: «... نمی‌دانستم کدام ورزش را انتخاب کنم. ناخودآگاه وارد وزنه‌برداری شدم البته حدود 65 سال پیش یعنی زمانی که 13 – 14 ساله بودم در پرورشگاه مربی به نام آقای رفعتی مربی پیش‌آهنگی، ژیمناستیک و آکروبات من بود...»
نکته: محمد نصیری در حال حاضر 68 سال دارد و 65 سال پیش 13 – 14 ساله نبوده، بلکه فقط 3 یا 4 سال سن داشته است. او متولد نهم مرداد سال 1324 است.

محمد نصیری: «... خوشبختانه آن قدر عشق به ورزش من را کشته بود که در 16 سالگی وارد تیم ملی وزنه‌برداری شدم و در مسابقه‌های 1967 توکیو شرکت کردم. البته مقامی نیاوردم اما دست‌شان درد نکند که من را به آن مسابقه‌ها بردند. در آن مسابقه‌ها چون کمتر از 50 کیلوگرم وزن داشتم به هیچ دسته‌ای نمی‌خوردم. بنابراین مجبور شدم در دسته‌ی 56 کیلوگرم شرکت کنم. در آن مسابقه‌ها همه مانده بودند که من با چهل و خرده‌ای وزن چطوری 310 کیلوگرم رکورد زدم. البته بعدا وزن 52 کیلوگرم به وزن‌های مسابقه‌ها اضافه شد که اگر این وزن در سال 1967 وجود داشت آن جا هم مدال طلا می‌گرفتم.»
نکته: سال 1967 تنها سالی بود که هیچ مسابقه وزنه برداری در سطح جهان و آسیا برگزار نشد و اصلا مسابقات 1967 توکیو وجود خارجی ندارد. اولین حضور محمد نصیری در تیم ملی وزنه برداری به رقابتهای المپیک 1964 توکیو برمی گردد که او آن زمان 19 سال داشت نه 16 سال. رکورد 310 کیلوگرمی اشاره شده هم مربوط به رقابتهای المپیک 1964 توکیو است که البته وزن بدن نصیری در آن رقابت برخلاف آنچه اشاره شده است 54 کیلو و 100 گرم بوده است نه چهل و خورده ای!

محمد نصیری: «... از آن زمان به بعد یعنی 16 سال پشت سر هم در مسابقه‌های جهانی، المپیک، آسیایی و تورنمنت‌های مختلف شرکت کردم و در این 16 سال، 25 مرتبه رکورد دنیا را زدم. در سه المپیک 1966 ، 1970 و 1974 پشت سر هم شرکت کردم که در هر سه تای آن‌ها مدال طلا گرفتم.»
نکته: اگر منظور از سال 1967 به بعد باشد، 16 سال بعدش می شود 1983. این درحالی است که محمد نصیری سال 1978 و پس از شرکت در رقابتهای جهانی اشتوتگارت برای همیشه از دنیای وزنه برداری خداحافظی کرد. عمر قهرمانی نصیری 14 سال است و او طی سالهای 1964 تا 1978 در مسابقه‌های جهانی، المپیک و آسیایی شرکت داشت. در ضمن او در این 14 سال 18 بار رکوردهای دنیا را شکست، نه 25 بار؛ 4 بار در پرس، 11 بار در دوضرب و 3 بار هم در مجموع.
اما از همه جالب تر عدم اشراف خبرنگاران به سالهای برگزاری المپیک است. اول آنکه محمد نصیری بعد از غلامرضا تختی دومین ورزشکار ایرانی است که در چهار المپیک متوالی شرکت کرده است نه سه المپیک. بعد هم رقباتهای المپیک اصلا در سالهای اشاره شده یعنی 1966 ، 1970 و 1974 برگزار نشده است. اینها سالهای برگزاری جام جهانی فوتبال است! نصیری در چهار المپیک 1964 توکیو، 1968 مکزیکوسیتی، 1972 مونیخ و 1976 مونترال شرکت کرد و یک مدال طلا، یک مدال نقره و یک مدال برنز برای کاوران ورزشی کشورمان به دست آورد.

محمد نصیری: «... من تا الان که پیش شما نشسته‌ام پرافتخارترین قهرمان تاریخ ورزش ایران هستم. در حال حاضر با 22 مدال طلا قهرمان چهارم وزنه برداری جهان محسوب می‌شوم. البته باید در جایگاه سومی باشم چرا که با دیوید ریگرت روسی خیلی اختلاف دارم. او قهرمان بزرگی است اما اندازه من مدال ندارد. در واقع ریگرت بعد از من وارد ورزش شد و زمانی که من هنوز در مسابقه‌ها شرکت می‌کردم او ورزش را کنار گذاشت بنابراین نمی‌دانم چرا چهارم جهان هستم؟»
نکته: تعداد کل مدال های طلای محمد نصیری در رقابتهای جهانی، المپیک، قهرمانی آسیا و بازیهای آسیایی 12 مدال طلا است نه 22 مدال طلا. رده بندی هم که محمد نصیری به آن اشاره وجود خارجی ندارد. اما به لحاظ تعداد مدالهای جهانی و المپیک نصیری با 6 طلا، 2 نقره و 4 برنز در رده یازدهم پرافتخارترین وزنه برداران جهان قرار دارد. نصیری با کسب 5 مدال طلا، یک نقره و 3 برنز، در جدول پرافتخارترین وزنه برداران تاریخ رقابتهای جهانی نیز چهاردهم است. دیوید ریگرتی هم که از او نام برده شده است در هر دو جدول بالاتر از نصیری قرار دارد چراکه 7 طلای جهانی و المپیک در کارنامه دارد دارد.

محمد نصیری: «...سامسون یک شخصیت داستانی است که هر موقع موهایش بلند می‌شد، قدرتش نیز بیشتر می‌شد و بدون موی سر، قدرتی نداشت. در سال 1973 و در مسابقه‌های جهانی به خاطر اینکه سر وزن برسم موهایم را از ته تراشیدم و بعد در عرض 10 دقیقه 4 مدال طلا گرفتم، با هر وزنه‌ای که می‌زدم 2 تا 5 کیلوگرم رکورد دنیا را می‌شکستم. همان جا نیز فیدل کاسترو به من لقب سامسون داد و گفت، نصیری ثابت کرد که حتی اگر موی سر را کوتاه کنیم باز هم می‌شود زور آدم زیاد شود. حتی نوشته‌ آن را دارم.»
نکته: همانطور که نصیری به نام فیدل کاسترو اشاره کرده است، رقابتهای جهانی 1973 در کوبا برگزار شد، اما جالب اینجاست که همان سال برای اولین بار حرکت پرس از رقابتهای وزنه برداری حذف شده بود و به وزنه برداران فقط 3 مدال یکضرب، دوضرب و مجموع داده شد، نه 4 مدال!
نصیری، در هاوانا حدنصاب جدیدی برای حرکت دوضرب برپا کرد اما در حرکت یکضرب جز سه نفر اول نبود تا به این ترتیب فقط دو طلای دوضرب و مجموع را به گردن بیاویزد، نه 4 مدال در 10 دقیقه!

فارغ از آنچه در بالا به آنها اشاره شد، محمد نصیری، این قهرمان پرافتخار ورزش ایران در مصاحبه با ایسنا به مواردی اشاره کرد که خارج از انصاف بود. به عنوان مثال:
محمد نصیری: «...متاسفانه امروزه در وزنه‌برداری جهان از دوپینگ استفاده می‌کنند و تند تند مقدار وزنه‌ها را بالا می‌برند. الان همه مدال‌ها برای سنگین وزن‌ها شده چون از بس می‌خورند و دوپینگ می‌کنند. جرات وزن کم کردن هم ندارند چون اگر وزن کم کنند دیگر هیچی تو وجودشون نیست. دوست دارم بدانم اگر دوپینگ را کنار بگذارند باز هم می‌توانند وزنه بزنند؟»
نکته: در این که علم دارویی پیشرفت کرده و حرف اول را می زند شکی نیست اما استفاده از این لفظ که سنگین وزن ها فقط می خورند و دوپینگ می کنند، توهینی بزرگ به همه قهرمانان است و به هیچ عنوان در شان قهرمان پرافتخاری چون محمد نصیری نیست.
البته اگر منظور آقای نصیری فقط سنگین وزن ها باشد او بهتر از هر کس دیگر می داند که یک وزنه  بردار سنگین وزن به هیچ وجه نیاز به کم کردن وزن خود ندارد و برخلاف دیگر اوزان هرچه وزنش بیشتر باشد، شانس موفقیتش افزایش می یابد. از طرفی آقای نصیری بهتر از هر کس دیگر می داند که الان آژانس بین المللی مبارزه با دوپینگ (وادا) به شدت روی عملکرد ورزشکاران ملی و قهرمانان نظارت دارد؛ نظارتی که 40 سال پیش به هیچ وجه وجود نداشت.

محمد نصیری: «...آنهایی که مربی تیم ملی‌اند فکر می‌کنند خودشان همه کاره هستند و اصلا به مربیان شهرستان‌ها بها نمی‌دهند. با این حال دلیل نمی‌شود که بخواهند این بچه‌ها را بیرون بیندازند.»
نکته: آقای نصیری عزیز فدراسیون وزنه برداری نه تنها به مربیان شهرستانی بی توجه نیست که در همین سه سال گذشته بیشترین ارزش و بها را برای این قشر زحمت کش قائل شده است. مهران مطلق از مسجد سلیمان،  سیاوش باقری از کرمانشاه، رضا تنها از همدان، فراز رامهرمزی اهواز، غلامی از کهکیلویه و بویراحمد، محمدرضا کاظمی نژاد از خوزستان، فریدون غزالیان از مازندران، قاسم غزالیان از مازندران و جواد خوشدل ازمشهد از جمله مربیان زحمت کش شهرستانی بودند که در این سه سال ضمن حضور در اردوهای تیم ملی به عنوان دستیار سرمربی، اکثرا در سفرهای برون مرزی هم به عنوان مربی ، تیم های ملی را همراهی کرده اند. آیا این اسمش بی توجهی است؟!

روابط عمومی فدراسیون وزنه برداری