به گزارش مشرق به نقل از ایسنا، روزنامه "السفیر" لبنان در تحلیلی تحت عنوان "کارت قرمز السیسی به اردوغان" به بررسی تنش اخیر در روابط مصر با ترکیه پرداخته و چنین می نویسد: " اقدام اخیر مصر در کاهش سطح روابط دیپلماتیک با ترکیه و رساندن آن به سطح کاردار، به این معناست که مصر رسما خواهان قطع روابط با مقامات حزب "عدالت و توسعه" حاکم در ترکیه به ریاست رجب طیب اردوغان، نخست‌وزیر این کشور است.

شاید این اقدام مصر خیلی دیر صورت گرفت، چرا که از زمان "انقلاب 30 ژوئن" در مصر انتقادات اردوغان و احمد داوود اوغلو، وزیر امور خارجه ترکیه از مقامات جدید مصر به ویژه عبدالفتاح السیسی، وزیر دفاع این کشور همچنان ادامه دارد.

میزان دخالت‌های ترکیه در امور داخلی مصر به حدی رسیده است که اگر اتفاقی در مصر رخ دهد، گویا این اتفاق جزئی از امور داخلی ترکیه است. این میزان از دخالت‌های ترکیه در مصر با هدف سوءاستفاده از رخدادهای داخلی این کشور به نفع سیاست داخلی ترکیه است. از جمله این‌که به ارتش ترکیه این پیام داده شود که در اندیشه برکناری دولت و انجام اقدام نظامی مشابه مصر در این کشور نباشد.

اما مساله به اینجا ختم نمی‌شود و آنچه در مصر رخ می‌دهد حتی از حساب و کتاب‌های داخلی ترکیه نیز پا را فراتنر نهاده است؛ به نحوی که می‌توان گفت خشم ترکیه درباره مصر، واکنشی طبیعی است به ضربه شدیدی که مردم مصر در "انقلاب 30 ژوئن" به طرح‌های ترکیه در منطقه زدند. چراکه این اقدام مردم مصر، دومین پایگاه و تکیه‌گاه استراتژیک ترکیه یعنی اخوان‌المسلمین را در هم شکست.

چنانکه اولین تکیه‌گاه استراتژیک آنکارا یعنی براندازی نظام بشار اسد، رئیس‌جمهوری سوریه نیز با پیشروی‌ها و دستاوردهای ارتش سوریه پیش از این‌ها در هم شکسته بود.

همانگونه که اسرائیل با برکناری رژیم حسنی مبارک، رئیس جمهور اسبق مصر از قدرت، "گنجی استراتژیک" را از دست داد، ترکیه نیز با سقوط نظام اخوان المسلمین در مصر، "گنج استراتژیکش" را از دست داد.

دخالت‌های ترکیه در امور داخلی مصربه سطحی بی‌سابقه و نادرست در روابط کشورها با یکدیگر رسیده است که تاکنون در روابط میان دو کشور مستقل مشابه آن دیده نشده است. ترکیه نظام جدید مصر را به رسمیت نشناخته است و آنچه را که در مصر رخ داده یک "کودتای نظامی" می‌نامد نه یک "انقلاب مردمی".

ترکیه حتی خواهان آزادی محمد مرسی، رئیس‌جمهوری سابق مصر و بازگشت مجدد وی به سمت ریاست جمهوری شده است.

در همین حال، ‌آنکارا با اظهارات اخیر اردوغان مبنی بر دعوت علنی از مردم مصر برای ادامه تظاهرات، سیاست تحریک مردم علیه نظام کنونی مصر را در پیش گرفته است. اردوغان در این دعوت علنی با دستانش نماد میدان "رابعة العدویة" را که از آن به عنوان نماد "درود بر رابعة" یاد می‌شود مشابه‌سازی کرد. و این چیزی بود که ماهیت فکری اردوغان را نشان داد به نحوی که وی حتی خواهان پس گرفتن جایزه صلح نوبل از محمد البرادعی، معاون مستعفی رئیس جمهور مصر در روابط بین‌الملل شد.

اردوغان در یک اهانت بی سابقه به احمد الطیب، شیخ الازهر پا را از خط قرمزها نیز فراتر گذاشته و در مورد وی گفت: "هر کس از کودتا علیه مشروعیت حمایت کند، مرد دین نیست".

به نظر می‌رسد روابط مصر و ترکیه به مرحله‌ای رسید که مقامات جدید قاهره گمان بردند که ائتلافی میان اخوان المسلمین و حزب حاکم عدالت و توسعه در ترکیه وجود دارد.

و چه بسا برخی از اطلاعات هم بیانگر این است که ترکیه تلاش می‌کند تا مشابه اقداماتی که در سوریه انجام می‌دهد در مصر هم اجرا کند که از جمله آن حمایت از گروه‌های مسلح در منطقه سیناء علیه ارتش مصر است.

در سایه دستگیری‌های گسترده‌ای که از رهبران اخوان المسلمین در مصر به عمل آمد، شایعاتی منتشر شد مبنی بر این که فعالیت‌های طرفداران مرسی توسط حزب توسعه و عدالت ترکیه هدایت می‌شود؛ کشوری که به عنوان یک طرف جدید در رویارویی با نظام تازه تاسیس مصر به میدان آمده بود.

این اردوغان بود که با هماهنگی و مدیریت این اقدامات، راه رویارویی با نظام جدید مصر را برای اخوان المسلمین تبیین کرد نه نشست‌های پی در پی اخوان المسلمین در استانبول ترکیه که بعد از عزل مرسی برگزار شد.

در سایه این فضای به وجود آمده، کاسه صبر عبدالفتاح السیسی لبریز شد و در اقدامی بی‌سابقه به اردوغان کارت قرمز نشان داد، اقدامی که تاکنون هیچ رهبری در جهان عرب آن را انجام نداده است.

مصر در اقدامی تلافی‌جویانه از طریق مخدوش کردن تصویر ترکیه در اذهان عمومی جهان و معرفی این کشور به عنوان کشوری درگیر با همسایگان خود، و کشوری که تمام هم‌پیمانان خود را در منطقه از دست داده، ضربه کوبنده دیگری به ترکیه وارد کرد.

گوشه‌گیری ترکیه و انزوای این کشور پس از آنکه دیگر جایگزینی در منطقه برای اعمال نفوذ و ایجاد تنش نداشت، به ویژه در سایه تیرگی روابطش با عربستان و دیگر کشورهای حوزه خلیج فارس بیش‌تر شد."